Hallo moeders,Zijn er dames die Duphaston voorgeschreven hebben gekregen ter voorkoming van een postnatale depressie? Wat was je ervaring?Hoe zag je dosering eruit?Ik heb het voorgeschreven gekregen en het ziekenhuis is aan het overleggen welke dosering ik hierbij moet nemen. Zij hebben er geen ervaring mee, maar willen wel met mij meedenken. De betreffende psychiaters die hierover gaan, zijn momenteel met vakantie. Ik lees graag de ervaringen!
Installeer de app
How to install the app on iOS
Follow along with the video below to see how to install our site as a web app on your home screen.
Opmerking: This feature may not be available in some browsers.
Je gebruikt een verouderde webbrowser. Het kan mogelijk deze of andere websites niet correct weergeven.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Duphaston ter voorkoming postnatale depressie
- Onderwerp starter SuusdeGraaf
- Startdatum
Lieve TO,
Volgens mij is er in het ziekenhuis een speciale polikliniek voor dames die zwanger zijn en risico hebben op een PND. Als ik het goed onthouden heb, heet dat de POP poli. Ik zou af gaan op wat de professionals je adviseren, psychische klachten na de geboorte is niet fijn om te hebben.
Ik zou je wel willen adviseren om in de gaten te houden dat de PND je niet wordt aangepraat. Toen ik zelf net bevallen was, was ik zielsgelukkig met mijn zoontje. Maar tijdens mijn kraamweek kwam mijn moeder een keer op visite en zij vertelde dat ze een PND bij mij herkende. Ik reageerde hierop met dat ik juist zielsgelukkig was, maar ze heeft de hele dag gezegd dat het anders zat.
Mijn partner vond het helaas lastig om het voor me op te nemen, dus die heeft de gesprekken de hele dag laten gebeuren. Ik was vooral moe en druk, dus ik had de energie niet om er tegenin te gaan.
Ik ben meermaals bij de huisarts geweest en die zei dat hij vooral een overbezorgde moeder zag. Hierdoor heb ik geen adequate hulp gekregen helaas en ben ik in een negatieve spiraal terecht gekomen. Want eigenlijk was ik vooral ontzettend bang om mijn zoontje kwijt te raken. Als iets te mooi is om waar te zijn, dan is het dat meestal ook dacht ik.
De arts van het consultatiebureau zei steeds dat ik het ontzettend goed deed. Ik ging er met een rotgevoel heen en stond buiten met het gevoel een top moeder te zijn. Zij was echt lief!
Helaas is zij gestopt met haar baan en is zij vervangen door een andere arts. Dit was een arts in opleiding en deed alles vanuit de boeken. Ik heb haar meermaals geprobeerd duidelijk te maken dat een baby geen machine is die de regels van de boeken volgt. Ook heb ik bij haar aangegeven dat je eigenlijk het beste team kan werken. Zij had de theoretische kennis, ik de praktijkervaring. Ik dacht als we beiden onze kennis uitdelen, dan kom je tot de meest perfecte oplossing.
Helaas zag zij dat anders en was ze van mening dat haar kennis -zeker gezien het verschil in opleiding- waardevoller was dan die van mij. Ze heeft me ook gezegd; iets minder mamma en meer professionals. Ze jeugdzorg inschakelen, omdat ik het volgens haar vanwege mijn psychische klachten niet aan kon allemaal. Uit angst om mijn zoontje kwijt te raken, heb ik hele lange tijd precies gedaan wat ze wilde. Ik heb alleen wel steeds aangegeven dat ik akkoord was met alle hulp, maar niet dat het op mijn psychische klachten werd gegooid. Ik liep indertijd in gespecialiseerde therapie en zij vertelden dat ik het juist ontzettend goed deed met mijn zoontje. De cb arts heeft toen zelfs nog naar mijn therapeut willen bellen, omdat het volgens haar niet kon.
Deze cb arts was richting het einde van haar opleiding zwanger en ik kreeg toen een enquête formulier om in te vullen. Hierop heb ik nog netjes aangegeven dat de theorie en praktijk niet altijd overeen komen met elkaar. Dat je soms dingen doet die je van te voren dacht nooit zo te gaan doen (Jaja, iedereen heeft de wildste plannen voordat je kinderen hebt ) en dat ik hoopte dat ze in de toekomst nog vaak aan deze opmerking en mij terug zou denken.
