Mijn peuter heeft helaas ook veel moeite met slapen. Iedereen zegt dat het erbij hoort, maar om eerlijk te zijn ben ik aan het eind van mijn Latijn. Mijn zoontje is nu 3 en is een hartstikke lief ventje, maar hij heeft persoonlijke trekken die maken dat hij zeer lange en heftige peuterpuberteit heeft. De kraamzorg zei in de 1ste week al dat we het waarschijnlijk zwaar zouden krijgen. En helaas heeft ze gelijk. Bij ons zoontje moet alles, echt ALLES op zijn manier. Alles is een gevecht. Slapen, eten, naar de speeltuin gaan. En als ik zeg dat iets niet mag negeert hij dat gewoon. Hij luistert nooit, echt nooit. En als ik dan boos op hem wordt, lacht hij me in mijn gezicht ui. Hij slaat, schopt en bijt me. En is de hele dag door stout. Gezellig in bad? Neehoor. Hij gooit handoeken in bad. De hele badkamer is een gigantische bende aan het eind van een gezellige badpartij. En slapen? Meestal ben ik uren met hem bezig. Regelmatig trekt hij zijn hele kledingkast leeg, die ik vervolgens weer kan opruimen. Eten is ook een drama. Hij eet geen groente, en elke dag kook ik apart de meest toegankelijke maaltijden voor hem. Na een half uur voor hem in de keuken hebben gestaan gooit hij zijn bord op de grond. Dan dweilik het op terwijl hij ondertussen opmijnhoofd slaat. En dat is een beetje hoe mijn dagen eruit zien. Ik ben er helemaal klaar mee. Sorry voor mijn negativiteit, maar ik weet het gewoon even niet meer. Ik ben blij dat ik binnen kort bij de pedagoog een afspraak heb, want genieten van het ouderschap zit er voor mij niet bij. En andere ouders zie ik wel genieten, dat vind ik ook moeilijk om te zien. Het voelt alsof ik tekort schiet als ouder. En hoogst waarschijnlijk doe ik dat ook en dat maakt mij echt heel erg verdrietig ?