Donkere wolk!!

Ik heb dit al eerder besprokenmaar wil het graag weer in de groep gooien!

Iedereen heeft het er over dat een baby je leven verrijkt.
En dat is natuurlijk ook waar
De eerste 2 weken na de bevalling gingen hartstikke goed. Mijn man had nog vakantie dus konden we heerlijk met zijn 2en van de kleine genieten.
Maar toen mijn man weer moest werken  stond ik er alleen voor.
Vanaf 8 uur s'ochtends tot 7 uur s'avonds moest ik het alleen doen.
De eerste week ging het wel goed.
Het weer was redelijk dus ik ging vaak een stukje lopen met de kleine
Maar toen begon ik te merken dat ik niet mezelf was. Ik raakte snel geirriteerd en gefrustreerd.
Ik huilde veel en at haast tot niet.
Maar aan de buitenwereld liet ik me niet kennen. Ik speelde het spelletje wel mee.
Nu moet ik er ook bij vertellen dat ik in een stad woon waar ik haast tot niemand ken. Dus veel aanspraak heb je dan ook niet.
En om zo maar in eens bij de buren aan te bellen past ook  niet echt in mijn straatje.
Ik had toen ook mijn verhaal hier op het forum geplaatst en kreeg toen de tips om het met mijn man of de VK te bespreken of aan mijn vriendinnen.
Nou vriendinnen heb ik niet omdat ik toen ik jaren geleden ff slecht in mijn vel zat zij mij keihard hebben laten vallen.
Dus ik de volgende tip geprobeerd de VK bellen.
Nou daar kwam ik al helemaal geen steek mee verder.
Die vertelde mij doodleuk dat ik gewoon ff wat rust voor mezelf moest nemen!!!
Hoe moet ik dat GVD doen dan???
Mijn kind opsluiten in zijn kamertje en maar negeren dat hij honger heeft of krampjes of misschien ff lekker aandacht wil?!?!?
Nee ik vond dat niet echt een goed advies.
Mijn HA is tot en met 6 augustus met vakantie   dus daar kan ik ook niet terecht.
Er is wel een vervangende arts maar aangezien ik geen rijbewijs heb en niet bekend ben hier zal ik ook niet zo snel naar een andere arts gaan.
Dus dan maar met mijn man praten!!!
Nou die vind het heel vervelend allemaal. Althans dat zegt hij.
Als hij thuis komt dan neemt hij de kleine over. Maar zodra de kleine begint te huilen dan mag ik het weer oplossen omdat hij niet weet wat hij moet doen.
En als ik dan een tip geeft dan word het weg gemompeld want ja hij weet het natuurlijk beter !!!
Terwijl ik de hele dag al met die kleine bent en nu ongeveer wel weet wat hij heeft of wil.
Het is zelfs nu zo erg dat mijn man meer gaat werken.
Oftewel hij vlucht het liefst om 7 uur de deur uit en laat mij achter met een wakkere en huilende baby!!
Op zich niet erg maar ik mag wel s'nachts mijn bed uit voor de voedingen omdat meneer de volgende dag natuurlijk gewoon weer moet werken !!!

Ik trek het gewoon niet meer
Ik reageer het gelukkig ook niet af op de kleine maar meer op mijn man

Mijn schoonouders kan ik ook niet luchten of zien dus die ga ik ook niet om advies vragen want die weten alles beter!!!
Mijn moeder werkt 60 uur in de week dus die ga ik er helemaal niet mee belasten.
En de band met mijn moeder is ook niet echt zo super dus de tijd die we samen zijn besteden we dan ook erg goed.

Nu is mijn man hem weer "gevlucht" vandaag
Mij achterlatend met een huilende zoon.
En toen ik er wat van zei kreeg ik niet eens antwoord
Meneer smeerde gewoon lekker zijn boterhammetjes en at ze onder een genot van een bak koffie op!!
En ik zat boven op bed met een kleine die huilt

Nu is bij mij de maat vol en zit er ook over na te denken om even hier weg te gaan
Ik kan het wel bij hem te spraken gooien maar daar schiet ik niets mee op
Ja in het weekend is hij er wel continue voor die kleine als hij geen bootje heeft die zijn aandacht vraagt ( hij werkt in de scheepvaart).

Wat zouden jullie doen?
Hebben jullie misschien nog tips of ideeen?
Ik hoop dat jullie mij kunnen helpen


groetjes Jolanda
moeder van Kyano Owen 12-6-07
 
Hoi meid!!!

