A
Anoniem
Guest
(even gepikt van het voorjaar 2007 forum, maar ik vond het wel een leuk onderwerp)
Zijn jullie veranderd nu jullie moeder zijn?? En de pappa's?
Ik van de ene kant wel, ben nu zelfs aan het leren (JAJA!!)om het peotsen en het eeuwige opruimen eens opzijte zetten en gewoon lekker te genieten van mijn meisje! Ook ben ik meer thuis nu, en ik vind het (meestal!) ook nog eens heerlijk! Ben echt zo'n huismus geworden! Hahaha.
Ik heb wel dat ik banger ben dat er dingen gebeuren, bijvoorbeeld ziekte of een ongeluk. Daar dacht ik voor de zwangerschap ook wel eens over maar nu....als mijn mannetje iets te laat is ben ik bang dat hij een ongeluk gehad heeft en als mijn meisje ziek is of veel (voor haar doen!) huilt ben ik vaak bang dat er iets ergs is...
ben ook altijd bang zelf ziek te worden..
Dat moet ik echt uit mijn hoofd zetten, die angsten, want dat is echt niet fijn! (herkend iemand dat??)
Zorgzaam was ik altijd al, wil altijd het beste voor anderen en voor anderen zorgen, dus dat is helemaal mijn ding! Hahaha!
Ik had ook wel een voorstelling wat je als ouders voor je kind voelt, maar dit???? Nee, ik had nooit gedacht dat je zoooo intens van je kind kunt houden! Gewoon het gevoel dat je voor haar door het vuur gaat! Dat gevoel vind ik niet te omschrijven!
Ik ben normaal altijd heel leuk, lief en aardig (hihi) maar als het om mijn dochtertje gaat....pffff....
Alles raakt me, zelfs als we in een drukke omgeving zijn en ik zie dat ze moe is, dan heb ik echt heel sterk de drang om haar uit die situatie te "redden" en dat doe ik dan ook! Dan gaan we dus gewoon lekker naar huis, ook al zijn we er dan nog niet zo lang, Dat had ik voorheen nooit gedaan, dan had ik meteen gedacht: "dat kan ik niet maken, we zijn er net!" Maar dat interesseerd me niets meer, als mij dochtertje zich maar goed voelt!
Maar van de andere kant voel ik me ook nog gewoon mezelf! (gelukkig!). Ik voel me niet alleen maar mamma, maar ook nog mezelf en vriendin van mijn vriend! Dat vind ik ook wel heel belangrijk!
En pappa?? Tja, die was al altijd lief en bezorgd maar voor zijn dochter.....Die is echt alles voor hem! Hij is zooo gek op haar! Had alleen niet gedacht dat hij zo paniekerig zou zijn. als ze even een geluidje maakt als wij net naar bed willen gaan zegt hij meteen: "de kleine is wakker, hoor je dat?? Zou er iets zijn? Zou ze nog slapen? Doe zachtjes! Zou ik even gaan kijken?"
Hhahaha om gek van te worden soms! Maar van de andere kant ook heel lief hoor, beter zo dan zich van niets aantrekken toch!
En voor mij is hij ook NOG liever geworden! Vind het ook echt leuk dat hij regelmatig zegt dat hij trots op me is, hoe ik het allemaal doe en regel met de kleine en hoe ik de bevalling heb gedaan..
Laatst zei hij: "ik vind je echt een goeie mamma,Weet niet wat ik zonder jou zou moeten"
(sorrie weer voor het lange verhaal!!!!)
Zijn jullie veranderd nu jullie moeder zijn?? En de pappa's?
Ik van de ene kant wel, ben nu zelfs aan het leren (JAJA!!)om het peotsen en het eeuwige opruimen eens opzijte zetten en gewoon lekker te genieten van mijn meisje! Ook ben ik meer thuis nu, en ik vind het (meestal!) ook nog eens heerlijk! Ben echt zo'n huismus geworden! Hahaha.
Ik heb wel dat ik banger ben dat er dingen gebeuren, bijvoorbeeld ziekte of een ongeluk. Daar dacht ik voor de zwangerschap ook wel eens over maar nu....als mijn mannetje iets te laat is ben ik bang dat hij een ongeluk gehad heeft en als mijn meisje ziek is of veel (voor haar doen!) huilt ben ik vaak bang dat er iets ergs is...
ben ook altijd bang zelf ziek te worden..
Dat moet ik echt uit mijn hoofd zetten, die angsten, want dat is echt niet fijn! (herkend iemand dat??)
Zorgzaam was ik altijd al, wil altijd het beste voor anderen en voor anderen zorgen, dus dat is helemaal mijn ding! Hahaha!
Ik had ook wel een voorstelling wat je als ouders voor je kind voelt, maar dit???? Nee, ik had nooit gedacht dat je zoooo intens van je kind kunt houden! Gewoon het gevoel dat je voor haar door het vuur gaat! Dat gevoel vind ik niet te omschrijven!
Ik ben normaal altijd heel leuk, lief en aardig (hihi) maar als het om mijn dochtertje gaat....pffff....
Alles raakt me, zelfs als we in een drukke omgeving zijn en ik zie dat ze moe is, dan heb ik echt heel sterk de drang om haar uit die situatie te "redden" en dat doe ik dan ook! Dan gaan we dus gewoon lekker naar huis, ook al zijn we er dan nog niet zo lang, Dat had ik voorheen nooit gedaan, dan had ik meteen gedacht: "dat kan ik niet maken, we zijn er net!" Maar dat interesseerd me niets meer, als mij dochtertje zich maar goed voelt!
Maar van de andere kant voel ik me ook nog gewoon mezelf! (gelukkig!). Ik voel me niet alleen maar mamma, maar ook nog mezelf en vriendin van mijn vriend! Dat vind ik ook wel heel belangrijk!
En pappa?? Tja, die was al altijd lief en bezorgd maar voor zijn dochter.....Die is echt alles voor hem! Hij is zooo gek op haar! Had alleen niet gedacht dat hij zo paniekerig zou zijn. als ze even een geluidje maakt als wij net naar bed willen gaan zegt hij meteen: "de kleine is wakker, hoor je dat?? Zou er iets zijn? Zou ze nog slapen? Doe zachtjes! Zou ik even gaan kijken?"
Hhahaha om gek van te worden soms! Maar van de andere kant ook heel lief hoor, beter zo dan zich van niets aantrekken toch!
En voor mij is hij ook NOG liever geworden! Vind het ook echt leuk dat hij regelmatig zegt dat hij trots op me is, hoe ik het allemaal doe en regel met de kleine en hoe ik de bevalling heb gedaan..
Laatst zei hij: "ik vind je echt een goeie mamma,Weet niet wat ik zonder jou zou moeten"
(sorrie weer voor het lange verhaal!!!!)