Driftig zijn!

B

Bloempje27

Mijn dochter is nu 16 maanden. Ze is een schat van een kind, behalve als ze haar zin niet krijgt of als ze iets niet voor elkaar krijgt tijdens het spelen, Dan zet ze het op een huilen en gooit met alles wat in haar buurt ligt. Zelfs als ik haar voed probeert ze de lepel te pakken te krijgen of pakt haar bordje en smijt die op de grond. Het is erger als ze niet fit is of moe is.
Het is een duidelijk vragen om grenzen. Ik heb haar vanmorgen heel duidelijk nog 1 waarschuwing gegeven en daarna gezegd dat ze dan naar de gang moest met stoel en al. Vervolgens deed ze het dus weer!! Dus ik haar zonder pardon in de gang gezet. Ze deed haar heel zielig. Na 1 minuut weer opgehaald en daarna heeft ze het niet meer gedaan.

Wie herkent dit en wat doe je er aan! Mag ik haar al 1 minuut op de gang zetten of zijn er ander manieren om haar te leren dat ze gewoon moet luisteren. Hoe pakken jullie dit gedrag aan?

xx
 
Hoi Bloempje

Ik kan alleen maar zeggen: negeren!
Ik denk eerlijk gezegd dat onze kindjes nog een beetje te jong zijn om het concept van 'straffen' te snappen (op de gang zetten), dus is negeren denk ik de beste remedie. Tenminste, als de situatie dat toelaat natuurlijk.
Als Noah bijvoorbeeld de afstandsbediening te pakken heeft en ik pak deze van hem af gaat hij ook altijd keihard brullen. In dat soort gevallen negeer ik hem volledig en is het snel over, maar doet hij bijvoorbeeld steeds de deurtjes van de kast open om aan de knopjes van de dvd speler te zitten, haal ik hem 2 x weg met een waarschuwing (de kast is géén speelgoed) en de 3e keer zet ik hem in de box. Ook brullen natuurlijk, maar dat negeer ik dan gewoon weer ;-)

Succes ermee!

Groetjes, 10e

PS. Misschien een schrale troost, maar volgens het cb zijn kindjes pas vanaf een jaar of 2 echt in staat om te snappen wat 'nee' betekent. Ze doen het dus (nog) niet om ons te pesten!
 
Oh en nog even over dat voeden, want dat is inderdaad lastig. Ook dat kan je denk ik het beste gewoon negeren. Wij leggen het eten van Noah gewoon voor hem op tafel neer (hadden al snel ontdekt dat een bordje wel héél erg uitnodigd om allles in één keer op de grond te smijten) en gaan dan lekker zelf eten. Laten hem helemaal zelf zijn gang gaan.
Soms eet hij als een engeltje netjes alles op, soms zit hij er alleen maar in te porren of smeert hij het in zijn haar. Prima, als hij niet wil eten, dan maar niet. Zodra hij echt gaat klieren (eten op de grond gooien) schuiven we direct zijn kinderstoel een stukje weg bij de tafel en ruimen we zijn eten op. Klieren = klaar met eten.

Misschien klinkt dat nu alsof we heel streng zijn, maar dat is juist helemaal niet zo. Het is eigenlijk bijna altijd heel gezellig aan tafel omdat we hem gewoon zijn gang laten gaan. Zodra we proberen hem te voeren gaat hij meteen tegen stribbelen, dus doen we dat gewoon niet.

Nogmaals succes!!

Groetjes, 10e
 
Bedankt voor de tip van het negeren. Ik merk wel dat dat ene momentje op de gang heel duidelijk is. Ze snapt heel goed dat ze iets deed wat niet mocht. Het is daarna nl gelijk over.
Ik probeer ook zoveel mogelijk te negeren, maar ik word het soms zo zat. Ze zoekt gewoon steeds de dingen op die niet mogen!
Ik probeer heel veel positief te belonen... veel prijzen bij goed gedrag... positieve aandacht geven en momenten van samen spelen... maar ze blijft het proberen hoor!
 
Moeilijke leeftijd he? Vind ik wel. Ze snappen nog niet hoe de wereld in elkaar zit, ze zijn nog te jong om te begrijpen wat straf is. Of wat goed of fout is.