Het is een veel langer verhaal geworden dan mijn bedoeling was. Excuses hiervoor. Het is iets dat tot op de dag van vandaag erg gevoelig ligt bij mij -iknkan en durf er sinds kort pas over te praten- dus ik hoop dat we het respectvol kunnen houden. Een afwijkende mening maakt me niet uit, dat moet iedereen voor zichzelf weten natuurlijk.
TO, sterkte met alles
Volgens mij is er in het ziekenhuis een speciale polikliniek voor dames die zwanger zijn en risico hebben op een PND. Als ik het goed onthouden heb, heet dat de POP poli. Ik zou af gaan op wat de professionals je adviseren, psychische klachten na de geboorte is niet fijn om te hebben.
Ik zou je wel willen adviseren om in de gaten te houden dat de PND je niet wordt aangepraat. Toen ik zelf net bevallen was, was ik zielsgelukkig met mijn zoontje. Maar tijdens mijn kraamweek kwam mijn moeder een keer op visite en zij vertelde dat ze een PND bij mij herkende. Ik reageerde hierop met dat ik juist zielsgelukkig was, maar ze heeft de hele dag gezegd dat het anders zat.
Mijn partner vond het helaas lastig om het voor me op te nemen, dus die heeft de gesprekken de hele dag laten gebeuren. Ik was vooral moe en druk, dus ik had de energie niet om er tegenin te gaan.
Ik ben meermaals bij de huisarts geweest en die zei dat hij vooral een overbezorgde moeder zag. Hierdoor heb ik geen adequate hulp gekregen helaas en ben ik in een negatieve spiraal terecht gekomen. Want eigenlijk was ik vooral ontzettend bang om mijn zoontje kwijt te raken. Als iets te mooi is om waar te zijn, dan is het dat meestal ook dacht ik.
De arts van het consultatiebureau zei steeds dat ik het ontzettend goed deed. Ik ging er met een rotgevoel heen en stond buiten met het gevoel een top moeder te zijn. Zij was echt lief!
Helaas is zij gestopt met haar baan en is zij vervangen door een andere arts. Dit was een arts in opleiding en deed alles vanuit de boeken. Ik heb haar meermaals geprobeerd duidelijk te maken dat een baby geen machine is die de regels van de boeken volgt. Ook heb ik bij haar aangegeven dat je eigenlijk het beste team kan werken. Zij had de theoretische kennis, ik de praktijkervaring. Ik dacht als we beiden onze kennis uitdelen, dan kom je tot de meest perfecte oplossing.
Helaas zag zij dat anders en was ze van mening dat haar kennis -zeker gezien het verschil in opleiding- waardevoller was dan die van mij. Ze heeft me ook gezegd; iets minder mamma en meer professionals. Ze jeugdzorg inschakelen, omdat ik het volgens haar vanwege mijn psychische klachten niet aan kon allemaal. Uit angst om mijn zoontje kwijt te raken, heb ik hele lange tijd precies gedaan wat ze wilde. Ik heb alleen wel steeds aangegeven dat ik akkoord was met alle hulp, maar niet dat het op mijn psychische klachten werd gegooid. Ik liep indertijd in gespecialiseerde therapie en zij vertelden dat ik het juist ontzettend goed deed met mijn zoontje. De cb arts heeft toen zelfs nog naar mijn therapeut willen bellen, omdat het volgens haar niet kon.
Deze cb arts was richting het einde van haar opleiding zwanger en ik kreeg toen een enquête formulier om in te vullen. Hierop heb ik nog netjes aangegeven dat de theorie en praktijk niet altijd overeen komen met elkaar. Dat je soms dingen doet die je van te voren dacht nooit zo te gaan doen (Jaja, iedereen heeft de wildste plannen voordat je kinderen hebt ) en dat ik hoopte dat ze in de toekomst nog vaak aan deze opmerking en mij terug zou denken.
Het is een veel langer verhaal geworden dan mijn bedoeling was. Excuses hiervoor. Het is iets dat tot op de dag van vandaag erg gevoelig ligt bij mij -iknkan en durf er sinds kort pas over te praten- dus ik hoop dat we het respectvol kunnen houden. Een afwijkende mening maakt me niet uit, dat moet iedereen voor zichzelf weten natuurlijk.
TO, sterkte met alles