hallo allemaal,
Ik kom van het decemberforum. Na 16 weken zwangerschap met dikke buik en alles erop en eraan is ons zoontje 17 juli geboren. Ging voor normale controle naar de verloskundige en ze kon het hartje niet vinden en aangezien ik 2 weken daarvoor een bloeding had gehad, werden we direct doorgestuurd naar de gyn. Die zag het meteen ons kindje was een paar dagen na de bloeding en nadat we nog het hartje gehoord hebben overleden. Onze wereld stortte in en die van onze lieve vrienden en familie om ons heen. De dag erna alles besproken en aangezien het kindje al aardig groot was en goed op zijn plek zat in mijn zwangere lijf moest ik bevallen. Donderdagavond begonnen met tabletten inbrengen en dan maar wachten. In het ziekenhuis kregen we hele goede begeleiding en er was altijd tijd voor een praatje. We hadden genoeg zaken te beslissen en gelukkig (achteraf konden we dit zeggen) kregen we van mijn lichaam te tijd om alles op een rijtje te krijgen. Zaterdag op zondag nacht is ons zoontje geboren en hebben hem bewonderd want alles zat er aan, handjes, voetjes, oortjes echt een wonder. De klap kwam toen we het ziekenhuis uit reden en thuis komen en al die telefoontjes.
Maar we hadden nog een kleine zorg want we hadden het plan om de trouwen 22 juli in Italie en dat was nu wel heel erg spannend of het allemaal kon. Gelukkig is het met het vliegtuig gelukt want met de auto was een hel geworden. En in het mooie hotel heb ik alleen maar uitgerust/geslapen en sterker geworden om vervolgens een mooie romantische dag met mijn aanstaande en mijn ouders te kunnen meemaken. We hebben een hele mooie dag gehad en ik had zelfs een kleine twinkel in mijn ogen. Alleen de dagen erna komen dan heel hard aan en zit je weer in die achtbaan van emotie. Mijn man snapte er niets van want met die hormonen die nog door je lijf vliegen ben je toch een ander mens. Gelukkig kunnen we er samen en ook met mijn ouders en onze vrienden er heel goed over praten en heb ik ook geen moeite met de moeders en zwangeren om ons heen. (gelukkig niet want 2 vriendinnen en mijn schoonzusje zijn zwanger) maar ik ben nog steeds lam geslagen, loop als een kip zonder kop door de stad, het kan me allemaal niet echt boeien.
Vraag me alleen af wanneer ik weer kan sporten en werken. Denk dat ik daar toch maar gewoon 6 weken voor uit moet trekken. Er zijn niet zoveel ervaringen op dit gebied bij mijn verloskundige. Jullie misschien?
groetjes
een heel verdrietig apie
Ik kom van het decemberforum. Na 16 weken zwangerschap met dikke buik en alles erop en eraan is ons zoontje 17 juli geboren. Ging voor normale controle naar de verloskundige en ze kon het hartje niet vinden en aangezien ik 2 weken daarvoor een bloeding had gehad, werden we direct doorgestuurd naar de gyn. Die zag het meteen ons kindje was een paar dagen na de bloeding en nadat we nog het hartje gehoord hebben overleden. Onze wereld stortte in en die van onze lieve vrienden en familie om ons heen. De dag erna alles besproken en aangezien het kindje al aardig groot was en goed op zijn plek zat in mijn zwangere lijf moest ik bevallen. Donderdagavond begonnen met tabletten inbrengen en dan maar wachten. In het ziekenhuis kregen we hele goede begeleiding en er was altijd tijd voor een praatje. We hadden genoeg zaken te beslissen en gelukkig (achteraf konden we dit zeggen) kregen we van mijn lichaam te tijd om alles op een rijtje te krijgen. Zaterdag op zondag nacht is ons zoontje geboren en hebben hem bewonderd want alles zat er aan, handjes, voetjes, oortjes echt een wonder. De klap kwam toen we het ziekenhuis uit reden en thuis komen en al die telefoontjes.
Maar we hadden nog een kleine zorg want we hadden het plan om de trouwen 22 juli in Italie en dat was nu wel heel erg spannend of het allemaal kon. Gelukkig is het met het vliegtuig gelukt want met de auto was een hel geworden. En in het mooie hotel heb ik alleen maar uitgerust/geslapen en sterker geworden om vervolgens een mooie romantische dag met mijn aanstaande en mijn ouders te kunnen meemaken. We hebben een hele mooie dag gehad en ik had zelfs een kleine twinkel in mijn ogen. Alleen de dagen erna komen dan heel hard aan en zit je weer in die achtbaan van emotie. Mijn man snapte er niets van want met die hormonen die nog door je lijf vliegen ben je toch een ander mens. Gelukkig kunnen we er samen en ook met mijn ouders en onze vrienden er heel goed over praten en heb ik ook geen moeite met de moeders en zwangeren om ons heen. (gelukkig niet want 2 vriendinnen en mijn schoonzusje zijn zwanger) maar ik ben nog steeds lam geslagen, loop als een kip zonder kop door de stad, het kan me allemaal niet echt boeien.
Vraag me alleen af wanneer ik weer kan sporten en werken. Denk dat ik daar toch maar gewoon 6 weken voor uit moet trekken. Er zijn niet zoveel ervaringen op dit gebied bij mijn verloskundige. Jullie misschien?
groetjes
een heel verdrietig apie