Ik ben op dit moment 38 weken zwanger van ons eerste kindje. Mijn man is aan het werk, ik zit sinds begin november thuis. Ik vermaak me prima. Al zou ik graag ons kindje willen ontmoeten. Ik heb verschillende bevallingsverhalen gehoord, echt horror verhalen maar ook enorm makkelijke en snelle bevallingen. Voor iedereen is de ervaring weer anders, maar volgens mij is één ding voor iedereen gelijk en dat is dat een bevalling enorm veel pijn doet. Heb ik gelijk? Kun je om pijnbestrijding vragen? Moet dit worden overlegd met de vk?
Installeer de app
How to install the app on iOS
Follow along with the video below to see how to install our site as a web app on your home screen.
Opmerking: This feature may not be available in some browsers.
Je gebruikt een verouderde webbrowser. Het kan mogelijk deze of andere websites niet correct weergeven.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Doet het nu echt zo'n pijn, de bevalling?
- Onderwerp starter ANONYMOUS_USERNAME
- Startdatum
He hoi,
Het klinkt alsof je allemaal verhalen van eerder bevallen moedershebt gekregen... Dat gebeurt vaak ongevraagd. Ik zou me er niet zoveel van aantrekken. Een bevalling kan op heel veel manieren zijn, ervaring van pijn verschilt per persoon en ook meerdere bevallingen bij één persoon kunnen verschillend zijn. Bij mijn eerste was ik van onderen verdoofd en bevallen in het ziekenhuis, heb ik weinig gevoeld. Bij mijn tweede was ik lekker thuis zonder pijnbestrijding. Dat vond ik veel prettiger, dan beleef je ook daadwerkelijk dat je een kind baart. Ik zou me er niet te druk om maken. En ook als je een thuisbevalling begint kan je altijd nog naar het ziekenhuis voor pijnbestrijding (zoals bij mijn eerste, ookal had het niet mijn voorkeur). Het komt allemaal goed en je doet het ergens voor. Vooral dat laatste moet je maar voor ogen houden, je eigen kindje in je armen!
Het klinkt alsof je allemaal verhalen van eerder bevallen moedershebt gekregen... Dat gebeurt vaak ongevraagd. Ik zou me er niet zoveel van aantrekken. Een bevalling kan op heel veel manieren zijn, ervaring van pijn verschilt per persoon en ook meerdere bevallingen bij één persoon kunnen verschillend zijn. Bij mijn eerste was ik van onderen verdoofd en bevallen in het ziekenhuis, heb ik weinig gevoeld. Bij mijn tweede was ik lekker thuis zonder pijnbestrijding. Dat vond ik veel prettiger, dan beleef je ook daadwerkelijk dat je een kind baart. Ik zou me er niet te druk om maken. En ook als je een thuisbevalling begint kan je altijd nog naar het ziekenhuis voor pijnbestrijding (zoals bij mijn eerste, ookal had het niet mijn voorkeur). Het komt allemaal goed en je doet het ergens voor. Vooral dat laatste moet je maar voor ogen houden, je eigen kindje in je armen!
Tja, wat is pijn he. Stiekem maak ik me soms ook een beetje zorgen, maar aan de andere kant heb ik het de vorige keer niet echt als pijnlijk ervaren. Het is een ander soort "pijn" dan je ooit hebt ervaren en dus ook niet echt te vergelijken. Je lichaam maakt genoeg stoffen aan om het op te kunnen vangen (ik was er helemaal high van). De persweeën die ik als meest pijnlijke had verwacht, waren helemaal anders. Een fantastisch oergeweld, maar niet echt pijnlijk.
Laten we het allemaal gewoon "bijzonder" noemen in plaats van pijnlijk. Dan zien we er wat minder tegenop.
Ps pijnbestrijding wordt vaak pas gevraagd door barenden als je al veel ontsluiting hebt. Meestal ben je dan al te laat. Het positieve daarvan is dat je dan vaak al snel je kindje in je armen kan sluiten.
Laten we het allemaal gewoon "bijzonder" noemen in plaats van pijnlijk. Dan zien we er wat minder tegenop.
Ps pijnbestrijding wordt vaak pas gevraagd door barenden als je al veel ontsluiting hebt. Meestal ben je dan al te laat. Het positieve daarvan is dat je dan vaak al snel je kindje in je armen kan sluiten.
Ik kan alleen maar eerlijk zijn, ja het doet pijn.
Maar...
je lichaam helpt door hormonen die pijn op te vangen
je moet het een keer ervaren om te kunnen zeggen hoeveel, ik had 26 uur weeën waarvan 1 uur bijna onhoudbaar pijnlijk. Dat ene uur vloog supersnel voorbij en ik kan me er weinig meer van herinneren (ook door de hormonen ander zou geen vrouw mer voor een 2e kind kiezen). Na dat uur begonnen de persweeën, alsof de knop om ging vergat ik al die pijn door al die spieren die samentrokken, yes eindelijk kon ik echt wat doen!
