Hallo Meiden,
Ik lees zo af en toe jullie verhalen en denk dan terug aan de afgelopen 5 jaar. Om jullie een hart onder de riem te steken en hoop te laten houden, even mijn verhaal.
5 Jaar geleden, ik was toen 34, besloten wij dat ik met de pil zou stoppen. Wij waren toe aan een nieuwe fase in ons leven, t.w. een kindje. Dat het niet 1,2,3 zou lukken, begreep ik ook wel omdat ik al jaaaaaren aan de pil was.
Na een jaar zijn we naar de huisarts gegaan. Die verzocht mij maanden, elke ochtend 7 uur -ook in het weenkend- te temperaturen om te kijken of ik een eisprong had. Die had ik dus plannen geblazen. Na een half jaar nog niet raak, dus doorverwezen naar het ziekenhuis. Alle testen ondergaan zoals samenlevingstest, bloedtest, zaadtest (etc., ik weet het nu al niet meer). Hieruit kwam naar voren dat er geen aantoonbare oorzaak is voor het niet zwanger raken. Vervolgens 6 IUI-behandelingen gehad. Erg vervelend vond ik het niet, je moet alleen zo vaak naar het ziekenhuis. Deze sloegen ook niet aan. De laatste mogelijkheid kwam in zicht: 3 IFV-pogingen. We werden doorverwezen naar het UMC te Utrecht. Hier kreeg je eerst een intake en vervolgens de gehele behandeling: spuiten spuiten en nog eens spuiten, controle etc.
De eerste poging: 8 eitjes, hieruit 5 embryo's en in oktober 2003 2 teruggeplaatst. Gevolg: Ik was zwanger!!! Niet te geloven. In november gingen we op vakantie naar Egypte en aan het einde daarvan had ik bloedverlies. Bij thuiskomst direct het ziekenhuis gebeld en een afsrpraak gemaakt voor de volgende dag. Die nacht kreeg ik alsnog een miskraam (ik was 8 weken). Veel verdriet gehad die tijd en moest 2 maanden wachten tot de volgende behandeling. In januari 2004 bleek ik 'spontaan' zwanger te zijn. Helaas na 7 weken wederom een miskraam.
In maart 2004 begonnen met de 2e IFV-behandeling. Resultaat 5 eicellen, 3 bevrucht en 2 teruggeplaatst in april.
En jaar hoor eindelijk zwanger (24 weken).
Gezien mijn leeftijd, inmiddels 39, hebben we een combitest gedaan om te bepalen of er een grotere kans zou zijn dat het kindje afwijkingen zou hebben (syndroom van down, open ruggetje, e.d.). Uit deze kansbereking kwam de uitslag 1 op 39 dat het niet goed zou zijn, terwijl normaal de kans 1 0p 250 is. Jullie begrijpe dat we erg verdrietig waren. Vervolgens hebben we besloten een vruchtwaterpunctie te laten doen. De punctie op zich viel mee, maar het wachten daarna is afschuwelijk. Eindelijk na 2,5 week kregen we per post de uitslag dat er geen afwijkingen waren gevonden. Eindelijk konden we toen (pas 3 weken geleden) gaan genieten en ik was al in de 21e week. Buiten alle onderzoeken en angsten dat het weer fout zou gaan heb ik verder een prima zwangerschap. Wel de gewoonlijke kwaaltjes natuurlijk. De rest van de zwangerschap blijf ik in het ziekenhuis onder controle. Wij vinden dat wel een prettig gevoel.
Inmiddels zijn we thuis lekker bezig met de kinderkamer. Zalig hoor. Ook kan ik me al verheugen op het zwangerschapsverlof.
Nou dat was even mijn verhaal en hoop dat jullie moed houden.
Groetjes
Jolanda