Thomas is de 3 dagen op het kdv een engeltje, waneer hij thuis komt begint het feest. Thuis is hij de bengel, uitslover, boef. Opvoedboekjes noemen het ontdekken, ik noem het gewoon stout.
Hij koste me al een doos glazen, door ze op te pakken, en als ik zeg "nee", ze gefrustreerd op de grond te gooien.
Aan de radio zitten straft zichzelf, hij heeft al 3 keer het volume (mooie knop) naar 50 gedraaid. Dat is echt schrikken...
Graaien in de afwasmachine naar de fel gekleurde aardappelschilmesjes in het bestekmandje.
Om over de klim (en bijbehorende val) manie maar niet te spreken.
Hij houd me in ieder geval de hele dag bezig. "nee, nee, nee"

Dan heb je nog het vragen om aandacht, heel de dag achter je aan lopen. Jammeren als hij zijn zin niet krijgt of ik niet mee speel. En de gezelligheid aan tafel saboteren door eindeloos gejammer en gooien/spelen met eten.
Moeder zijn van een dreumes is nog niet zo simpel. En dan zeggen ze dat naarmate ze ouder worden de problemen ook groter worden...hmmm
 
Hai,

ergens heel herkenbaar, aan de andere kant denk ik dat we met Tijn heel erg boffen. Hij luistert tot nu toe eigenlijk heel erg goed. Als hij moe is inderdaad ook wat minder. Wij (denk vooral ik) hebben een aantal zaken die Tijn echt niet mag, andere dingen laten we hem maar, anders roep je inderdaad heel de dag nee. Hij heeft zijn eigen stukje boekenkast waardoor hij van de onze afblijft. Ook probeer ik hem een alternatief te bieden. Hij mag niet mijn bloemen uitgraven in de tuin, maar ik breng hem dan naar de zandbak, waar hij wel mag graven.
Eten laten we Tijn ook zelf doen. Nog steeds op de Rapley-manier, met zijn handen grotere stukken. We beginnen nu af en toe te oefenen met een lepel, als hij daar zelf om vraagt.
Wij "straffen" Tijn al een hele tijd. Aan tafel doen we dat door even zijn stoel om te draaien. Net als jij heb ik het idee dat hij het donders goed snapt en het ook echt werkt.
Als je het even helemaal niet meer ziet zitten werkt afleiding hier het beste. Even een stukje fietsen, boodschap doen, kaartje posten, even eruit, nieuwe indrukken opdoen en even weg van alle nee's. Zo kunnen we een nieuwe start maken als we weer thuis komen.

Succes ermee!

Natasja
 
Een stukje van de boekenkast uitruimen hebben wij ook gedaan. Dat werkt inderdaad erg goed, een eigen kastje of plekje met spullen waar Thomas mee mag spelen. Als hij ergens aan zit: "nee, kom die is van jou" Door de kamer heen hebben wij een aantal van die hoekjes, het duurde even voor hij het snapte, maar hij is nu wel uitgekeken op onze boeken en tijdschriften.

De stoelomdraaien heeft mijn man ook wel eens gedaan, ik vond dat toen wel heel erg. En weet nu nog steeds niet wat ik ervan moet vinden. Aan de ene kant heb je gelijk, als hij niet gezellig aan tafel kan zitten dan maar niet. Aan de andere kant vind ik het wel een zware straf, duurt het lang voor hij het door heeft?
 
Hoi Caat,

leest Thomas ook zo graag? Wij zijn allebei echte lezers en Tijn ziet ons dus ook veel lezen. Bovendien lezen we hem al vanaf een maand of 2 (toen omdat wij dat leuk vonden) voor. Hij kan nu echt een kwartier tot 20 minuten boekjes zitten lezen voor zijn kast. Heerlijk! Wat een succes is zijn fotoboekjes die ik voor zijn eerste verjaardag gemaakt heb. Allemaal foto's van dingen die heel herkenbaar voor hem zijn: zijn speelgoed, belangrijke personen, voedsel. Hij weet precies welke foto waar in welk boekje staat...

Het stoel omdraaien had Tijn zo door. Hoeft ook niet lang, een minuutje is meestal al genoeg. (hoewel het de eerste keren vaak een paar keer na elkaar moest zodat hij ook wist dat het echt menens was). Bedenk me nu trouwens wel dat het voor Tijn heel belangrijk is om het af te sluiten. We zeggen duidelijk dat het klaar is en als hij troost wil is een aai over zijn bol voldoende voor hem om te weten dat het ook klaar is.

groetjes Natasja
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan