dwingeland

[Gebruiker10359680]

<p>Mijn vriend heeft een zoontje van 8 jr. Een vrolijk jongetje, met veel vriendjes. Maar dit jongetje kan behoorlijk dwingend zijn, het moet gaan zoals hij wil dat het gaat. Dit gedrag vertoont hij naar zijn ouders (niet samenwonend), naar vriendjes en naar derden (ook volwassenen). Hij neemt het initiatief, maar ook de leiding. Dit gedrag valt op. </p><p>Nu wil hij, tot op het irritante af, dat wanneer zijn vader aangeeft met hem op vakantie te willen gaan, hij van zijn vader precies wil weten hoe, wat, waar en wanneer. Al zijn vragen lijken erop gericht te zijn op die manier controle te krijgen.  </p><p>Wat zou dit gedrag kunnen veroorzaken?</p><p>En hoe kan mijn vriend hiermee zo constructief mogelijk omgaan met zijn zoon (passend bij de leeftijd van 8 jaar)?</p>

 

[Moradora]

Op je voorbeeld rondom de vakantie zie ik eigenlijk geen rare dingen. Het is niet raar dat een kind graag wil weten wanneer hij op vakantie gaat, waar heen en met wie etc. Zo iets kan spannend zijn voor een kind maar ook iets zijn waar hij erg naar uit kijkt en het daarom graag uit enthousiasme wil weten.

Mijn zoontje is ook 8 em wil dat soort dingen ook graag weten, en mijn dochter was ook zo

Waar denk je dat hij de controle wil hebben over de vakantie en op wat voor manier?voor de rest kan ik het gedrag van hem niet verklaren omdat er weinig info is als dat jij hem dwingend vind.

 

[GebruikerSN]

Klinkt als onderliggend angstig en behoefte aan controle en regie als manier om zich veilig te voelen. Duidelijkheid nodig, dus dat kun je ook geven door structuur, schema’s thuis etc. Ook duidelijke regels over samen spelen (en dan niet van ‘dit mag niet’ maar ‘hoe doe je het wel’’. Ik ken dit soort voorbeelden bijvoorbeeld ook van kinderen die per se vooraan in de rij willen staan en dat komt bazig over, maar bleek gewoon behoefte aan duidelijkheid. Dus oplossing: jij staat als derde, en dan was het goed. Hij stelt vragen in wat nodig is, ook al is het irritant, probeer met enig geduld hier wel antwoord op te geven. Je kunt het evt begrenzen door er een vast half uurtje per dag echt de tijd voor te nemen en hem op andere momenten verwijzen naar dat momentje. Dan voorkom je dat het op je zenuwen gaat werken en geef je ook duidelijkheid met oog voor de behoefte van dit jongetje. Misschien is het ook een manier om contact te maken met jullie, op zoek naar exclusieve aandacht en dan is zo’n persoonlijk half uurtje ook helpend (geef hem dan sowieso dat half uurtje, als er geen vragen meer zijn, doe je samen een spelletje ofzo). Mocht het hem belemmeren echt op alle gebieden en met andere problemen samenhangen (bijv echt geen vriendjes meer kunnen maken, er zelf veel last van hebben etc) dan kun je ook eens bij de huisarts vragen om begeleiding bij een psycholoog bijvoorbeeld. Misschien zit er iets in hemzelf dat extra begeleiding behoeft of is het een reactie op hoe het thuis gaat en het hebben van 2 huizen etc.