Hallo iedereen, zelf ben ik geen prater maar merk met wat ik heb meegemaakt van me afschrijfen helpt. Ik hoop misschien soort gelijke verhalen te lezen of reactie's te krijgen dat ik goed heb gehandelt.
Zo'n 4 weken terug werd ik snachts wakker van een vreselijk drukkend gevoel van onder. Alsof ik zo nodig moest plassen. Het werd zo erg dat ik het gevoel kreeg alsof ik aan het persen was.( 24 weken zwanger) Mijn man was er niet en wilde niemand in de nacht wakker bellen, en rond 6 uur ochtends viel ik in slaap. Ik was er naar van en besloot mijn urine te laten nakijken voor blaasontsteking, maar hier kwam niks uit. Met controle vertelde ik dit verhaal en ze zei het lijkt op een blaasontsteking verhaal, maar als de dokter zei is niet zo dan zal de baby wel getrapt hebben op je blaas. Dacht oke en liet het hier bij omdat ik verder geen last meer had.
Vorige week kreeg ik zo'n pijn in mn rug en alleen aan de rechter kant. Ik kon niet te lang zitten, liggen of staan en werd er gek van. Zoals velen ga je eerst zelf op onderzoek uit en dacht dit zal wel bandenpijn zijn. Nam super veel paracetamollen en zat met kruiken in de weer. Omdat mijn man weg was van werk at ik vaak bij mijn ouders en die zeiden al dit is niet normaal, maar ik bleef volhouden dat het bandenpijn zou zijn. Tot op donderdag toen mijn man was onderweg naar huis, kreeg ik een bloeding toen ik nodig naar de wc moest. Ik belde mijn moeder wat ik moest doen die er gelijk aan kwam en de verloskundige belde. Ook zei kwam direct en na wat controle's kon ze niks raars of zorgelijks vinden dus moest ik maar gewoon rustiger aan doen en het in de gaten houden. Toen rond 2 uur in de nacht werd ik wakker van een harde buik en mn rug deed zo'n pijn, maar wilde mijn man niet wakker maken na een drukke werkweek dus ging beneden wat thee drinken en proberen de pijn onder controle te krijgen. Hij kreeg dit door omdat ik helemaal over mn toeren was en heeft mn moeder gebelt die mijn rug en buik ging masseren waardoor het wat draagelijker werd. Rond 7 ochtends kwam weer de verloskundige die ook weer niets raars kon vinden en wilde dat ik toch mn urine weer ging inleveren omdat ze dacht dat het iets met mijn nieren kon zijn. De dokter zelf kon ook niets vinden in mijn urine maar zag dat ik pijn had dus wilde dat ik naar het ziekenhuis ging voor meer onderzoeken. Eenmaal daar kwamen ze erachter dat mijn baarmoedermond 2 cm was wat kan dreigen op vroeggeboorte. Ik werd met ambu naar een ander ziekenhuis gebracht waar ik weeënremmers kreeg en al longrijpingsspuiten. Ook werden we op het ergste voorbereid voor als ze al geboren zou worden. Na meer onderzoeken bleek ik dus toch blaasontsteking te hebben, en wat nierstenen en nierstuwing en door de pijn kreeg ik weeën, waar ik dus al een week mee liep. Ik kreeg een infuus en een kuur en voelde met de dag de pijn verdwijnen. Na een paar dagen opname werd ik weer nagekeken en zagen ze dat mijn baarmoedermond nu 3,5 cm was en ik dus lekker naar huis mogt om verder te rusten. Ik vroeg nog hoe dat kon of dat het verkeerd gemeten was, maar door de spanning en pijn kon het wat samen trekken vandaar toen de 2 cm.
