Een beetje Depri na de geboorte??!!

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hoi allemaal.
Ik ben eigenlijk gewoon nieuwsgierig of ik iemand vind die een beetje begrijpt wat ik voelde en nog wel eens voel. Wij zijn aardig lang bezig geweest om zwanger te worden.En uiteindelijk met een beetje hulp is het gelukt. Errug gelukkig natuurlijk. Ik heb een prima zwangerschap gehad, eigenlijk nergens last van. De bevalling was iets minder, maar goed dat kan gebeuren. Hij is uiteindelijk met een spoedkeizersnede geboren. Een gezond groot mannetje. Alleen na de geboorte voelde ik me helemaal niet happy. Ik zat NIET op een roze wolk. Mijn kindje heeft de eerste 7 weken behoorlijk veel gehuilld en niet geslapen. Hij heeft een beetje een moeilijke start gehad. Iedereen komt bij je langs met blije gezichten en zegt tegen je, geniet er maar van het gaat zo snel. En ik maar lachen en mee praten, maar intussen voelde ik me helemaal niet blij. Ik heb me heel vaak afgevraagd waar ben ik aan begonnen. Erg he. Ik voelde me ook erg schuldig vanwege het feit dat ik me zo voelde. Ik wilde het toch zo graag??? Ik heb echt moeten leren om van hem te gaan houden. Het is moeilijk om dit op te schrijven maar ik hoop dat jullie het een beetje begrijpen. Inmiddels is hij bjina 1 jaar en gaat het wel een stuk beter. Ik hou zielsveel van hem. Maar ik ben nog steeds niet relaxed met hem. Ben zo bang dat het niet goed gaat.Ik loop me heel erg druk te maken over bijvoorbeeld visite die komt. Want stel je voor dat hij wakker wordt. Als hij begint te huilen snacht dan ben ik 1 bonk stress. Nou gebeurt dit bijna nooit want hij slaap echt geweldig. Het gaat heel goed met hem. Ik zou zo graag willen dat ik me wat rustiger zou voelen met hem. En vooral voor mij zelf. Ik hoop eigenlijk iemand te vinden hier die dit ook heeft of heeft meegemaakt. Er is nog veel meer te vertellen maar dan word het verhaal wel erg lang. Ik hoef ook echt geen 2e meer. Veelste bang dan ik hier weer in terecht kom. Ik hoop iets van jullie te horen

Liefs Isa  
 
Hi!

Ik herken het begin van je verhaal: na de geboorte depri. Toen hij maand of 4 was, was dit bij mij over.
Maar goed, bij jou dus nog niet. Moeilijk hoor!
Het was bij mij precies het zelfde, ik kon niet gelukkig zijn. Was constant aan het piekeren, heel onzeker. doe ik het wel goed. Ik begreep mijn zoontje ook echt helemaal niet, voelde me heel onhandig. Ik had echt depressieve gevoelens, kon me nergens op verheugen, alles was te veel.
Een roze wolk? Die bestaat volgens mij niet. Ik voelde me ook heel erg schuldig, vroeg me af of ik wel van hem hield, enz. Ook ik speelde mooie weer voor iedereen. Wat heb ik veel gehuild en veel ruzie gemaakt met met mijn man. Toch ging bij mij na ongeveer maanden een knop om,op een één of andere manier. Ik voelde me gewoon weer relaxed, alles ging goed, ik begreep mijn kind. Het waren bij mij echt hormonen, want ik heb nog een paar keer een klein terugvalletje gehad (een paar dagen) ik herkende het gevoel:geen overzicht hebben, geen controle hebben, somber, zwartgallig, het leek allemaal een hele grote berg waar ik maar niet overheen kon lopen.

Zouden het bij jou ook niet voor een groot deel hormonen kunnen zijn? Ben je al eens naar je huisarts geweest hiermee? Misschien is dat wel een tip. Het lijkt me moeilijk voor je.
Ik wens je veel sterkte en als je behoefte hebt kun je natuurlijk altijd weer je verhaal kwijt!

Groeten van Titiana, mama van Maxel 8 maanden.
 
