dilemma

[ANONYMOUS_USERNAME]

Hoi meiden,

Ik zit even in tweestrijd.
Onze zoon van 3 heeft een paar weken geleden een periode gehad dat hij geen eten wilde 's avonds. Nu krijgt hij 's morgens nog pap maar het is ook geen brood fan. Nu gaat het sinds een week weer goed alleen wil hij zijn eten niet warm. Maar daar kan ik nog wel mee leven. Nu diende het volgende probleem zich aan. Hij wil niet meer aan tafel eten. Niet in z'n kinderstoel en ook niet in de grote stoel. Hij moet en zal staand eten.
Ik zelf ben maar wat blij dat hij eindelijk weer eet maar mijn partner vind dat hij aan tafel moet zitten. Natuurlijk zou ik dit ook liever hebben maar ik vind het dan net even iets belangrijker dat hij eet. Als ik hem toch in de stoel zet (als het al lukt)eet hij dus weer niet.
Wat vinden jullie hiervan?

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Hallo,

Je verhaal klinkt ook wel een beetje dat hij macht probeert te hebben.
Als ons zoon niet wil eten dan zijn wij ook heel streng in koekjes\ snoepjes, dan krijgt hij niks en als hij dan honger krijgt dan krijgt hij een boterham of soep enz....
Ik vind zelf ook dat hij aan tafel moet zitten, wel of niet etend...
Wel hebben we hem altijd dat aangeboden wat wij zelf ook eten, dus ook het toetje.
En wat hij ook heel leuk vind is dat hij mee boodschappen mag doen, dus ook af en toe zelf de groentes uitzoeken, en als ik dan ga koken mag hij de aardappels in het water gooien en wassen, 1 keertje na spoelen en klaar.
En hij is er dus heel trots op dat hij het zelf "gekookt"heeft.

Succes en groetjes

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Ik ben het ermee eens dat het lijkt op een macht spelletje.
Of heeft hij soms last van aambeien? ( grapje...)

Onze dochter moet ook gewoon altijd eten in haar stoel, daar is geen discissie over mogelijk. Ze weet gewoon niet beter.
En ze zeggen toch altijd: Als ze écht honger hebben eten ze wel !!!!

Lastig he, die peuterpubers. Succes.

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

onze zoon van 2jr 8mnd wil ook liever niet eens aan tafel laat staan eten.
We vragen niet meer om aan tafel te komen maar zeggen we gaan nu eten ga je zelf aan tafel of zet ik je aan tafel, meestal gaat hij dan wel zitten, weigerd hij nog dan gaat hij naar de gang en als hij dan binnenkomt moet hij op de stoel zoniet dan weer op de gang.
Overdag krijgt hij genoeg aandacht en valt er soms best  te onderhandelen maar aan tafel en op bed zijn bij ons prioriteiten en dat hebben de meeste kinderen best snel in de gaten al is onze puber al vanaf 1 jaar met een stijd bezig aan de tafel.
Toen hij 1 was huilde hij al in de stoel en wilde niet eten, eten moet niet maar zitten wel na vier maanden huilen aan tafel (niet eten) is het een tijdje stil geweest (nog niet eten) en vanaf dat hij 2 is begint hij iets van vlees en soms aandappels te eten. de groete mag niet door de aardappels en dat eet hij dan ook niet. Wij zijn al blij dat het rustig is aan tafel, de rest zal vanzelf komen, we houden hoop.
Volgens mij komt dit best streng over, wat we eigenlijk helemaal niet zijn, we zijn erg consequent en belonen zoveel mogelijk de posititieve dingen. Ook ik ben van mening dat je geen stijd moet maken van dingen die je eigenlijk niet zo belangrijk vind en als je iets belooft of eigelijk ergens mee dreigt je het ook moet doen, anders kun je beter niks zeggen ( 1 hap anders krijg je geen toetje, geen hap dan ook geen toetje) de aanhouder wint!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!                     succes sylvia