Voor de geboorte van mijn zoontje had ik een miskraam, na de geboorte van mijn zoontje (in april dit jaar) weer en in augustus dit jaar was ik weer zwanger. Ik voelde me heel beroerd en moe en mijn gevoel zei me dat alles goed was. De controle echo met 6 en 8 weken was ook ontzettend positief. Gisteren gingen mijn man en ik voor de eerste uitwendige echo naar het diagnostisch centrum. We waren 100% overtuigd dat alles goed zou zijn. Totdat de echoscopiste uitwendig geen goed beeld kreeg van het kindje (ik was 11,5 week). Toen wisten mijn man en ik genoeg en inderdaad, met 8,5 week is het misgegaan en ik loop nu al drie weken met een dood kindje in mijn buik, terwijl ik me zó ontzettend zwanger voelde! Bij de andere twee miskramen voelde ik al dat het niet goed was, maar deze keer heeft mijn lichaam mij behoorlijk voor de gek genomen. Ik wil nu zo snel mogelijk naar de gyneacoloog en hoop dat ze ook snel willen curetteren, want ik wil liever niet bewust meemaken dat ik het vruchtje verlies. Dat is zoiets verschrikkelijks! Bovendien kan het nog weken duren voordat mijn lichaam het vruchtje spontaan afstoot en ik denk niet dat ik dat aankan.
We krijgen nu onderzoeken om te kijken of er een oorzaak gevonden kan worden. En vandaaruit zien we wel verder. Ik weet niet goed hoe ik wéér met dit verdriet om moet gaan. Deze keer is de klap ook veel harder aangekomen, omdat ik toch al zo'n drie maanden zwanger was en me heel zeker voelde.
Ik ben bang voor wat er komen gaat, bang om het vruchtje te zien en het vertrouwen in mijn lichaam is helemaal weg. Ik heb het gevoel dat ik gefaald heb, ook tegenover ons kindje, hoewel ik diep in mijn hart wel weet dat ik er niks aan kan doen natuurlijk. Maar toch...
Iedereen heel veel sterkte en ik hoop dat we allemaal toch nog van een goede zwangerschap mogen genieten.
Groetjes van Sacha.
We krijgen nu onderzoeken om te kijken of er een oorzaak gevonden kan worden. En vandaaruit zien we wel verder. Ik weet niet goed hoe ik wéér met dit verdriet om moet gaan. Deze keer is de klap ook veel harder aangekomen, omdat ik toch al zo'n drie maanden zwanger was en me heel zeker voelde.
Ik ben bang voor wat er komen gaat, bang om het vruchtje te zien en het vertrouwen in mijn lichaam is helemaal weg. Ik heb het gevoel dat ik gefaald heb, ook tegenover ons kindje, hoewel ik diep in mijn hart wel weet dat ik er niks aan kan doen natuurlijk. Maar toch...
Iedereen heel veel sterkte en ik hoop dat we allemaal toch nog van een goede zwangerschap mogen genieten.
Groetjes van Sacha.