Hoi,
 
Ik herken het helemaal wat jij schrijft. Ik had zeker de eerste maanden (mijn zoontje is nu 4,5mnd) ook het idee 'waar ben ik aan begonnen' !! Ik heb erg veel gehuild en voelde me heel onzeker. Maar uiteindelijk blijken heel veel vrouwen dat te hebben echer daar praat je niet over. Je leven staat ook helemaal op zijn kop! Als je zwanger ben kun je je niet voorstellen wat het is om een kindje te hebben en als het er dan is is het allemaal zo teer en breekbaar daarnaast gooien ze je dood met wat wel en niet mag daar wordt je nog mer onzeker van en iedereen roept maar geniet!
Ik voel mij weer de oude sinds ik weer werk en we ons ritme hebben gevonden en ik geniet nu inderdaad, maar maak me ook nog vaak zorgen of dit wel goed is en dat wel.. opvoeden is zwaar je bent zo verantwoordelijk en je moet zoveel keuzes maken en er is niemand die je dat verteld als je zwanger bent.
Ik wens je veel sterkte en hoop dat je snel je draait kunt vinden.

groetjes bianca
 
Het doet me ontzettend goed om te horen dat ik hier niet de enige in ben geweest. Het gaat nu wel weer wat beter hoor. Ik geniet nu heel veel van mijn mannetje. Ik heb soms nog een paar dagen ertussen zitten die wat minder zijn. Ik ging de eerste paar maanden ook heel veel met hem weg op visite. Om maar een beetje aanspraak te krijgen, nu doe ik dat helemaal niet meer zo veel. Ik ben heel veel met hem thuis. En dat gaat prima. Om mij heen zijn best veel kleintjes geboren. En mijn vriendinnen zijn daar zo ontzettend relaxed mee. Van het begin af aan. Dus daar ga je het ook niet aan vertellen. Die begrijpen het echt niet. Fijn dat jullie hebben gereageerd op mijn berichtje. Ik weet zeker dat het steeds beter zal gaan. Het enige is dat ik nog wat relaxter met hem zou moeten omgaan. Komt wel toch?? En aan een tweede?? Nee daar moet ik even niet aan denken, maar dat hoeft ook helemaal niet. Dat zien we wel over een paar jaar. Thanx Isa
 
Een normale bevalling is al een hele indrukwekkende ervaring, laat staan een spoedkeizersnede (heb ik ook gehad)



Als je net bevallen bent komt alles maar over je heen, je hormonen zijn
van slag, dat kindje eist aandacht, sommige vrouwen hebben mannen die
geen zak meehelpen....



Dan zou het toch gek zijn als je NIET een beetje depri zou zijn?

80% van de vrouwen heeft last van depressie verschillend van
kraamtranen tot volledige postnatale depressie en onbehandeld,
psychose. (dat je dus suicidaal wordt of je kindje wilt vermoorden)



Ik ben net weer een paar maanden echt mezelf, ik kon de eerste maanden
niets anders doen dan haar verzorgen en mezelf, huishouden kon me echt
gestolen worden, sliep veel... maar dan beval je ook net vlak voor de
herfst / winter dus je komt al niet veel buiten.



Ik denk dat het een factor is van de keizersnede, maar ik moest er aan
wennen dat het mijn kindje was. Ze lieten haar aan me zien en ik dacht,
ja als jij het me vertelt...



In het ziekenhuis gaven de zusters mij ook erg het gevoel alsof ik
incompetent was, schreven dan alle dingen die ik in hun ogen fout deed
op in het logboek. Ik was haast bang dat ik haar niet mee naar huis zou
krijgen.



"Roze wolk" is echt een mythe, volgens mij duurt het wel een aantal weken voor een moeder echt verliefd wordt op haar kindje.

Je hoeft je helemaal niet te schamen voor doodnormale gevoelens en besef dat 99% van de mensen gewoon de schijn ophoudt.

 
Lieve Isa,

Ik herken je verhaal helemaal. Ook ik heb lang moeten wachten voordat het lukt om zwanger te worden en toen het uiteindelijk gelukt was, was ik natuurlijk helemaal happy. Toch viel de zwangerschap me zwaar door allerlei kwalen (misselijk, overgeven en toen dat over was bekkeninstabiliteit ). Maar dat was allemaal nog wel te doen want we zouden er iets moois voor terugkrijgen. De bevalling verliep vlot en volgens iedereen dus makkelijk, waardoor ik niet mocht zeuren over de pijn (maar ik heb wel heel veel pijn gehad, want het ging vrij snel en ik heb een enorme weeënstorm over me heen gekregen, ik verzeker je, een snelle bevalling is ook niet alles).

