*Edit

Ik begrijp je wel hoor! Het is echt wel ontzettend heftig om je kindje in het ziekenhuis opgenomen te zien worden en dan ook nog al die onderzoeken. Je kunt het hem niet uitleggen wat voor je baby moeilijk is maar vergeet niet wat dit met jou doet!
Ons kindje was laatst "gewoon" ziek en vond de onderzoeken vreselijk, krijsen van ellende. Ik moest zelf echt bijna huilen hem zo te zien dus onderschat niet wat dit voor jou betekend. Je mag dit heftig vinden, je mag moe zijn, je mag even lekker veel bij je kindje willen zijn. Allemaal omdat je het zo voelt.
En of je dit nu met je verstand kunt goedpraten of niet, dit gevoel is er nu en daar kun je maar beter naar luisteren weet ik uit ervaring. Geef jezelf de tijd dit te verwerken en een plaatsje te geven. Je hoeft je niet te verantwoorden waarom je dit zo voelt ook niet aan jezelf. 


Wij hebben ook heel erg met de voedig gezeten de eerste maanden en er speelde nog wat andere dingen waardoor ik mezelf erg tekort heb voelen schieten. Anderen zien dit niet zo maar ik voel het wel zo, ik heb echt bewust de tranen op de vrije loop moeten laten af en toe om dit gevoel een plaatsje te kunnen geven. 
 
Mijn dochter heeft ook RS virus / bronchitis gehad toen ze 5 maanden oud was, en rond diezelfde periode werd ook vastgesteld dat ze refluxziekte had, de ergste vorm van reflux. Ze dronk écht bijna niks meer, 300cc per 24 uur... ze spuugde zoooooveel, huilde uren, spuugde bloed mee, ze had zo'n pijn! En dat hoesten...

Opname in het ziekenhuis was net niet nodig gelukkig, maar ze zat op het randje. We hebben het mega pittig gehad thuis met haar, sliepen serieus maar 2 uur per nacht allebei. Ben nog nooit zo moe geweest, we waren OP... en daarnaast hadden we nog een dochter van 2 die ook de nodige aandacht vroeg natuurlijk en gewoon 6.00 wakker was elke ochtend.

Dus ja, ik snap je! Het is 'maar' een virus, maar zo pittig! Het vreet je op, je maakt je zorgen, je bent uitgeput!

Mijj dochter is ondertussen bijna 2 nu en t gaat super goed, ze heeft er niks aan over gehouden en is een heerlijk kind. Maar ik vergeet die periode nooit meer, het waren de zwaarste 2 a 3 maanden van m'n leven! Duurde hier van november tot februari van begin tot eind en totdat ze er echt overheen was en ze weer zichzelf was..
 
RS is niet zomaar iets hoor, denk hier niet te licht over. Mijn zoontje heeft hiermee op de IC gelegen. Gelukkig hebben we in Nederland goede zorg, maar wat was dit heftig, we wisten niet of hij er wel door zou komen.

Wat wij hebben gedaan is erg veel foto’s gemaakt tijdens de opname en deze veel terug gekeken om het allemaal een plekje te geven.

Mijn zoontje was jonger dan de jouwe, dus heeft het misschien minder bewust meegemaakt. Daarnaast hadden ze hem op een gegeven moment ook gesedeerd dus zal niet alles bewust mee hebben gekregen. Wij merkten toen hij thuis kwam dat hij heel veel behoefte had aan nabijheid. Dus veel dragen in een draagdoek en bij ons slapen.

Voor oudere kindjes is EMDR ook een optie, maar ik kan me voorstellen dat 7 maanden daar ook te jong voor is. Ik las ergens dat je zo’n heftige traumatische gebeurtenis bij kinderen toch zeker 4 tot 6 maanden de tijd moet geven voordat ze zelf alles een beetje verwerkt hebben. Mocht je kindje daarna nog steeds klachten hebben die je niet zelf kunt oplossen, neem dan contact op met de huisarts of het consultatiebureau. Zij kunnen je vast doorverwijzen naar geschikte professionals om je te helpen.
 
