Hoi allemaal,
Lang getwijfeld of ik een bericht gingen posten, maar ik doe het toch maar. Van mij afschrijven helpt misschien wel en ben benieuwd naar ervaringen. Ik zal mijn verhaal/zorgen hieronder delen. Ik ben Stephanie, 28 jaar.
Op 6 juni kwamen wij erachter zwanger te zijn. Onze eerste zwangerschap. Op 23 juni begon ik te bloeden. Nog geen buikpijn. Verschillende spoedecho’s en onderzoeken gehad, want het was het veel bloedverlies. Bij de eerste echo zagen we een kloppend hartje. We waren toen ongeveer 6 weken zwanger. Super blij met het kloppende hartje, maar het bloeden werd erger dus ook die week daarna verschillende onderzoeken gehad in het ziekenhuis. Daar zeiden ze dat het “plaatje” er echt heel mooi uitzag. Het bloeden hoort niet, maar ze dachten dat de kans dat het mis zou gaan heel klein was. Ik denk voor dames die een miskraam hebben gehad dat het herkenbaar is dat in die 1,5 week dat ik nog zwanger was en naar de wc ging echt een trauma is ontstaan. Constant angst, dwangmatig kijken in je onderbroek of op het wcpapier. Mijn gevoel zei eigenlijk al vanaf het begin dat het niet goed was. Ondanks alle lovende woorden vanuit de onderzoeken en het kloppende hartje. Op 30 juni ben ik het vruchtje verloren. In deze zwangerschap had ik geen klachten en echt maar een hele lichte positieve test. Na de miskraam ook weer verschillende onderzoeken gehad om te kijken of ik “schoon” was. Na 1.5 week was ook het zwangerschapshormoon al uit mijn lijf en was het wachten op mijn nieuwe cyclus.
De gyn. en de verloskundige beschreven mijn miskraam als domme pech. Een woord wat ik vaak teruglees in andere berichten over miskramen. Ik snap niet zo goed waarom ze deze woorden gebruiken, want het geeft je echt hoop voor een volgende keer terwijl ze eigenlijk niet weten of het wel domme pech is…
Op 24 juli had ik een positieve ovulatietest. Gaan het proberen of gaan we het niet proberen? Naja wij dachten het zal toch niet gelijk raak zijn. We gingen lekker op vakantie en aan het einde van de vakantie voelde ik mij wat misselijk en moe. Bij terugkomst toch de volgende dag maar een test gedaan. Op 9 augustus testte is positief! We zijn weer zwanger. Allerlei emoties blij? Angst! Onzekerheid! Gelijk weer toekomstperspectief…. Ik durfde eigenlijk niet blij te zijn. Maar het voelde wel heel anders. Ik had veel meer klachten en echt een knaltest. Vanaf dat moment kwam het dwangmatige rondom het naar de wc gaan weer terug..
Sinds deze week leven we weer in onzekerheid. Ik had sinds woensdag last van buikpijn, daarnaar waren mijn darmen echt ontzettend van slag. Ik bleef naar de wc gaan. Gisteren toch maar naar de verloskundige gebeld, want de pijn werd erger. Vooral als ik lag of zat leek het nog of er een enorme druk op mijn buik zat en als ik weer ging lopen dan zakte het weer.
Eerst dachten we misschien een blaasontsteking. Nee dat was het niet. Toen toch maar doorgestuurd naar de gyn. in het ziekenhuis. Ik dacht daar gaan we weer..
omdat we niet precies weten wanneer de eisprong is losgekomen denken we dat de bevruchting heeft plaatsgevonden rond de 28ste. (2-4 dagen de tijd voordat een ei loskomt). Volgens het plaatje moet ik nu in week 6/7 zitten.
Maar tot onze grote schrik.. was het nog maar de grote van 5,5 week en nog geen hartje.
Nu moeten we maandag (morgen) weer terug naar de verloskundige voor een echo en aanstaande vrijdag weer terug naar de gyn. voor een echo. Ze zeiden wel houd hoop, want na een miskraam kan het allemaal afwijken van het normale pad en heeft je lichaam misschien wat extra tijd nodig. Maar ik ben zo verdrietig. Het zal toch niet dat we dit kindje ook gaan verliezen?
Iemand ook al zo vroeg teruggezet en dat het toch goed gekomen is of is het misgegaan bij jullie?
Ik ben zo bang en onzeker.
Aankomende week weten we weer meer, maar wat gaan die dagen langzaam voorbij.