Wees niet bang voor het bevallen of voor de pijn, echt waar je kunt het allemaal aan. Een trouwe partner aan je zij om je te steunen fijn te knijpen, masseren en je benen vast te houden bij het persen is wel bijna onmisbaar.
Maar...
je lichaam helpt door hormonen die pijn op te vangen
je moet het een keer ervaren om te kunnen zeggen hoeveel, ik had 26 uur weeën waarvan 1 uur bijna onhoudbaar pijnlijk. Dat ene uur vloog supersnel voorbij en ik kan me er weinig meer van herinneren (ook door de hormonen ander zou geen vrouw mer voor een 2e kind kiezen). Na dat uur begonnen de persweeën, alsof de knop om ging vergat ik al die pijn door al die spieren die samentrokken, yes eindelijk kon ik echt wat doen!
Wees niet bang voor het bevallen of voor de pijn, echt waar je kunt het allemaal aan. Een trouwe partner aan je zij om je te steunen fijn te knijpen, masseren en je benen vast te houden bij het persen is wel bijna onmisbaar.
Mijn ervaring is dat het idd. pijn doet, maar niet heel de bevalling heel veel pijn doet. De eerste 5 cm ontsluiting vind ik heel goed te doen, vrij makkelijk. Dan van 5 tot ongeveer 7/8 cm doen de weeen best veel pijn en moest ik me echt concentreren om ze op te vangen, maar nog steeds vind ik er goed mee om te gaan.
Daarna vind ik het echt heftig worden, vooral als de ontsluitingsweeen overgaan in persweeen, dat was ook nu weer het half uur dat het echt niet leuk was en ik een paar keer flink heb gescholden. Maar een half uur gaat snel voorbij en het fijne/bijzondere is dat de pijn niet blijft. Als de baby is geboren is de pijn gewoon weg, op wat naweeen na, maar dat is niet te vergelijken.met bijv. spierpijn waarbij de pijn langzaam minder wordt.
Daarna vind ik het echt heftig worden, vooral als de ontsluitingsweeen overgaan in persweeen, dat was ook nu weer het half uur dat het echt niet leuk was en ik een paar keer flink heb gescholden. Maar een half uur gaat snel voorbij en het fijne/bijzondere is dat de pijn niet blijft. Als de baby is geboren is de pijn gewoon weg, op wat naweeen na, maar dat is niet te vergelijken.met bijv. spierpijn waarbij de pijn langzaam minder wordt.
Ik "hoor" hier niet, maar heb al wel 2 bevallingen meegemaakt. Ben nu voor de derde keer zwanger. Maar het is en blijft gewoon een rotklus die geklaard moet worden.
De eerste keer weet je het gelukkig niet en laat je het over je heen komen. Ik had toen geluk, want voordat ik het goed en wel in de gaten had dat ik aan het bevallen was, had ik al 10cm ontsluiting. Al met al heeft het even ruim 2 uur geduurd.
De tweede keer heeft ze thuis mijn vliezen gebroken en na 5 minuten begonnen de weeen al. Toen dacht ik, o,ja dit is niet leuk en het wordt nog erger ook. Maar ik dacht ook, meid het is maar voor 2 uurtjes (ik was optimistisch na mijn vorige bevalling) en dan ben ik er weer van af.
Gelukkig voor mij was dat ook zo.
Het meest nare moment is als het hoofdje staat. Maar dan weet je, nog 1 of 2 keer persen en dan heb je je kindje. Goed blijven luisteren naar de begeleiding van je dokter/verl.k. Is heel belangrijk.
Kortom, je weet waar voor je het doet en dat is je kindje. Dat moet je vooral voor ogen houden en echt de pijn is dan weg (als je tenminste geen naweeen hebt).
Ondanks dat kijk ik nu alweer naar de bevalling uit. Kom maar op met die klus, die klaren we wel weer een keer en voor de allerlaatste keer, heerlijk!
Succes met je bevalling en geniet daarna heerlijk van je kindje
De eerste keer weet je het gelukkig niet en laat je het over je heen komen. Ik had toen geluk, want voordat ik het goed en wel in de gaten had dat ik aan het bevallen was, had ik al 10cm ontsluiting. Al met al heeft het even ruim 2 uur geduurd.
De tweede keer heeft ze thuis mijn vliezen gebroken en na 5 minuten begonnen de weeen al. Toen dacht ik, o,ja dit is niet leuk en het wordt nog erger ook. Maar ik dacht ook, meid het is maar voor 2 uurtjes (ik was optimistisch na mijn vorige bevalling) en dan ben ik er weer van af.
Gelukkig voor mij was dat ook zo.
Het meest nare moment is als het hoofdje staat. Maar dan weet je, nog 1 of 2 keer persen en dan heb je je kindje. Goed blijven luisteren naar de begeleiding van je dokter/verl.k. Is heel belangrijk.