Hoi ik zou je willen geruststellen voor zover dat kan. Mijn zoontje heeft ook 8 dagen in ziekenhuis gelegen met rs. Hij was 5 maanden oud. En toen wij thuis kwamen sliep hij ook zo als jouw zoontje. Hij had af en toe ontzettende huilbuien in zijn slaap en ook als hij net wakker werd. En hij had ontzettend veel trek. Opeens hadden we weer drie voedingen tussen 19 en 7. Maar nu komt het geruststellende: dit alles duurde niet lang. Vooral het slapen en de paniek was snel hersteld, binnen twee weken wel. De voedingen weer toen hij op zijn groeicurve terug was. En ook bij mijn zoontje was het zo dat hij daarvoor al slecht dronk en groeide. En dat is uiteindelijk vanzelf beter gegaan. Hopelijk bij jullie ook.
Maar ik zou vooral zeggen: gun jullie de tijd om bij te komen. Zo'n ziekenhuis opname is superheftig en het allerbelangrijkste is dat jij bij hem was. Ik heb mij na de opname ook nog een week ziek gemeld, dus misschien is dat ook nog een optie?
 
@EveryMomentMatters: Ja, je hebt gelijk; ik moest ook meehuilen toen ze weér zo'n sonde door zijn neus moesten halen bijvoorbeeld. Verschrikkelijk. En tsja, het is ook wel zo, dat of ik het nou wil of niet, het gevoel er wel is, maar het voelt alsof het enorm misplaatst is. Iedereen in onze omgeving is natuurlijk hartstikke blij dat hij weer thuis is, maar ik voel me juist nu slechter dan toen we samen in het ziekenhuis waren..
@LEvB: dat klinkt alsof jullie ook niet een al te beste tijd hebben gehad. Onze zoon moest in het ziekenhuis 600 ml aan sondevoeding aangevuld krijgen, dus reken maar uit hoeveel hij dronk. Ook niks. Wel goed om te zien dat het bij jullie allemaal wel goed is gekomen. Ik hoop dat wij ook snel in een periode komen waarin dingen gewoon niet meer zo moeilijk zijn. Begrijp me niet verkeerd; het is een vrolijk mannetje en ik hou zielsveel van hem, maar zijn gezondheid is gewoon niet optimaal en dat kost echt energie.
@Marshmellow: Oh wow, jullie hebben pas een heftige periode gehad. Hoe heb je dat overleefd?! Ik heb ook veel foto's en filmpjes gemaakt, maar merk dat ik wel nog steeds erg verdrietig wordt als ik kijk naar dat zielige hoopje baby op die foto's. Ik hoop dat hij bij ons een beetje de rust kan vinden om dit te verwerken, maar ik merk nog steeds dat hij helemaal hysterisch wordt als we bijvoorbeeld wat snot willen wegvegen, of zijn gezichtje willen schoonmaken..
@Gebruiker10116143: Ah, dit is goed om te horen! Nu moet ik natuurlijk niet te veel gaan hopen op die twee weken, maar het zou goed zijn als hij zich snel weer veilig voelt. 
En ik heb het denk ik hierboven ook al gezegd, maar het blijft voelen alsof dit gevoel er niet mag zijn. Want: ons kind is uit het ziekenhuis en het gaat, naar omstandigheden ok. Hij heeft geen enge ziekte en wordt fysiek binnen no-time waarschijnlijk weer beter. Maar oh, wat voel ik me waardeloos. Zo veel waardelozer dan in het ziekenhuis. Maar ja, waarover voel ik me dan waardeloos? Wat is er dan precies aan de hand? Ik kan er mijn vinger niet op leggen eigenlijk.
Misschien zou ik het liefst gewoon even een periode willen zoals veel ouders met een baby; geen artsen, geen ziekenhuis, geen moeilijkheden met voeding, gewoon een baby die groeit en lekker baby-vetjes creeërt...
En dan staat er ook nog een provocatietest op de planning..
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan