Dilemma

[Konijntje]

Beste allemaal,

Ik ga momenteel door een moeilijke periode. Ik ben mijn moeder een tijd terug verloren, wat voor mij erg ingrijpend was en nog is. Op een gegeven moment besloten mijn man en ik dat het tijd was voor een nieuwe stap. Vol goede moed gingen we aan de slag, maar helaas. Onderzoeken in het ziekenhuis leverden (gelukkig) niets op. Ineens was ik deze zomer na een jaar proberen toch zwanger, maar dat werd een miskraam. Die hakte er erg in, en veel (onverwerkt) verdriet over mijn moeder kwam en komt weer naar boven. Met name iedere keer dat ik nu weer ongesteld word. Ook is door de kinderwens en veel werkstress voor ons allebei onze relatie erg aan het lijden. Ik heb moeite om het hoofd boven water te houden en moed te houden, met alle stress en verdriet die spelen.

Tot nu had ik/we veel steun aan de huisarts en een relatietherapeute. Echter, sinds kort is duidelijk geworden dat beiden zwanger zijn, ongeveer net zo lang als ik zelf geweest zou zijn. Dit kan ik erg moeilijk verkroppen. Ik zie op tegen de afspraken en voel me er alleen maar slechter door. Ik voel me een mislukkeling, en schaam me zelfs voor hen. Dit is niet bevorderlijk voor het ontvangen van hulp. Maar van arts veranderen zie ik ook niet echt zitten, in deze stressvolle periode. Mijn huisarts kent me intussen goed en weet mijn geschiedenis. Dat moet je met een nieuwe arts weer opbouwen, en maar zien hoe het uitpakt.

Ik was benieuwd of iemand hier ook iets soortgelijks heeft meegemaakt. Zwangere mensen in mijn omgeving vind ik op dit moment sowieso pijnlijk, maar dat het mijn hulpverleners zijn, maakt het nog veel zwaarder.

 

[Skybles]

Hoi konijntje,

wat ontzettend verdrietig om te lezen! Laat ik beginnen met te zeggen dat JIJ geen mislukking bent! Stel je eens voor als jij dit verhaal van een ander zou lezen, dan zou jij die persoon ook geen mislukking vinden toch? Laat die gedachte daarom ook zsm los en houd van jezelf ( klinkt cliché maar is zeker niet minder waar).

Je eigen moeder verliezen en ook nog een miskraam verwerken is zwaar! Daar mag je best verdrietig om zijn hoor. Vergeet alleen niet om alle goede en positieve dingen te zien in je leven ( zoals jouw lieve vriend!).

Wist je dat van de vrouwen die na een jaar nog niet zwanger zijn, er maar 2% echt onvruchtbaar is? Jij hebt dan wel een miskraam gehad, maar het werkt er wel! Zie dat ook als een klein lichtpuntje. Er zijn zoveel behandelingen jouw tijd komt vast wel! Gewoon rustig blijven en go with the medical flow

Ik zou bij jouw huisarts gewoon je gevoelens uiten. Vertel haar dat je het moeilijk vindt. Huisartsen hebben hier ook ervaring mee en kunnen jou begeleiden naar de gyno. Ook zou ik eerlijk zijn tegen jullie therapeut. Luister dan naar je gevoel, misschien kan ze er goed mee omgaan, maar misschien voelt het voor nu wel even niet goed. Zet de therapie dan op in hold. Jij zit immers aan het roer!

blijf positief en let iT go. We hebben er toch geen controle op, hooguit kunnen we het een handje helpen



xx