Ik voelde me goed maar was erg geschrokken van wat er had kunnen gebeuren allemaal, maar probeerde positief en dankbaar te zijn. Na 2 dagen thuis kreeg ik weer hetzelfde gevoel als die 4 weken terug en alsof ik aan het persen was, mijn moeder was toevallig bij mij en belde dus weer gelijk de verloskundige. Ik kreeg niet veel mee van het gesprek maar hoorde dat mijn moeder flink boos werd aan de telefoon. Later kwam ze en vertelde dat dit nog gewoon bij de blaasonsteking hoort en ik rustig moet blijven, maar mijn moeder en man wilden dat ik weer naar het ziekenhuis ging. Ik werd gelijk goed opgevangen en ze zagen weer hoe pijn het deed. Maar na onderzoeken bleek toch dat ik nierstenen aan het uitplassen was en nog wat na weeën had. Later hoorde ik dat mijn moeder dus een beetje ruzie had aan de telefoon omdat de verloskundige niet wilde komen omdat ze dus als dacht dat het gewoon mn blaas was en tot verbazing zei ze tegen mn moeder dat ik dingen niet groter en erger moet maken als dat het was en dat ik geen dreigende vroeggeboorte had. Toen ik dit hoorde knapte ik emotioneel helemaal, want ik dacht heb ik me zo aangesteld of alles verkeerd begrepen? Ik heb toch niet zomaar weeënremmers gekregen? Ik belande echt in een put en geen idee waarom ik me dit zo aantrok. In het ziekenhuis merkten ze dit en gaven aan dat als ik wou ik onder controle bij hun mog blijven ook om weer wat zelfvertrouwen te krijgen in mezelf en in mijn lichaam. Dus vanaf nu ga ik naar het ziekenhuis voor controle. Nog steeds merk ik dat ik er zo erg mee zit en begrijp niet waarom. Misschien de hormonen.
Sorry voor het grote verhaal, ik hoop dat jullie zin en tijd hebben om het te lezen of te reageren. Ik wil hierbij mijn oude verloskundige niet in een zwart daglicht zetten, omdat ik geloof dat ze op haar manieer haar best ook heeft gedaan en dit vast niet allemaal zo bedoelt heeft. En wat ben ik dankbaar dat de baby nog lekker veilig in mn buikje zit
Zo'n 4 weken terug werd ik snachts wakker van een vreselijk drukkend gevoel van onder. Alsof ik zo nodig moest plassen. Het werd zo erg dat ik het gevoel kreeg alsof ik aan het persen was.( 24 weken zwanger) Mijn man was er niet en wilde niemand in de nacht wakker bellen, en rond 6 uur ochtends viel ik in slaap. Ik was er naar van en besloot mijn urine te laten nakijken voor blaasontsteking, maar hier kwam niks uit. Met controle vertelde ik dit verhaal en ze zei het lijkt op een blaasontsteking verhaal, maar als de dokter zei is niet zo dan zal de baby wel getrapt hebben op je blaas. Dacht oke en liet het hier bij omdat ik verder geen last meer had.