Pffff.....moeilijk he, zo'n kleintje erbij en eigenlijk zelf nog niet goed in je velletje zitten.
Mensen, en vooral mannen, denken vaak o...ze is weer op, ze doet weer een aantal dingen dan zal alles wel weer lekker gaan. Ja daag, alleen al de bevalling daar moet je je niet in vergissen hoor, dat is top zwaar geweest voor je lichaam en jij hebt echt je rust nog nodig. Ik weet niet of jullie voordat de kleine kwam al problemen hadden met elkaar maar ik zou niet zomaar uit elkaar gaan.

Wellicht moet je toch nog eens goed met je man gaan praten en hem echt duidelijk proberen te maken dat het voor jou echt niet makkelijk is nu en dat je ook tijd voor jezelf soms nodig hebt. Je kleine zal jouw stress voelen en zal daardoor alleen maar meer huilen. Zo'n kleintje voelt moeders heel goed aan. Jullie moeten samen met zijn 3tjes weer een heel nieuw ritme gaan vinden, dat heeft echt zijn tijd nodig maar daar moeten jullie mekaar wel in steunen. Je man zal toch minder moeten werken en moeten begrijpen dat het krijgen van een kind niet alleen de leuke kanten heeft maar ook de mindere kanten...

Mijn vriend werkt ook super veel, eigen zaak e.d. maar ik heb hem wel duidelijk kunnen maken dat ik ook tijd voor mezelf nodig heb/had. Onze zoon is nu bijna alweer 1 jaar en het gaat allemaal super. Ik heb mijn vriend in het begin ook echt verplicht om zeker 1 avond in de week thuis te blijven en voor de kleine te zorgen. Dus badje geven, fles geven in bedje stoppen en als die huilt..tja hij is voor jou.
Dat gaf mij de kans om even lekker zelf bijv. in bad te gaan met een lekker boek ofzo of er even tussen uit te gaan naar vriendinnen. Probeer dan niet te reageren op wat je man moet doen en laat hem het dan maar oplossen, is heel moeilijk maar je zult zien dat je man straks jou ook beter zal begrijpen.

Misschien doordat je je man steeds kritiek geeft op wat hij doet dat hij daardoor zoiets heeft van...ja als jij het beter weet, dan doe jij het maar lekker zelf???

Meid, ik hoop voor je dat jullie er toch samen uitkomen en het zal allemaal vast goed komen....Probeer te genieten van dat kleine wondertje....
Liefs Daan mv Tijs bijna 1


 
Hallo Jolanda,

Heb je er al eens aan gedacht om hier op het forum wat vriendinnen op te doen? Je zegt dat je in een grote stad woont. Grote kans dat er hier meer meiden zitten die dicht bij jou wonen en allemaal precies weten wat jij meemaakt. Iedereen op dit forum heeft ten slotte een kleintje gekregen.

Ik heb ook regelmatig mega-dippen gehad dat ik het echt niet meer zag zitten. Onze meid huilde heel erg veel en we zijn van hot naar her met haar geweest. Inmiddels gaat het een stuk beter. Ze zeggen altijd dat de eerste 10 weken het zwaarste zijn en dat is zeker waar. Naar mate we dichter bij de 10 weken kwamen gíng het makkelijker. Maar in jouw geval spelen er nog meer dingen mee en ik vind het heel 'flauw' dat je man er vandoor gaat op het moment dat het moeilijk wordt. Dan heb je helemaal het idee dat je het alleen moet doen. Ook wij hebben wel zo'n dip gehad, maar dit direct uitgesproken en opgelost.

Nou meid, ik kan je nu niet meer dan heel veel sterkte wensen!
Groetjes, Marisa
 
Hoi!
Misschien een stomme vraag,maar: heb je geen hobby's? Ik herken je emoties nl. wel, alleen zat ik plotseling met 2 kleintjes thuis. Op het moment dat ik dacht dat ik het niet meer langer zou trekken, ben ik bij mezelf ten rade gegaan. Ik had toch hobby's? Die heb ik weer opgepakt (in mijn geval handwerk/quilten/knutselen en koken) en ik kwam de dag weer door! Ik vind het bijv. heerlijk om door kookboeken te bladeren en mijn eigen hersenspinsels te combineren met een recept die ik dan in het weekend kan uitproberen (ik tover echt niet elke avond een luxe maaltijd te voorschijn hoor!) De tijd vloog voorbij! Gedurende alle slaapjes van de baby (en 's middags ook van de peuter) had ik mijn handen semi-vrij. Ik merkte dat ik tijdens de voedingen ook meer lol had met de baby.

En wat je man betreft: daar zou ik eens een goed gesprek mee aanknopen!
Kun je niet een oppascentrale opzoeken in de stad (of kijk eens bij de advertentiebriefjes in de super om de hoek...)? Misschien kun je dan een romantisch avondje plannen met manlief?
Hopelijk heb je hier wat aan.