Kortom, je weet waar voor je het doet en dat is je kindje. Dat moet je vooral voor ogen houden en echt de pijn is dan weg (als je tenminste geen naweeen hebt).
Ondanks dat kijk ik nu alweer naar de bevalling uit. Kom maar op met die klus, die klaren we wel weer een keer en voor de allerlaatste keer, heerlijk!
Succes met je bevalling en geniet daarna heerlijk van je kindje
Meis, maak je hier niet te druk over.
Ik ben beide bevallingen ingegaan met idee "wat erin zit moet er ook uit" en ben absoluut niet bang geweest vantevoren. Je kan beter met alle gevoelens meegaan op dat moment, dan dat je het geestelijk gaat tegen werken omdat je bang bent voor eventuele pijn.
Ja het is pijnlijk, tuurlijk gaat het niet gevoelloos. Thuis kan je geen pijnbestrijding krijgen, in ziekenhuis wel.
Ik heb beide bevallingen heel snel gedaan (1e in 3u en 45min, 2e in 2u en 40min) maar had weeenstorm. Heel pittig, maar beide zonder pijnbestrijding. Als je iemand in je buurt hebt die je gerust kan stellen en waar je je volledig bij op je gemak voelt dan ben je al een eind.
En wil je pijnbestrijding? Dan in ziekenhuis bevallen en op tijd melden.
Go with the flow. Je kan het echt!!
Liefs
Ik ben beide bevallingen ingegaan met idee "wat erin zit moet er ook uit" en ben absoluut niet bang geweest vantevoren. Je kan beter met alle gevoelens meegaan op dat moment, dan dat je het geestelijk gaat tegen werken omdat je bang bent voor eventuele pijn.
Ja het is pijnlijk, tuurlijk gaat het niet gevoelloos. Thuis kan je geen pijnbestrijding krijgen, in ziekenhuis wel.
Ik heb beide bevallingen heel snel gedaan (1e in 3u en 45min, 2e in 2u en 40min) maar had weeenstorm. Heel pittig, maar beide zonder pijnbestrijding. Als je iemand in je buurt hebt die je gerust kan stellen en waar je je volledig bij op je gemak voelt dan ben je al een eind.
En wil je pijnbestrijding? Dan in ziekenhuis bevallen en op tijd melden.
Go with the flow. Je kan het echt!!
Liefs
Ik zou me ook inderdaad niet zo concentreren op de bevalling, het is in no-time voorbij. Je kunt je beter voorbereiden op je kraamtijd. Zeker bij een eerste is dat de meest ingrijpende moment in je leven tot dan toe.
Ik heb me er de vorige keer vreselijk op verkeken hoe zwaar die eerste maand zou zijn. Bevallen is echt een topsport, een soort van 100 m sprint op de olympische spelen waarop je je maanden voorbereid en in korte tijd heb ben je klaar en voel je je leeg, alles doet nog zeer van de inspanning en je bent zooo moe voor dagen. Ik heb zoooo veel gehuild, had een hele lichte post-natale depressie. En ik kon geen drukte van de visite verdragen, dus vloog ik bij binnenkomst gelijk naar mn slaapkamer. Was altijd duizelig van het bloedverlies en mocht daarom de eerste 3 dagen mn kindje niet zelf oppakken en moest de eerste week op handen en voeten de trap op.
Dat was niet genieten zoals ik had gedacht en iedereen het noemde.
Ik wil jullie niet laten schrikken, maar na de eerste bevaling ben je jezelf soms even kwijt. Alle indrukken die je moet verwerken. Neem daar ook de tijd voor. Zoek een goed moment uit en schrijf tot in details hoe de bevalling is verlopen bekijk alle foto's en praat erover met je partner, om zo alles goed te verwerken.
Ik heb me er de vorige keer vreselijk op verkeken hoe zwaar die eerste maand zou zijn. Bevallen is echt een topsport, een soort van 100 m sprint op de olympische spelen waarop je je maanden voorbereid en in korte tijd heb ben je klaar en voel je je leeg, alles doet nog zeer van de inspanning en je bent zooo moe voor dagen. Ik heb zoooo veel gehuild, had een hele lichte post-natale depressie. En ik kon geen drukte van de visite verdragen, dus vloog ik bij binnenkomst gelijk naar mn slaapkamer. Was altijd duizelig van het bloedverlies en mocht daarom de eerste 3 dagen mn kindje niet zelf oppakken en moest de eerste week op handen en voeten de trap op.
Dat was niet genieten zoals ik had gedacht en iedereen het noemde.
Ik wil jullie niet laten schrikken, maar na de eerste bevaling ben je jezelf soms even kwijt. Alle indrukken die je moet verwerken. Neem daar ook de tijd voor. Zoek een goed moment uit en schrijf tot in details hoe de bevalling is verlopen bekijk alle foto's en praat erover met je partner, om zo alles goed te verwerken.