Een beetje bang voor wat er komen gaat

<p>Hoi!</p><p>Ik ben net 6 weken zwanger. Het is allemaal nog heel pril en ik vind mezelf in enthousiaste maar ook angstige perioden.</p><p>De zwangerschap was gepland, al hadden we net na de kerst besloten een pauze op het proberen te zetten ivm toekomstplannen. Echter bleek deze beslissing dus al te laat! </p><p>Nadat ik een test deed en deze positief was schrok ik heel erg en voelde me schuldig omdat we eigenlijk besloten hadden er nog geen behoefte aan te hebben. Dus tranen van schrik, angst maar daarna toch ook blijdschap.</p><p>Nu ben ik het ene moment heel enthousiast en heb ik er zin in, maar aan de andere kant ben ik best bang voor wat er komen gaat. Mijn man zei dat hij waarschijnlijk niet meer klaar voor kinderen zal zijn als dat hij nu is (en dus hoeft t van hem niet perse, al lijkt het hem ergens wel leuk). Ikzelf heb altijd kids gewild maar dit werd wat minder nadat ik ontdekte wat het leven allemaal te bieden heeft.</p><p>En ja, we hebben bewust gekozen voor het proberen van een kindje omdat we hier allebei achter staan, maar ik kan mezelf niet stoppen te laten twijfelen over wat als ik het moederschap verschrikkelijk vind? En wat als ik mezelf helemaal verlies? Of wat als het ons huwelijk zodanig veranderd dat we een hekel aan elkaar krijgen? We hebben het nu zo fijn.. </p><p>Ik voel me ook nog eens schuldig omdat ik over deze dingen twijfel omdat ik heel goed weet waar ik mee bezig was en wat de consequenties waren van het stoppen met de pil. En het ene moment wil ik dat ook echt heel graag, maar de laatste twee dagen zie ik alleen de twijfels voor me.</p><p>Andere mama’s die hier ervaring mee hebben?</p><p> </p><p>Liefs!</p>
 
Toen ik mijn positieve test in handen had heb ik eerst in paniek en tranen een vriendin opgebeld en wel 30x gevraagd; WAT MOET IK NOU DOEN?! Terwijl dit kindje enorm gewenst was! Ik schrok me ook dood omdat we gelijk in ronde 1 zwanger waren. Dit was wel na een paar uur over. Tijdens de zwangerschap heb ik ook vaak getwijfeld en toen ik zelfs op de verloskamer met hevige weeen lag dacht ik; waar zijn we in godsnaam aan begonnen en waarom wou ik dit ook alweer? Mn dochter is inmiddels 6,5 week oud en kan me al niet meer voorstellen dat ze niet in ons leven is. Het veranderd je leven enorm maar ik ben er nu al aan gewend en sta al een stuk relaxter overal in. Hopelijk kunnen jullie ook snel aan het idee wennen ookal is de timing niet ideaal.
 
Iedereen heeft hier met tijden last van. Het is goed dat moeder natuur bedacht heeft dat we ongeveer 9 maanden zwanger zijn. Zo kan jij en je man samen wennen aan alle veranderingen.
Praat ook met hem over je angsten  Je zult zien dat je niet de enige bent. Daarnaast moet je je wel bewust zijn van het feit dat er nou eenmaal dingen gaan veranderen. Maar zorg dat je regelmatig tijd maakt voor elkaar. 
 
Iedereen heeft hier met tijden last van. Het is goed dat moeder natuur bedacht heeft dat we ongeveer 9 maanden zwanger zijn. Zo kan jij en je man samen wennen aan alle veranderingen.
Praat ook met hem over je angsten  Je zult zien dat je niet de enige bent. Daarnaast moet je je wel bewust zijn van het feit dat er nou eenmaal dingen gaan veranderen. Maar zorg dat je regelmatig tijd maakt voor elkaar. 
 
Dankjulliewel voor de reacties! Het laat me alweer wat beter voelen.
Fijn om te weten dat ik niet de enige ben die deze gedachten soms heeft, haha. Ik ben me zeer bewust dat er een hoop gaat veranderen, dat is ook de reden waarom de twijfels en angsten er zijn denk ik maar zo.
Gek hoe je hoofd kan gaan van “ik kan me niet voorstellen dat ik nooit moeder zou zijn” naar “waarom willen we dit ook al weer?” Haha. 
@Niekvb, dank voor de tip om met mijn man te blijven praten. Hij is veel weg voor werk, waar ik aan gewend ben, maar soms nemen dit soort gedachten je dan helemaal over.
 
@Susannaaaa, gefeliciteerd met jullie dochtertje! En super fijn om te horen dat het beter gaat. 
 
Dit verhaal ken ik uit duizende ben nu een trotse mama van 1 van 5 en 2 is loading ben er super blij mee en super trots op kan me geen leven zonder voorstellen 
 
Hoi hoii,
Ik ben op dit moment ook 6 weken zwanger en ik voel me dagen zo beroerd dat ik ook soms denk waarom ook al weer? Dan kan ik mezelf ook helemaal laten gaan met een lading wat als-jes. Wat als ik er niet goed in ben? Wat als ik alles fout doe? Wat als ik geen goede moeder zal zijn? Wat als ik me na de bevalling nog steeds zo beroerd voel en nog steeds geen zin heb om boodschappen en wat dan nog meer te moeten doen? Je "moet" er ook een beetje vanuit gaan dat deze gigantische emotie schommels ook komen door je hormonen. Ik heb dit nooit zo heftig gehad als nu. En ondanks dat ik mezelf al die vragen stel denk ik in mijn achterhoofd, we hebben deze keuze samen gemaakt en dit is wat je altijd wou. Het heeft een half jaar geduurt voordat we een positieve uitslag kregen en in de tussentijd soms zelfs gedacht dat er misschien iets niet goed zat. Soms "verdrink" ik ook een beetje in alles wat we dan moeten regelen en kopen en bij de gedachte raak ik al in lichte paniek omdat ik daar echt niet bij na kan denken op de manier hoe ik me nu voel. Schijnbaar is dat alleen het eerste trimester zo en zwakt dat daarna (hopelijk) weer af. Ik wens je heel veel succes met de juiste keuze te maken aangezien je man ook niet een hele duidelijke mening heeft.
Succes. Xx
 
Oh ik herken het zo en soms vind ik het zo slecht van mezelf.
Na ons huwelijk besloten om na de vakantie te stoppen met de pil en vanaf dat moment heerlijk samen gefantaseerd over een kleintje. Na 4 maanden was het raak en nu volgens eigen telling 7 weken en 3 dagen zwanger (vanavond eerste gesprek VK). En sinds ik weet dat het RAAK is allemaal hele gekke angsten:
- Kan ik dit wel
- Ben ik wel een goede moeder
- Hoe moet het financiëel 
- Wat als er iets met de baby is
- Moet ik wel de screening vooraf doen en waarom wel waarom niet
- Heel erg bang voor de bevalling en de periode daarna
 
Ik weet ook dat het "normaal" is om af en toe bang te zijn en de emoties nemen het soms gewoon over want op andere moment ben ik heel gelukkig en kijk ik echt uit naar ons kindje. Maar ik vind het ook heel spannend, eng en onzeker
 
Terug
Bovenaan