En toen maar wachten op de roze wolk....en die kwam niet. In de kraamtijd weet ik het aan de vermoeidheid, de weken erna aan het vele huilen en weinig slapen van mijn zoontje. Het heeft bij ons 6 weken geduurd voor hij een beetje minder ging huilen en een beetje ging slapen. Helaas duurde het tot hij 7 maanden was voor hij echt ging doorslapen. Regelmatig heb ik de afgelopen maanden gedacht waar ben ik aan begonnen. Maar de ommekeer kwam voor mij toen hij 6 maanden was. Ineens ging hij beter slapen en na 7 maanden zelfs echt doorslapen. Overdag ging het ook beter met slapen en hij is een vrolijk mannetje. En iedereen bleef maar roepen wat een makkelijk kind ik toch wel niet heb, maar ook dat viel me zwaar tegen die eerste maanden. En dan maar blij doen en denken Oh, oh, oh waarom wilde ik dit toch ?

Toch is het dus goed gekomen en zit ik nu op een punt dat ik zelfs weer na wil denken over een tweede kind. Geloof me, tot 3 maanden terug (mijn zoon is inmiddels bijna 9 maanden) was ik ervan overtuigd dat ik nooit een 2e zou willen. Het eerste jaar met een kind is gewoon lood en loodzwaar en er zijn nog wel momenten dat ik verlang naar een dag uitslapen, ongestoord tv kijken, ongestoord winkelen zonder oppas te regelen of kind mee te moeten nemen en tot diep in de nacht doorzakken. Maar zodra ik de volgende ochtend mijn zoontjes enorme smile zie en die 2 armpjes die in de lucht gaan, ben ik helemaal blij ! Maar roze wolk, die is er nooit geweest en zal er ook nooit komen ! Liefs Cato
 
Hoi allemaal,

wat fijn om er lezen dat er meer zijn... Ik heb inderdaad ook een spoedkeizersnee gehad en toen ze mij joris lieten zien en zeiden dat alles goed was dacht ik, mooi dan kan ik nu gaan slapen. De verpleegkundigen in het ziekenhuis waren niet negatief over mijn handelen maar ze zeiden wel allemaal wat anders. Joris huilde veel omdat hij honger had, de borstvoeding kwam op niet opgang. Daar   werd ik erg onzeker van en voelde me enorm schuldig!! Ik wilde graag over op de fles maar er heerste nogal een borstvoedingsmafia ik moest niet opgeven! bladiebladiebla... uiteindelijk moest ik met de vuist op mijn nachtkastje om die fles te krijgen, ha ha. Nu lach ik erom maar toen kon ik alleen maar janken!
Uiteindelijk bleek dat Joris last heeft van reflux daardoor huilde hij veel en spuugde dagelijks. Goddank trof ik een kinderarts die doortastend optrad. Nu gaat het heel goed met Joris hij slaapt s'nachts door en is overdag heel vrolijk maar dat heeft wel even geduurd!
Ik merk dat ik nu niet meer denk "waar ben ik aan begonnen" en denk er zelfs al aan of ik misschien toch een tweede zou willen!
Maar inderdaad die roze wolk is een mythe!
Fijn om even mijn verhaal te kunnen doen!

groetjes Bianca
 
Hoi,

Ook ik heb een depressie na de bevalling gehad, mijn
zoontje is uiteindelijk m.b.v. een vacuum geboren, ik heb
hem maar even gezien en hij moest naar de couveseu afd.
i.v.m. een slechte start.
In het begin dacht ik ook van, ooh is dit het, nou als het zou moet
dan hoefde het voor mij niet, maar het is gewoon wennen.
Het is niet niks, je leven staat op z'n kop.
Het is nu bijna 5 maanden geleden, en nu kan ik eigenlijk
pas van genieten,.
Ik denk al aan een tweede, haha
Als je erover wil praten, mag je me mailen
Hatice_aktas_79@hotmail.com
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan