Goedemorgen,
Ik heb 2 kinderen, 1 van 2 en 1 van 4. De oudste had nooit bijzonder veel interesse in de jongste toen die nog een baby was, maar sinds de jongste 1-1,5 jaar is, wil de oudste echt ALLES voor haar bepalen. Als we door een winkel lopen zegt de oudste: Nee zij mag daar niet lopen! Of als de jongste zelf een boekje leest: "Nee ze doet het verkeerd!, want IK wilde..... " Of de oudste zegt letterlijk: ik zeg nu waar jij mee gaat spelen! En als de oudste iets heeft waar ze mee bezig is, gaat ze al gillen op het moment dat de jongste er maar naar kijkt. En dan pakt ze alles op en gaat ze gillend in de hal zitten. Ze zegt dan dat ze bang is dat de jongste haar spulletjes afpakt. Terwijl de jongste alleen maar langs is gelopen bijvoorbeeld. Het gebeurd soms ook wel dat de jongste de spulletjes van de oudste interessant vind, maar tot op zekere hoogte vind ik ook dat ze speelgoed moet delen (bijvoorbeeld potloden ofzo, waar er toch genoeg van zijn). Maar ik ben echt allergisch voor dingen uit elkaars handjes rukken, dat mag niemand.
Als ze zo panisch reageert (let op: nog niks gebeurd hè!) leg ik haar altijd de keuze voor: op je kamer zelf spelen, of in de woonkamer samen spelen. Maar ze wil nooit op haar kamer spelen, dus gaat het gewoon vrolijk verder beneden.
Samen spelen doen ze ook wel, maar eindigd altijd steevast in dat de oudste gaat gillen, om iets wat voor de jongste normaal gedrag is. Bijvoorbeeld een spelletje niet volgens de regels doen, wat logisch is voor een kind van 2, en daar is ze dan helemaal overstuur van.
De jongste voelt het feilloos aan, dus die laat alles vallen en komt dan rustig naar mij toe. En als ze niet gezellig samen kunnen spelen ergens mee, dan berg ik het op. Simpel.
Ik heb er altijd heel kort op gezeten door te zeggen dat mama gaat over wat de jongste wel/niet mag, niet zij. En dat de jongste haar spullen niet mag afpakken, dat wij daarop toezien. Maar ze lijkt gewoon niet te bevatten dat de jongste geen marionet is. Ik ben best wel consequent in straffen, als ze een afspraak niet nakomt, zitten daar echt wel consequenties aan. Maar dit voelt anders, ik heb het idee dat het uit angst voortkomt. Dus ik twijfel of dat de juiste weg is.
Nu vraag ik me af of mensen dit herkennen? Is dit een fase? Gouden tips? Ze krijgen allebei genoeg 1:1 aandacht, genoeg positieve aandacht. Maar ik hoop dat dit gedrag nog een beetje bij te sturen valt....
Ik heb 2 kinderen, 1 van 2 en 1 van 4. De oudste had nooit bijzonder veel interesse in de jongste toen die nog een baby was, maar sinds de jongste 1-1,5 jaar is, wil de oudste echt ALLES voor haar bepalen. Als we door een winkel lopen zegt de oudste: Nee zij mag daar niet lopen! Of als de jongste zelf een boekje leest: "Nee ze doet het verkeerd!, want IK wilde..... " Of de oudste zegt letterlijk: ik zeg nu waar jij mee gaat spelen! En als de oudste iets heeft waar ze mee bezig is, gaat ze al gillen op het moment dat de jongste er maar naar kijkt. En dan pakt ze alles op en gaat ze gillend in de hal zitten. Ze zegt dan dat ze bang is dat de jongste haar spulletjes afpakt. Terwijl de jongste alleen maar langs is gelopen bijvoorbeeld. Het gebeurd soms ook wel dat de jongste de spulletjes van de oudste interessant vind, maar tot op zekere hoogte vind ik ook dat ze speelgoed moet delen (bijvoorbeeld potloden ofzo, waar er toch genoeg van zijn). Maar ik ben echt allergisch voor dingen uit elkaars handjes rukken, dat mag niemand.
Als ze zo panisch reageert (let op: nog niks gebeurd hè!) leg ik haar altijd de keuze voor: op je kamer zelf spelen, of in de woonkamer samen spelen. Maar ze wil nooit op haar kamer spelen, dus gaat het gewoon vrolijk verder beneden.
Samen spelen doen ze ook wel, maar eindigd altijd steevast in dat de oudste gaat gillen, om iets wat voor de jongste normaal gedrag is. Bijvoorbeeld een spelletje niet volgens de regels doen, wat logisch is voor een kind van 2, en daar is ze dan helemaal overstuur van.
De jongste voelt het feilloos aan, dus die laat alles vallen en komt dan rustig naar mij toe. En als ze niet gezellig samen kunnen spelen ergens mee, dan berg ik het op. Simpel.
Ik heb er altijd heel kort op gezeten door te zeggen dat mama gaat over wat de jongste wel/niet mag, niet zij. En dat de jongste haar spullen niet mag afpakken, dat wij daarop toezien. Maar ze lijkt gewoon niet te bevatten dat de jongste geen marionet is. Ik ben best wel consequent in straffen, als ze een afspraak niet nakomt, zitten daar echt wel consequenties aan. Maar dit voelt anders, ik heb het idee dat het uit angst voortkomt. Dus ik twijfel of dat de juiste weg is.
Nu vraag ik me af of mensen dit herkennen? Is dit een fase? Gouden tips? Ze krijgen allebei genoeg 1:1 aandacht, genoeg positieve aandacht. Maar ik hoop dat dit gedrag nog een beetje bij te sturen valt....