Liefs!
Lang getwijfeld of ik een bericht gingen posten, maar ik doe het toch maar. Van mij afschrijven helpt misschien wel en ben benieuwd naar ervaringen. Ik zal mijn verhaal/zorgen hieronder delen. Ik ben Stephanie, 28 jaar.
Op 6 juni kwamen wij erachter zwanger te zijn. Onze eerste zwangerschap. Op 23 juni begon ik te bloeden. Nog geen buikpijn. Verschillende spoedecho’s en onderzoeken gehad, want het was het veel bloedverlies. Bij de eerste echo zagen we een kloppend hartje. We waren toen ongeveer 6 weken zwanger. Super blij met het kloppende hartje, maar het bloeden werd erger dus ook die week daarna verschillende onderzoeken gehad in het ziekenhuis. Daar zeiden ze dat het “plaatje” er echt heel mooi uitzag. Het bloeden hoort niet, maar ze dachten dat de kans dat het mis zou gaan heel klein was. Ik denk voor dames die een miskraam hebben gehad dat het herkenbaar is dat in die 1,5 week dat ik nog zwanger was en naar de wc ging echt een trauma is ontstaan. Constant angst, dwangmatig kijken in je onderbroek of op het wcpapier. Mijn gevoel zei eigenlijk al vanaf het begin dat het niet goed was. Ondanks alle lovende woorden vanuit de onderzoeken en het kloppende hartje. Op 30 juni ben ik het vruchtje verloren. In deze zwangerschap had ik geen klachten en echt maar een hele lichte positieve test. Na de miskraam ook weer verschillende onderzoeken gehad om te kijken of ik “schoon” was. Na 1.5 week was ook het zwangerschapshormoon al uit mijn lijf en was het wachten op mijn nieuwe cyclus.
De gyn. en de verloskundige beschreven mijn miskraam als domme pech. Een woord wat ik vaak teruglees in andere berichten over miskramen. Ik snap niet zo goed waarom ze deze woorden gebruiken, want het geeft je echt hoop voor een volgende keer terwijl ze eigenlijk niet weten of het wel domme pech is…
Op 24 juli had ik een positieve ovulatietest. Gaan het proberen of gaan we het niet proberen? Naja wij dachten het zal toch niet gelijk raak zijn. We gingen lekker op vakantie en aan het einde van de vakantie voelde ik mij wat misselijk en moe. Bij terugkomst toch de volgende dag maar een test gedaan. Op 9 augustus testte is positief! We zijn weer zwanger. Allerlei emoties blij? Angst! Onzekerheid! Gelijk weer toekomstperspectief…. Ik durfde eigenlijk niet blij te zijn. Maar het voelde wel heel anders. Ik had veel meer klachten en echt een knaltest. Vanaf dat moment kwam het dwangmatige rondom het naar de wc gaan weer terug..
Sinds deze week leven we weer in onzekerheid. Ik had sinds woensdag last van buikpijn, daarnaar waren mijn darmen echt ontzettend van slag. Ik bleef naar de wc gaan. Gisteren toch maar naar de verloskundige gebeld, want de pijn werd erger. Vooral als ik lag of zat leek het nog of er een enorme druk op mijn buik zat en als ik weer ging lopen dan zakte het weer.
Eerst dachten we misschien een blaasontsteking. Nee dat was het niet. Toen toch maar doorgestuurd naar de gyn. in het ziekenhuis. Ik dacht daar gaan we weer..
omdat we niet precies weten wanneer de eisprong is losgekomen denken we dat de bevruchting heeft plaatsgevonden rond de 28ste. (2-4 dagen de tijd voordat een ei loskomt). Volgens het plaatje moet ik nu in week 6/7 zitten.
Maar tot onze grote schrik.. was het nog maar de grote van 5,5 week en nog geen hartje.
Nu moeten we maandag (morgen) weer terug naar de verloskundige voor een echo en aanstaande vrijdag weer terug naar de gyn. voor een echo. Ze zeiden wel houd hoop, want na een miskraam kan het allemaal afwijken van het normale pad en heeft je lichaam misschien wat extra tijd nodig. Maar ik ben zo verdrietig. Het zal toch niet dat we dit kindje ook gaan verliezen?
Iemand ook al zo vroeg teruggezet en dat het toch goed gekomen is of is het misgegaan bij jullie?
Ik ben zo bang en onzeker.
Aankomende week weten we weer meer, maar wat gaan die dagen langzaam voorbij.
Liefs!