Groetjes, Ingrid
 
Hi Jolanda,

als ik jouw verhaal lees, dan lees ik nogal wat woede en frustraties! Misschien een idee om eens met maatschappelijk werk of psycholoog te gaan praten? Het is zo jammer dat je niet ten volle kunt genieten van deze tijd van je kindje. En als je wat met die woede en frustraties kunt doen, kun je misschien ook de situatie meer aan. Werk aan jezelf! Dat komt jou, je kleintje en je relatie zeker ten goede...

Ik wil hier mee niet zeggen dat je de dingen fout doet of dat je man niks fout doet. Maar je moet er van uit gaan dat je je man niet kan veranderen. Wil je iets aan je situatie veranderen, zul je zelf moeten veranderen. Dat is tenminste altijd de situatie waar ik van uit ga. "Verbeter de wereld, maar begin bij jezelf" is mijn stelregel.

Ik wens je heel veel sterkte en ik hoop dat je je heel snel beter gaat voelen!


Groetjes Tamara
mama van Cas (16-04-2007)
 
Hoi Jolanda,

Ik herken je verhaal, hier is de situatie ook zo geweest, manlief ging gewoon nachtvissen of de deur uit wanneer het hem uitkwam en elke keer kon ik het oplossen. Op een gegeven moment heeft dat tot een behoorlijke ruzie geleid, waar ik even de waarheid heb verteld, en toen gaf hij mij ook gelijk (en dat voor iemand die altijd gelijk heeft) Ik heb   toen met mijn man af gesproken dat hij 1 keer in de week, de hele dag met de kleine is en ik ben dan weg!! Dat werkte goed, hij moest het helemaal alleen doen!!
Aan het eind van de dag kwam ik thuis en toen gaf hij me gelijk:   Nu snap ik wat jij bedoelt, was het antwoord.

Misschien moet je gewoon eens echt even de deur uit en hem alleen laten met z'n zoon en het hem helemaal alleen laten oplossen. En gewoon echt doen, het is ook zijn zoon, niet alleen de vreugde, maar ook de lasten.

Bij ons is het nu zo dat we om beurten de eerste fles geven en dat hij de kleine in bad doet als hij thuis is.
Laat je niet gek maken.

Gr. Angel (Jesse 8 mei 2007)
 
Hoi jolanda

Ik las je verhaal en las daarin ook heel veel woede
Ik heb zelf ook een heel negatieve periode achter de rug....terwijl je juist verwacht heel gelukkig te zijn met je kleintje
Een baby is een hele groete ommezwaai in je leven en elke baby is er weer een
Voor mij was het de 4e en ik dacht na de 2ling...oooh dat doe ik wel even
Nou dus mooi niet, tijdens de zwangerschap begon het al.....bekkeninstabiliteit
Hierdoor kon ik een heleboel dingen niet meer doen en vond ik dat de kids veel te kort kwamen....en t schuldgevoel groeide
Toen de bevalling...die liep wel heel goed, maar ik moest een aantal dagen in t ziekenhuis blijven en dus deed ik weer de andere kids te kort
Uiteindelijk raakte ik door alle problemen hier ook flink in een dip.....maar ik voel wel dat ik er weer aan t uitklimmen ben
Gelukkig kamp ik niet zoals jij met het probleem dat de man des huizes zo veel mogelijk weg is en weinig doet met de klein
Mijn vriend doet best veel....eigenlijk alles wel als ik t maar vraag
Dat deed ik in t begin niet echt en daar heb ik van geleerd
Want hij kon natuurlijk niet aan me zien dat ik die nachtvoeding een keer ECHT niet trok of een keer iets wilde doen met de andere kids
Nu ik dat heb uitgesproken en we allegbei hebben beloofd duidelijker te zijn naar elkaar toe gaat het weer helemaal goed
Ik denk ook dat je naar je man toe heel duidelijk moet zijn met wat je wilt
Je moet gewoon de dingen die jij wilt dat hij doet naar hem uitspreken, maar het hem ook daadwerkelijk laten doen
Ik had er namelijk ook wel een handje van om te zeggen dat hij zn zoon maar in badje moest doen en dan kwam ik nog halvewege kijken....of alles wel goed ging
Tuurlijk ging alles goed....maar toch nam ik t vaak dan nog weer even over...dan kon hij toch nog even dit doen of dat
Een geweldige kutsmoes dus.....en met resultaat, want na verloop van tijd deed hij het dus niet meer en nam ook aan dat ik het wel weer zou doen

Ik kan alleen maar zeggen wees duidelijk en probeer weer op een lijn te gaan zitten
Mocht je willen kletsen voeg je gerust toe op msn
annelynn1@hotmail.com

Groetjes Xennah
 
Terug
Bovenaan