Hoi allemaal,
Door de zware periode die ik achter de rug heb, had ik heel sterk het gevoel, ik wil best een tweede, maar nu even niet! Wanneer wel, ach, dat zou ik dan wel weer zien. Eerst maar weer eens een jaartje lekker werken, wennen aan mijn nieuwe woonplaats Maastricht etc...
Maar... nu blijken zowel mijn schoonzusje als de vrouw van mijn mans beste vriend zwanger te zijn! Mijn schoonzusje heeft het niet makkelijk gehad, ze hebben om financiele redenen hun kinderwens al jaren uitgesteld omdat ze plots beide werkeloos werden en daarna werd haar man ziek. Nu laatst bleek dat ze al bijna 9 maanden aan het proberen waren en mijn schoonzusje begon opeens te huilen omdat ze het moeilijk had in de buurt van Christian. Dus ik gun het hun echt van harte! En mijn mans vriend, zijn vrouw heeft suikerziekte en heeft veel moeite moeten doen om uberhaupt zwanger te mogen worden en dan nog schijnt het vele maanden te hebben geduurd. Dus ook hun gun ik het echt van harte, uit de grond van mijn hart! Maar heel onverwacht betrap ik mezelf ook op een gevoel van jaloezie, zo van 'ik wil ook'.... Terwijl ik mijn zwangerschap echt k*t vond! Begrijpen jullie dat nu?
Het zit me ook een beetje dwars dat ze beide rond de verjaardag van Christian zijn uitgeteld. Ik zou het jammer (en onpraktisch) vinden als ze toevallig op dezelfde dag of echt net na elkaar geboren zouden worden... Een (onredelijk) gevoel van: 'leuk dat jullie zwanger zijn, maar had het niet een maandje eerder of later gekund?' Ik schaam me toch voor dit gevoel, ik weet niet precies waar het vandaan komt.... Ik zou toch gewoon blij moeten zijn? Wat maakt het nu uit wanneer de kindje geboren worden? Blijkbaar (onbewust?) in mijn hoofd wel...
Misschien denk ik teveel aan de verjaardagen die we al bijeengepropt hebben: mijn schoonbroer, mijn moeder en mijn andere schoonzusje. Zijn op dezelfde dag jarig (over toeval gesproken) en ieder jaar moeten mijn man en ik een hele, gehaaste tour maken langs al die verjaardagen (die ze graag in hetzelfde weekend vieren). Is toch niet fijn.
Tjonge, wat dubbel allemaal, ben ik nog steeds slachtoffer van mijn hormonen???
Groetjes, Karin
Mama van Christian (20 weken)
PS ik merk dat het forum begin te gebruiken voor werkelijk al mijn hersenspinsels, overpeinzingen etc... Bedankt dat jullie toch nog steeds geduldig de berichtjes lezen en lief reageren!
Door de zware periode die ik achter de rug heb, had ik heel sterk het gevoel, ik wil best een tweede, maar nu even niet! Wanneer wel, ach, dat zou ik dan wel weer zien. Eerst maar weer eens een jaartje lekker werken, wennen aan mijn nieuwe woonplaats Maastricht etc...
Maar... nu blijken zowel mijn schoonzusje als de vrouw van mijn mans beste vriend zwanger te zijn! Mijn schoonzusje heeft het niet makkelijk gehad, ze hebben om financiele redenen hun kinderwens al jaren uitgesteld omdat ze plots beide werkeloos werden en daarna werd haar man ziek. Nu laatst bleek dat ze al bijna 9 maanden aan het proberen waren en mijn schoonzusje begon opeens te huilen omdat ze het moeilijk had in de buurt van Christian. Dus ik gun het hun echt van harte! En mijn mans vriend, zijn vrouw heeft suikerziekte en heeft veel moeite moeten doen om uberhaupt zwanger te mogen worden en dan nog schijnt het vele maanden te hebben geduurd. Dus ook hun gun ik het echt van harte, uit de grond van mijn hart! Maar heel onverwacht betrap ik mezelf ook op een gevoel van jaloezie, zo van 'ik wil ook'.... Terwijl ik mijn zwangerschap echt k*t vond! Begrijpen jullie dat nu?
Het zit me ook een beetje dwars dat ze beide rond de verjaardag van Christian zijn uitgeteld. Ik zou het jammer (en onpraktisch) vinden als ze toevallig op dezelfde dag of echt net na elkaar geboren zouden worden... Een (onredelijk) gevoel van: 'leuk dat jullie zwanger zijn, maar had het niet een maandje eerder of later gekund?' Ik schaam me toch voor dit gevoel, ik weet niet precies waar het vandaan komt.... Ik zou toch gewoon blij moeten zijn? Wat maakt het nu uit wanneer de kindje geboren worden? Blijkbaar (onbewust?) in mijn hoofd wel...
Misschien denk ik teveel aan de verjaardagen die we al bijeengepropt hebben: mijn schoonbroer, mijn moeder en mijn andere schoonzusje. Zijn op dezelfde dag jarig (over toeval gesproken) en ieder jaar moeten mijn man en ik een hele, gehaaste tour maken langs al die verjaardagen (die ze graag in hetzelfde weekend vieren). Is toch niet fijn.
Tjonge, wat dubbel allemaal, ben ik nog steeds slachtoffer van mijn hormonen???
Groetjes, Karin
Mama van Christian (20 weken)
PS ik merk dat het forum begin te gebruiken voor werkelijk al mijn hersenspinsels, overpeinzingen etc... Bedankt dat jullie toch nog steeds geduldig de berichtjes lezen en lief reageren!