Hoi meiden,
Ik ben benieuwd wie van jullie ook een heel druk kindje heeft....
Ons manneke is bijvoorbeeld totaal geen knuffelkindje, daar heeft hij echt geen geduld voor! Nooit gehad ook.. al vanaf het moment dat hij 2 of 3 weken oud was wou hij niet meer op m'n buik liggen kroelen en friemelde hij net zo lang tot hij "los" lag of over mijn schouder heen kon kijken naar wat er allemaal om hem heen gebeurd. Eerlijk gezegd vind ik dit best wel eens jammer...
Natuurlijk zijn wij ook mega trots op ons ventje. Hij ontwikkeld zich razend snel en is enorm sociaal en totáál niet éénkennig.. Verder is hij heel vrolijk; zolang hij maar lekker aan het spelen is.
Maar goed, hij is dus wel ALTIJD druk. Zodra ik hem op schoot neem begint hij met wroeten, net zo lang tot hij weer op de grond zit en weer verder kan kruipen/stappen/spelen.
In de box gaat hij huilen omdat hij dan niet rond kan kruipen/stappen; in de kinderstoel gaat hij huilen omdat hij vast zit en niet heen en weer kan "rennen", in de maxi cosi gaat hij huilen omdat hij dan vast zit Kortom: zolang hij vrij alle kanten op kan gaan is het prima, maar oh wee als hij in een situatie komt waarin hij eventjes rustig moet zijn!
En nu vraag ik me dus af... zou dit iets zijn wat misschien voortkomt uit zijn "baby-zijn", die constante onrust (en misschien ook wel een stukje frustratie omdat hij nog niet alles kan); of zou dit echt zijn karakter zijn en ook altijd zo blijven?
Zijn hier meiden met kindjes die dit ook hadden en wat meer rust vonden naar mate ze ouder werden? Of kan ik me maar beter instellen op een knulletje die we straks 5 minuten per dag zien als hij - staand in de keuken - een boterham naar binnen propt en dan weer naar buiten rent om te gaan voetballen (of kattekwaad uit te halen) ;-)
Groetjes, 10e
Ik ben benieuwd wie van jullie ook een heel druk kindje heeft....
Ons manneke is bijvoorbeeld totaal geen knuffelkindje, daar heeft hij echt geen geduld voor! Nooit gehad ook.. al vanaf het moment dat hij 2 of 3 weken oud was wou hij niet meer op m'n buik liggen kroelen en friemelde hij net zo lang tot hij "los" lag of over mijn schouder heen kon kijken naar wat er allemaal om hem heen gebeurd. Eerlijk gezegd vind ik dit best wel eens jammer...
Natuurlijk zijn wij ook mega trots op ons ventje. Hij ontwikkeld zich razend snel en is enorm sociaal en totáál niet éénkennig.. Verder is hij heel vrolijk; zolang hij maar lekker aan het spelen is.
Maar goed, hij is dus wel ALTIJD druk. Zodra ik hem op schoot neem begint hij met wroeten, net zo lang tot hij weer op de grond zit en weer verder kan kruipen/stappen/spelen.
In de box gaat hij huilen omdat hij dan niet rond kan kruipen/stappen; in de kinderstoel gaat hij huilen omdat hij vast zit en niet heen en weer kan "rennen", in de maxi cosi gaat hij huilen omdat hij dan vast zit Kortom: zolang hij vrij alle kanten op kan gaan is het prima, maar oh wee als hij in een situatie komt waarin hij eventjes rustig moet zijn!
En nu vraag ik me dus af... zou dit iets zijn wat misschien voortkomt uit zijn "baby-zijn", die constante onrust (en misschien ook wel een stukje frustratie omdat hij nog niet alles kan); of zou dit echt zijn karakter zijn en ook altijd zo blijven?
Zijn hier meiden met kindjes die dit ook hadden en wat meer rust vonden naar mate ze ouder werden? Of kan ik me maar beter instellen op een knulletje die we straks 5 minuten per dag zien als hij - staand in de keuken - een boterham naar binnen propt en dan weer naar buiten rent om te gaan voetballen (of kattekwaad uit te halen) ;-)
Groetjes, 10e
