Vandaag de 20 weken echo gehad. Nou ja, morgen 21 weken alweer. We waren super blij toen we er achter kwamen dat we in verwachting waren. De eerste 3 maanden echt lachen hoor! Nergens last van! Eerder het gevoel van: zijn we echt wel zwanger? De meeste vrouwen zijn misselijk, maar echt ik had nergens last van.
Iedereen verwacht dat je 9 maanden lang op een roze wolk leeft. Dat je dolblij bent met de wens die in vervulling is gegaan. Iedereen die erom vraagt vertellen dat je volop geniet, en uitkijkt naar de bevalling. Helaas het tegendeel is waar. Die bevalling daar zie ik niet eens tegenop. Maar blij en gelukkig???
Ik voel me vreselijk de afgelopen 3 weken. Huilen, huilen, huilen. Ik heb geen zin meer om zwanger te zijn, wil helemaal niemand zien, alleen mijn man. Mijn lontje is heel erg kort, ik kan echt niets hebben. Mijn nachtrust is ver te zoeken, heb al in geen weken lekker geslapen. Doodmoe sta ik op en doodmoe ga ik naar bed. Rugklachten en kramp in mijn kuiten, tis erg vervelend. Ik wil me begrepen voelen maar ik begrijp mezelf niet eens. Vandaag de echo gehad. Super leuk om zo'n kindje te zien bewegen, echt heel blij mee. Toen wilden we het geslacht weten en tja de sluizen gingen open (tranen dan) Niet van blijdschap, nee, zelfs het geslacht was ik niet blij mee. Nu heb ik even de tijd gehad om eraan te wennen maar gelukkiger ben ik er niet van geworden. ik wil graag een goede moeder van mijn kindje worden, en de zwangerschap zo goed mogelijk stressvrij houden. Maar ik heb nu totaal geen grip meer op mezelf en de situatie. Mijn man doet alles voor me om me op mijn gemak te stellen, en zegt steeds het komt wel goed. Nu weet ik dat het allemaal wel goed komt maar nu heb ik daar niet zo heel veel aan. Nog 19 weken te gaan, misschien nog wel iets meer. Hoe kom ik deze tijd toch door?
Liefs aanstaande mama Petra
Iedereen verwacht dat je 9 maanden lang op een roze wolk leeft. Dat je dolblij bent met de wens die in vervulling is gegaan. Iedereen die erom vraagt vertellen dat je volop geniet, en uitkijkt naar de bevalling. Helaas het tegendeel is waar. Die bevalling daar zie ik niet eens tegenop. Maar blij en gelukkig???
Ik voel me vreselijk de afgelopen 3 weken. Huilen, huilen, huilen. Ik heb geen zin meer om zwanger te zijn, wil helemaal niemand zien, alleen mijn man. Mijn lontje is heel erg kort, ik kan echt niets hebben. Mijn nachtrust is ver te zoeken, heb al in geen weken lekker geslapen. Doodmoe sta ik op en doodmoe ga ik naar bed. Rugklachten en kramp in mijn kuiten, tis erg vervelend. Ik wil me begrepen voelen maar ik begrijp mezelf niet eens. Vandaag de echo gehad. Super leuk om zo'n kindje te zien bewegen, echt heel blij mee. Toen wilden we het geslacht weten en tja de sluizen gingen open (tranen dan) Niet van blijdschap, nee, zelfs het geslacht was ik niet blij mee. Nu heb ik even de tijd gehad om eraan te wennen maar gelukkiger ben ik er niet van geworden. ik wil graag een goede moeder van mijn kindje worden, en de zwangerschap zo goed mogelijk stressvrij houden. Maar ik heb nu totaal geen grip meer op mezelf en de situatie. Mijn man doet alles voor me om me op mijn gemak te stellen, en zegt steeds het komt wel goed. Nu weet ik dat het allemaal wel goed komt maar nu heb ik daar niet zo heel veel aan. Nog 19 weken te gaan, misschien nog wel iets meer. Hoe kom ik deze tijd toch door?
Liefs aanstaande mama Petra