23 oktober heb ik een miskraam gehad. Op dag 10.2 kregen we te horen dat het kindje met 8,3 weken ongeveer was gestopt met groeien. Ik ben er stuk van. Ik heb een dochter van 2,5 jaar en ik verlang echt wanhopig naar nog een kindje. Ik heb in april 2012 ook een miskraam gehad en daarna heeft het heel lang geduurt tot ik weer zwanger werd. Na tweemaal een kloppend hartje te hebben gezien was ik er net een beetje in gaan geloven.... Maar het mocht weer niet zo zijn. Ik krijg mezelf niet zo goed meer bij elkaar geraapt dus ben vandaag naar de huisarts gegaan. We hebben besloten dat ik wat psychologische hulp zoek om het een plek te geven. Verder was zij heel stellig in haar mening dat het beter voor me was om even rust in te bouwen in de zin van dat we even een paar maanden niet zou proberen om zwanger te raken. Reden hiervoor is dat ik dan beter de tijd neem om te rouwen en te verwerken. Snap ik, maar aan de andere kant wil ik geen eisprong onbenut laten. Ik heb hier al anderhalf jaar over gedaan en mijn biologische klokje tikt keihard door! En daarbij hoop ik dat een nieuwe zwangerschap dit enorme lege gevoel een beetje zou kunnen opvullen. Tegelijkertijd ben ik doodsbang dat het weer fout zal gaan. Wat blijft er dan van me over als ik nu al zo ontzettend leeg en verdrietig ben? Iemand ervaringen of iedeen waar ik iets aan zou kunnen hebben?