durf IK me niet te binden? wat gebeurt er toch met me?

A

Anoniem

Guest
Hoi Dames,

ik moet even mijn verhaal kwijt, ben 6 weken geleden bevallen van een prachtige dochter, een gemakkelijke bevalling en zij is erg makkelijk in de omgang, huilt nauwelijk is gezellig, kijkt veel rond, een meidje om trots op te zijn...

... ik ben ook trots, soms, maar ik voel me helemaal niet zo heel erg moeder, ik zorg voor haar, zing liedjes en doe alles wat je hoort te doen en dat ook met liefde en toch voelt het alsof ze niet helemaal van mij is... de euforie die ik voelde toen mijn nichtjes en neefjes werden geboren was heel sterk, dat gevoel heb ik nu stukken minder...hoe kan dat toch?

Mijn vader is wel gestorven in de 6e maand zwangerschap, hij heeft veel meegekregen en we hebben alles naar zijn wensen kunnen regelen, natuurlijk voel ik me soms erg rot (das zacht uitgedrukt) en eenzaam omdat mijn vader er niet meer is, hij was altijd trots op mij en ik op hem, daarom ben ik bang dat ik me niet zo goed kan binden aan mijn   dochter omdat ik onbewust ook bang lijk te zijn haar oko te verliezen! maar wat nu? ik voel me zo schuldig t.o.v van haar, mijn man en mijn vader.............
 
Hoi,

Wat jij mu beschrijft is precies waar ik bang voor ben dat er met mij gaat
gebeuren als de kleine wordt geboren!
Dit heeft alles te maken met wat er vroeger is gebeurt. Even in het kort:
er zijn een aantal dingen gebeurt die mijn vader heeft gedaan die niet
door de beugel kunnen. Hierdoor heb ik niet echt emoties. Ik huil bijna niet
omdat bijna niets mij kan raken. Ik ben nog nooit echt super verliefd geweest,
al weet ik diep van binnen dat ik heel veel van mijn man houd.
Dit weet ik alleen maar doordat toen we een tijdje appart van elkaar waren
ik hem ontzettend miste. En als dat al moet gebeuren wil ik inzien dat ik
gevoelens voor mijn man heb ben ik heel erg bang dat als de baby word
geboren ik niets zal voelen. Ik weet dat dit niet hetzelfde is als wat jij hebt
verteld, maar ik wilde mijn verhaal toch even kwijt om te laten weten dat
je niet de enige bent met dit soort gevoelens.

Wendy (39+4)
 
Hoi Kiek,

Ik kan je gevoelens heel goed begrijpen. Ik had dat ook in het begin.
Ik ben 28 juli bevallen van een prachtige zoon. Een heftige maar korte bevalling heb ik gehad en ik herstelde goed. Daar had ik dus niet over te klagen.
Na een dag in het ziekenhuis mochten we naar huis. Toen ik zo in dat wiegje keek kon ik maar niet geloven dat dat mijn zoon was.
Na anderhalve dag moesten we Sven 's nachts weer naar het ziekenhuis brengen. Hij koelde teveel af, zag geel en wilde niet meer eten. Toen ik ons kleine ventje daar zag liggen op de behandeltafel brak mijn hart. Toen ze hem daarna een infuusje probeerde aan te brengen en hij heel het ziekenhuis bij elkaar krijste besefte ik dat ik zijn moeder was. Ik huilde net zo hard met hem mee......
Na een turbulente week mocht Sven weer mee. Eenmaal thuis deed ik alles op de automatische piloot. Ik was emotioneel helemaal leeg.  De weken erna vond ik het ook moeilijk om me te binden aan hem. Stel dat hij weer naar het ziekenhuis moest.....
Langzaamaan begin ik weer van hem te genieten. Als hij me toelacht vanuit zijn bedje, dan besef ik me weer wat een prachtig manneke ik heb.
Aanstaande zaterdag hebben wij een diner van mijn schoonouders. Sven gaat dan een avondje logeren bij de buren. Ik zie er nu al tegenop om hem weg te moeten brengen. Ja, het is nu echt mijn kanjer............

Vergeet niet dat je, ondanks dat je 9 maanden zwanger bent geweest, van de ene op de andere dag een mensje in je leven hebt. Je moet nu eenmaal kennis maken en je binden. Dat gaat echt niet van de ene op de andere dag. Toen je je partner leerde kennen wist je toch ook niet alles in 1 dag van hem? Daar heb je toch ook lange tijd over moeten doen? Ook om je aan hem te binden? Dat geldt ook voor je kindje. Ik zie nog elke daar weer nieuwe dingen bij Sven, dat vind ik prachtig. Geef jezelf de tijd en laat je niet opjutten door wat anderen denken of vinden. En geniet van je kleine meid want voor je het weet is ze groot! Het gaat zo snel........

Groetjes,
Maike
Mama van Sven, 28-7-2007
 
ik vind dat helemaal niet raar hoor.Toen mijn oudste werd geboren had ik  dat ook wel een beetje.  ik vond het ook eerst heel erg raar dat dat kleine wezentje bij mij hoorde, ik kon het niet geloven dat ik nou mama was. gaanderweg als het kindje groter wordt en je meer contact kan maken, verdwijnt dat gevoel. je krijgt respons en dan komt dat gevoel meer en meer. wacht maar af,   het wordt straks vast beter
sterkte
 
Ook ik heb hier last van gehad en snap heel goed wat je bedoelt. De enen moeder wnet nu eenmaal sneller als de andere.

Nu voel ik me op en top moeder, soms een beetje teveel, dat andere er moe van worden ;-) haha

Meid ik hoop dat het snel beter gaat en jij je snel weer toppie voelt. En voel je niet schuldig, komt allemaal goed en je ziet aan de verhalen hierboven dat er meerdere vrouwen last van hebben.

Dikke knuf Saskia
mv Rik 04-07-07
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan