A
Anoniem
Guest
Hoi allemaal,
Ik wil eindelijk weleens kwijt wat er na mijn bevalling met Lance is gebeurd en of dat nu ook weer zal gebeuren.
Al toen de kraamzorg er nog was kreeg ik hele beangstigende gedachten over Lance, in de vorm van dat er iets heel ergs met hem zou gebeuren. Dan met name dat iemand hem kwaad zou willen doen, ik zal niet in detail treden wat er allemaal door mijn hoofd ging, maar het was echt levensecht, ik zag het echt voor mijn ogen gebeuren. Ik dacht eerst van, dat zal er wel gewoon bij horen door al die hormonen en emoties. Maar het ging dus niet weg het werd alleen maar steeds erger. Ik heb er 9 maanden mee rond gelopen voordat ik het eindelijk verteld heb en dat ik het zo niet langer trok. Ik vond het zo erg en schaamde me er zo erg voor, als je een kindje hebt hoor je toch gelukkig te zijn. Dat was ik ook wel, ik hield en houd zielsveel van Lance hij is echt alles voor me. Maar dat werd door dit alles overschaduwd. Elke dag was ik aan het huilen en om de meest kleine dingen zat ik al op de kast. Ik wilde het zoveel mogelijk voor Lance verborgen houden omdat ik niet vind dat ie daar al mee geconfronteerd hoefde te worden. Het was op een gegeven moment zelfs zo erg dat ik een keer op tv een reportage zag van iemand die zijn baby helemaal door elkaar schudde enz. Ik betrok dat gelijk op Lance en de beelden werden van kwaad tot erger, ik dacht toen echt dat ik gek werd daar was ik heel serieus bang voor. Mijn man is juist een heel gesloten iemand die niet makkelijk over gevoelenskwesties praat, dus dat was erg moeilijk. Op een gegeven moment zei de moeder van mijn beste vriendin of ik al eens had gedacht aan een postnatale depressie. Ik dacht dat je dan je kind dingen aan wilde doen, maar er bleek dus ook nog die vorm te zijn van extreme bezorgdheid. En die bleek ik dus te hebben na verschillende bezoeken aan het GGZ.
Maandenlang ben ik samen met mijn man elke week naar sessies gegaan om dit tegen te gaan en te verwerken. Dat was echt de allermoeilijkste tijd uit mijn leven. Heeeel langzaam kwam ik er weer een beetje bovenop. Daarna heb ik ook nog een assertiviteitstraing bij het GGZ gevold van een half jaar. Daardoor ging het ook weer beter. Ik ben er nu echt van overtuigt dat ik een hele goede moeder ben die alles over heeft voor haar kind.
Maar nu ik weer zwanger ben weet ik dat de kans dat me dit weer gaat overkomen erg groot is, daar ben ik zo ontzettend bang voor. En het erge is dat je het niet kunt voorkomen. Het is een wisselwerking van hormonen en aanleg in de familie, en dat zit er dus ook in. Ik ga binnenkort wel weer naar het GGZ om alvast weer met sessies te beginnen in de hoop van beter voorkomen dan genezen. En ik hoop dat daarmee alles deze keer goed zal komen. Ik zit dit nu oo met tranen in mijn ogen te typen omdat het nu allemaal weer naar boven komt, maar ja, ik moet het onder ogen zien, ik mag het gewoon niet gaan ontwijken.
Bedankt dat jullie naar me wilden luisteren. Misschien hebben er meer van jullie van diezelfde ervaringen en tips, dat zou ik dan graag willen horen.
veel liefs van Martine
Ik wil eindelijk weleens kwijt wat er na mijn bevalling met Lance is gebeurd en of dat nu ook weer zal gebeuren.
Al toen de kraamzorg er nog was kreeg ik hele beangstigende gedachten over Lance, in de vorm van dat er iets heel ergs met hem zou gebeuren. Dan met name dat iemand hem kwaad zou willen doen, ik zal niet in detail treden wat er allemaal door mijn hoofd ging, maar het was echt levensecht, ik zag het echt voor mijn ogen gebeuren. Ik dacht eerst van, dat zal er wel gewoon bij horen door al die hormonen en emoties. Maar het ging dus niet weg het werd alleen maar steeds erger. Ik heb er 9 maanden mee rond gelopen voordat ik het eindelijk verteld heb en dat ik het zo niet langer trok. Ik vond het zo erg en schaamde me er zo erg voor, als je een kindje hebt hoor je toch gelukkig te zijn. Dat was ik ook wel, ik hield en houd zielsveel van Lance hij is echt alles voor me. Maar dat werd door dit alles overschaduwd. Elke dag was ik aan het huilen en om de meest kleine dingen zat ik al op de kast. Ik wilde het zoveel mogelijk voor Lance verborgen houden omdat ik niet vind dat ie daar al mee geconfronteerd hoefde te worden. Het was op een gegeven moment zelfs zo erg dat ik een keer op tv een reportage zag van iemand die zijn baby helemaal door elkaar schudde enz. Ik betrok dat gelijk op Lance en de beelden werden van kwaad tot erger, ik dacht toen echt dat ik gek werd daar was ik heel serieus bang voor. Mijn man is juist een heel gesloten iemand die niet makkelijk over gevoelenskwesties praat, dus dat was erg moeilijk. Op een gegeven moment zei de moeder van mijn beste vriendin of ik al eens had gedacht aan een postnatale depressie. Ik dacht dat je dan je kind dingen aan wilde doen, maar er bleek dus ook nog die vorm te zijn van extreme bezorgdheid. En die bleek ik dus te hebben na verschillende bezoeken aan het GGZ.
Maandenlang ben ik samen met mijn man elke week naar sessies gegaan om dit tegen te gaan en te verwerken. Dat was echt de allermoeilijkste tijd uit mijn leven. Heeeel langzaam kwam ik er weer een beetje bovenop. Daarna heb ik ook nog een assertiviteitstraing bij het GGZ gevold van een half jaar. Daardoor ging het ook weer beter. Ik ben er nu echt van overtuigt dat ik een hele goede moeder ben die alles over heeft voor haar kind.
Maar nu ik weer zwanger ben weet ik dat de kans dat me dit weer gaat overkomen erg groot is, daar ben ik zo ontzettend bang voor. En het erge is dat je het niet kunt voorkomen. Het is een wisselwerking van hormonen en aanleg in de familie, en dat zit er dus ook in. Ik ga binnenkort wel weer naar het GGZ om alvast weer met sessies te beginnen in de hoop van beter voorkomen dan genezen. En ik hoop dat daarmee alles deze keer goed zal komen. Ik zit dit nu oo met tranen in mijn ogen te typen omdat het nu allemaal weer naar boven komt, maar ja, ik moet het onder ogen zien, ik mag het gewoon niet gaan ontwijken.
Bedankt dat jullie naar me wilden luisteren. Misschien hebben er meer van jullie van diezelfde ervaringen en tips, dat zou ik dan graag willen horen.
veel liefs van Martine