Ik heb dit al eerder besprokenmaar wil het graag weer in de groep gooien!
Iedereen heeft het er over dat een baby je leven verrijkt.
En dat is natuurlijk ook waar
De eerste 2 weken na de bevalling gingen hartstikke goed. Mijn man had nog vakantie dus konden we heerlijk met zijn 2en van de kleine genieten.
Maar toen mijn man weer moest werken stond ik er alleen voor.
Vanaf 8 uur s'ochtends tot 7 uur s'avonds moest ik het alleen doen.
De eerste week ging het wel goed.
Het weer was redelijk dus ik ging vaak een stukje lopen met de kleine
Maar toen begon ik te merken dat ik niet mezelf was. Ik raakte snel geirriteerd en gefrustreerd.
Ik huilde veel en at haast tot niet.
Maar aan de buitenwereld liet ik me niet kennen. Ik speelde het spelletje wel mee.
Nu moet ik er ook bij vertellen dat ik in een stad woon waar ik haast tot niemand ken. Dus veel aanspraak heb je dan ook niet.
En om zo maar in eens bij de buren aan te bellen past ook niet echt in mijn straatje.
Ik had toen ook mijn verhaal hier op het forum geplaatst en kreeg toen de tips om het met mijn man of de VK te bespreken of aan mijn vriendinnen.
Nou vriendinnen heb ik niet omdat ik toen ik jaren geleden ff slecht in mijn vel zat zij mij keihard hebben laten vallen.
Dus ik de volgende tip geprobeerd de VK bellen.
Nou daar kwam ik al helemaal geen steek mee verder.
Die vertelde mij doodleuk dat ik gewoon ff wat rust voor mezelf moest nemen!!!
Hoe moet ik dat GVD doen dan???
Mijn kind opsluiten in zijn kamertje en maar negeren dat hij honger heeft of krampjes of misschien ff lekker aandacht wil?!?!?
Nee ik vond dat niet echt een goed advies.
Mijn HA is tot en met 6 augustus met vakantie dus daar kan ik ook niet terecht.
Er is wel een vervangende arts maar aangezien ik geen rijbewijs heb en niet bekend ben hier zal ik ook niet zo snel naar een andere arts gaan.
Dus dan maar met mijn man praten!!!
Nou die vind het heel vervelend allemaal. Althans dat zegt hij.
Als hij thuis komt dan neemt hij de kleine over. Maar zodra de kleine begint te huilen dan mag ik het weer oplossen omdat hij niet weet wat hij moet doen.
En als ik dan een tip geeft dan word het weg gemompeld want ja hij weet het natuurlijk beter !!!
Terwijl ik de hele dag al met die kleine bent en nu ongeveer wel weet wat hij heeft of wil.
Het is zelfs nu zo erg dat mijn man meer gaat werken.
Oftewel hij vlucht het liefst om 7 uur de deur uit en laat mij achter met een wakkere en huilende baby!!
Op zich niet erg maar ik mag wel s'nachts mijn bed uit voor de voedingen omdat meneer de volgende dag natuurlijk gewoon weer moet werken !!!
Ik trek het gewoon niet meer
Ik reageer het gelukkig ook niet af op de kleine maar meer op mijn man
Mijn schoonouders kan ik ook niet luchten of zien dus die ga ik ook niet om advies vragen want die weten alles beter!!!
Mijn moeder werkt 60 uur in de week dus die ga ik er helemaal niet mee belasten.
En de band met mijn moeder is ook niet echt zo super dus de tijd die we samen zijn besteden we dan ook erg goed.
Nu is mijn man hem weer "gevlucht" vandaag
Mij achterlatend met een huilende zoon.
En toen ik er wat van zei kreeg ik niet eens antwoord
Meneer smeerde gewoon lekker zijn boterhammetjes en at ze onder een genot van een bak koffie op!!
En ik zat boven op bed met een kleine die huilt
Nu is bij mij de maat vol en zit er ook over na te denken om even hier weg te gaan
Ik kan het wel bij hem te spraken gooien maar daar schiet ik niets mee op
Ja in het weekend is hij er wel continue voor die kleine als hij geen bootje heeft die zijn aandacht vraagt ( hij werkt in de scheepvaart).
Wat zouden jullie doen?
Hebben jullie misschien nog tips of ideeen?