Vorige week kreeg ik zo'n pijn in mn rug en alleen aan de rechter kant. Ik kon niet te lang zitten, liggen of staan en werd er gek van. Zoals velen ga je eerst zelf op onderzoek uit en dacht dit zal wel bandenpijn zijn. Nam super veel paracetamollen en zat met kruiken in de weer. Omdat mijn man weg was van werk at ik vaak bij mijn ouders en die zeiden al dit is niet normaal, maar ik bleef volhouden dat het bandenpijn zou zijn. Tot op donderdag toen mijn man was onderweg naar huis, kreeg ik een bloeding toen ik nodig naar de wc moest. Ik belde mijn moeder wat ik moest doen die er gelijk aan kwam en de verloskundige belde. Ook zei kwam direct en na wat controle's kon ze niks raars of zorgelijks vinden dus moest ik maar gewoon rustiger aan doen en het in de gaten houden. Toen rond 2 uur in de nacht werd ik wakker van een harde buik en mn rug deed zo'n pijn, maar wilde mijn man niet wakker maken na een drukke werkweek dus ging beneden wat thee drinken en proberen de pijn onder controle te krijgen. Hij kreeg dit door omdat ik helemaal over mn toeren was en heeft mn moeder gebelt die mijn rug en buik ging masseren waardoor het wat draagelijker werd. Rond 7 ochtends kwam weer de verloskundige die ook weer niets raars kon vinden en wilde dat ik toch mn urine weer ging inleveren omdat ze dacht dat het iets met mijn nieren kon zijn. De dokter zelf kon ook niets vinden in mijn urine maar zag dat ik pijn had dus wilde dat ik naar het ziekenhuis ging voor meer onderzoeken. Eenmaal daar kwamen ze erachter dat mijn baarmoedermond 2 cm was wat kan dreigen op vroeggeboorte. Ik werd met ambu naar een ander ziekenhuis gebracht waar ik weeënremmers kreeg en al longrijpingsspuiten. Ook werden we op het ergste voorbereid voor als ze al geboren zou worden. Na meer onderzoeken bleek ik dus toch blaasontsteking te hebben, en wat nierstenen en nierstuwing en door de pijn kreeg ik weeën, waar ik dus al een week mee liep. Ik kreeg een infuus en een kuur en voelde met de dag de pijn verdwijnen. Na een paar dagen opname werd ik weer nagekeken en zagen ze dat mijn baarmoedermond nu 3,5 cm was en ik dus lekker naar huis mogt om verder te rusten. Ik vroeg nog hoe dat kon of dat het verkeerd gemeten was, maar door de spanning en pijn kon het wat samen trekken vandaar toen de 2 cm.
Ik voelde me goed maar was erg geschrokken van wat er had kunnen gebeuren allemaal, maar probeerde positief en dankbaar te zijn. Na 2 dagen thuis kreeg ik weer hetzelfde gevoel als die 4 weken terug en alsof ik aan het persen was, mijn moeder was toevallig bij mij en belde dus weer gelijk de verloskundige. Ik kreeg niet veel mee van het gesprek maar hoorde dat mijn moeder flink boos werd aan de telefoon. Later kwam ze en vertelde dat dit nog gewoon bij de blaasonsteking hoort en ik rustig moet blijven, maar mijn moeder en man wilden dat ik weer naar het ziekenhuis ging. Ik werd gelijk goed opgevangen en ze zagen weer hoe pijn het deed. Maar na onderzoeken bleek toch dat ik nierstenen aan het uitplassen was en nog wat na weeën had. Later hoorde ik dat mijn moeder dus een beetje ruzie had aan de telefoon omdat de verloskundige niet wilde komen omdat ze dus als dacht dat het gewoon mn blaas was en tot verbazing zei ze tegen mn moeder dat ik dingen niet groter en erger moet maken als dat het was en dat ik geen dreigende vroeggeboorte had. Toen ik dit hoorde knapte ik emotioneel helemaal, want ik dacht heb ik me zo aangesteld of alles verkeerd begrepen? Ik heb toch niet zomaar weeënremmers gekregen? Ik belande echt in een put en geen idee waarom ik me dit zo aantrok. In het ziekenhuis merkten ze dit en gaven aan dat als ik wou ik onder controle bij hun mog blijven ook om weer wat zelfvertrouwen te krijgen in mezelf en in mijn lichaam. Dus vanaf nu ga ik naar het ziekenhuis voor controle. Nog steeds merk ik dat ik er zo erg mee zit en begrijp niet waarom. Misschien de hormonen.
Sorry voor het grote verhaal, ik hoop dat jullie zin en tijd hebben om het te lezen of te reageren. Ik wil hierbij mijn oude verloskundige niet in een zwart daglicht zetten, omdat ik geloof dat ze op haar manieer haar best ook heeft gedaan en dit vast niet allemaal zo bedoelt heeft. En wat ben ik dankbaar dat de baby nog lekker veilig in mn buikje zit