Ik ben Karina en ben 25 jaar.
Ik heb op 17 januari een miskraam gehad. Een groot verlies, ik blijf er kapot van en ook mijn vriend. Mijn vriend was net teruggekomen van een missie en het was eigenlijk gelijk raak. Ik ben nog nooit zo blij geweest, toen de test positief bleek te zijn, ook mijn vriend sprong een gat in de lucht. Ik kon het niet geloven. Ondanks de intense vermoeidheid heb ik me nog nooit zo lekker gevoeld. Toch heb ik al vanaf het begin een vermoedde gehad dat het niet klopte, heel raar. Ik was heel zwanger, vermoeid, pijnlijke borsten, emotioneel en we voelde ons direkt vader en moeder. Toch hebben we het aan iedereen verteld, ja waarom niet, ik had zoiets van: jullie zijn er toch niet alleen voor ons als het goed gaat, maar toch ook als het mis mocht gaat!!!
Ik kreeg de maandag voordat het mis ging licht roze afscheiding, paniek. Dag later werd het iets erger, een afspraak gemaakt met de dokter, kon mij niets vertellen. De dag daarna werd het alleen maar erger, toen zijn we maar naar de gyn. gegaan. Die heeft een vaginale echo gedaan, hij kon het vruchtje zien, maar zag het hartje niet kloppen. Het vruchtje was in de zesde week (5 weken en 4 dagen), dat kon betekenen dat het of nog te klein was om het hartje te zien kloppen of dat het geen goede zwangerschap was. Nou toen wist ik het zeker, ik was sowieso geen 5 weken, ik zat al in mijn negende en voelde me er niet goed bij. Ook mijn borsten werden minder gevoelig. Dus weer in onzekerheid naar huis gestuurd, wacht de echo maar af die ander halve week later gepland staat, werd mij gezegd. We zijn in het weekend naar mijn ouders gegaan en daar is het zaterdagavond mis gegaan. We waren (zijn) er kapot van, ik was wel blij dat ik mensen om me heen had, waar ik het mee kon delen. Mijn vriend heeft het vruchtje uit het toilet gepakt (dat kan je toch niet doorspoelen) en we hebben het op mijn verjaardag in een mooi doosje begraven in de tuin van mijn ouders. Deze zomer gaan we voor drie jaar naar Aruba en richten ons zoveel mogelijk daar op, ik slik geen pil, dus wat er gebeurt, gebeurt en anders gebeurt het op Aruba (dat gevoel heb ik ook).
Mijn idee hierover is: verwerken doe je het nooit, je geeft het een plek.
Sterkte allemaal, grr Karina
Ik heb op 17 januari een miskraam gehad. Een groot verlies, ik blijf er kapot van en ook mijn vriend. Mijn vriend was net teruggekomen van een missie en het was eigenlijk gelijk raak. Ik ben nog nooit zo blij geweest, toen de test positief bleek te zijn, ook mijn vriend sprong een gat in de lucht. Ik kon het niet geloven. Ondanks de intense vermoeidheid heb ik me nog nooit zo lekker gevoeld. Toch heb ik al vanaf het begin een vermoedde gehad dat het niet klopte, heel raar. Ik was heel zwanger, vermoeid, pijnlijke borsten, emotioneel en we voelde ons direkt vader en moeder. Toch hebben we het aan iedereen verteld, ja waarom niet, ik had zoiets van: jullie zijn er toch niet alleen voor ons als het goed gaat, maar toch ook als het mis mocht gaat!!!
Ik kreeg de maandag voordat het mis ging licht roze afscheiding, paniek. Dag later werd het iets erger, een afspraak gemaakt met de dokter, kon mij niets vertellen. De dag daarna werd het alleen maar erger, toen zijn we maar naar de gyn. gegaan. Die heeft een vaginale echo gedaan, hij kon het vruchtje zien, maar zag het hartje niet kloppen. Het vruchtje was in de zesde week (5 weken en 4 dagen), dat kon betekenen dat het of nog te klein was om het hartje te zien kloppen of dat het geen goede zwangerschap was. Nou toen wist ik het zeker, ik was sowieso geen 5 weken, ik zat al in mijn negende en voelde me er niet goed bij. Ook mijn borsten werden minder gevoelig. Dus weer in onzekerheid naar huis gestuurd, wacht de echo maar af die ander halve week later gepland staat, werd mij gezegd. We zijn in het weekend naar mijn ouders gegaan en daar is het zaterdagavond mis gegaan. We waren (zijn) er kapot van, ik was wel blij dat ik mensen om me heen had, waar ik het mee kon delen. Mijn vriend heeft het vruchtje uit het toilet gepakt (dat kan je toch niet doorspoelen) en we hebben het op mijn verjaardag in een mooi doosje begraven in de tuin van mijn ouders. Deze zomer gaan we voor drie jaar naar Aruba en richten ons zoveel mogelijk daar op, ik slik geen pil, dus wat er gebeurt, gebeurt en anders gebeurt het op Aruba (dat gevoel heb ik ook).
Mijn idee hierover is: verwerken doe je het nooit, je geeft het een plek.
Sterkte allemaal, grr Karina