Ik hoop dat jullie mij kunnen helpen
groetjes Jolanda
moeder van Kyano Owen 12-6-07
Iedereen heeft het er over dat een baby je leven verrijkt.
En dat is natuurlijk ook waar
De eerste 2 weken na de bevalling gingen hartstikke goed. Mijn man had nog vakantie dus konden we heerlijk met zijn 2en van de kleine genieten.
Maar toen mijn man weer moest werken stond ik er alleen voor.
Vanaf 8 uur s'ochtends tot 7 uur s'avonds moest ik het alleen doen.
De eerste week ging het wel goed.
Het weer was redelijk dus ik ging vaak een stukje lopen met de kleine
Maar toen begon ik te merken dat ik niet mezelf was. Ik raakte snel geirriteerd en gefrustreerd.
Ik huilde veel en at haast tot niet.
Maar aan de buitenwereld liet ik me niet kennen. Ik speelde het spelletje wel mee.
Nu moet ik er ook bij vertellen dat ik in een stad woon waar ik haast tot niemand ken. Dus veel aanspraak heb je dan ook niet.
En om zo maar in eens bij de buren aan te bellen past ook niet echt in mijn straatje.
Ik had toen ook mijn verhaal hier op het forum geplaatst en kreeg toen de tips om het met mijn man of de VK te bespreken of aan mijn vriendinnen.
Nou vriendinnen heb ik niet omdat ik toen ik jaren geleden ff slecht in mijn vel zat zij mij keihard hebben laten vallen.
Dus ik de volgende tip geprobeerd de VK bellen.
Nou daar kwam ik al helemaal geen steek mee verder.
Die vertelde mij doodleuk dat ik gewoon ff wat rust voor mezelf moest nemen!!!
Hoe moet ik dat GVD doen dan???
Mijn kind opsluiten in zijn kamertje en maar negeren dat hij honger heeft of krampjes of misschien ff lekker aandacht wil?!?!?
Nee ik vond dat niet echt een goed advies.
Mijn HA is tot en met 6 augustus met vakantie dus daar kan ik ook niet terecht.
Er is wel een vervangende arts maar aangezien ik geen rijbewijs heb en niet bekend ben hier zal ik ook niet zo snel naar een andere arts gaan.
Dus dan maar met mijn man praten!!!
Nou die vind het heel vervelend allemaal. Althans dat zegt hij.
Als hij thuis komt dan neemt hij de kleine over. Maar zodra de kleine begint te huilen dan mag ik het weer oplossen omdat hij niet weet wat hij moet doen.
En als ik dan een tip geeft dan word het weg gemompeld want ja hij weet het natuurlijk beter !!!
Terwijl ik de hele dag al met die kleine bent en nu ongeveer wel weet wat hij heeft of wil.
Het is zelfs nu zo erg dat mijn man meer gaat werken.
Oftewel hij vlucht het liefst om 7 uur de deur uit en laat mij achter met een wakkere en huilende baby!!
Op zich niet erg maar ik mag wel s'nachts mijn bed uit voor de voedingen omdat meneer de volgende dag natuurlijk gewoon weer moet werken !!!
Ik trek het gewoon niet meer
Ik reageer het gelukkig ook niet af op de kleine maar meer op mijn man
Mijn schoonouders kan ik ook niet luchten of zien dus die ga ik ook niet om advies vragen want die weten alles beter!!!
Mijn moeder werkt 60 uur in de week dus die ga ik er helemaal niet mee belasten.
En de band met mijn moeder is ook niet echt zo super dus de tijd die we samen zijn besteden we dan ook erg goed.
Nu is mijn man hem weer "gevlucht" vandaag
Mij achterlatend met een huilende zoon.
En toen ik er wat van zei kreeg ik niet eens antwoord
Meneer smeerde gewoon lekker zijn boterhammetjes en at ze onder een genot van een bak koffie op!!
En ik zat boven op bed met een kleine die huilt
Nu is bij mij de maat vol en zit er ook over na te denken om even hier weg te gaan
Ik kan het wel bij hem te spraken gooien maar daar schiet ik niets mee op
Ja in het weekend is hij er wel continue voor die kleine als hij geen bootje heeft die zijn aandacht vraagt ( hij werkt in de scheepvaart).
Wat zouden jullie doen?
Hebben jullie misschien nog tips of ideeen?
Ik hoop dat jullie mij kunnen helpen
groetjes Jolanda
moeder van Kyano Owen 12-6-07