<p>Hallo,</p><p>ten eerste: laten we voorop stellen dat ik echt super gezegend ben & dat zwanger worden en gezonde kindjes krijgen totaal niet vanzelf sprekend is. </p><p>ik heb 2 gezonde kindjes van 2 jaar en 4 jaar. <br />Jongen en meisje.</p><p>de eerste was een huilbaby, tweede was een hele relaxte baby. </p><p>Ik ben een huismoeder, ben er fulltime voor de kindjes & de vader werkt veel in eigen onderneming. (6 dagen in de week)<br />Wij vinden dit beide een fijne verdeling en alles verloopt soepel en ik vind t heerlijk om altijd met de kindjes op sleeptouw te gaan..<br />ze zijn heel makkelijk & slapen altijd goed. <br />goed voor mekaar dus. </p><p>Mijn punt,<br />Een derde kindje zou echt zó vreselijk welkom zijn! <br />Maar, dus alleen bij mij.. mijn man wil niet meer, hij heeft een paar maanden getwijfeld. Maar zegt nu dat hij niet meer terug wil naar de baby-tijd / gehuil vind hij heel heftig en vind deze leeftijd van de kinderen heel makkelijk.</p><p>ik daarentegen zie totaal geen beren op de weg, voorgaande zwangerschappen doorgevlogen, snel zwanger, ik ben altijd thuis met ze, doe net als in voorgaande babyperiodes alle voedingen/nachten, financieel geen probleem, slaapplek auto etc groot genoeg, en zo veel meer liefde te geven..</p><p>Mijn hoofd weet echt dat een kindje door beide ouders “gewenst” moet zijn. En wat de rede ook zou zijn ik dat altijd moet accepteren. <br />Maar mijn hart denkt van binnen dat hij gewoon bang is en het spannend vind. <br />ik kan zo moeilijk accepteren dat hij er geen meer wil.. </p><p>Ik denk al weken nergens anders meer aan. </p><p>hoe kan ik hiermee omgaan? </p>