Hoi Allemaal,
Wat een toestand allemaal. Op 23 juli ben ik opgenomen in het ziekenhuis omdat de gynaecoloog geen risico's meer wilde nemen ivm mijn diabetes, mijn uitgerekende datum was 26/7.
Dus mocht ik daar gaan wachten. Iedere dag CTG, dus wel lekker iedere dag de hartslag van de baby gehoord en gezien. En ja, dan is het wachten, wachten en wachten. Op de uitgerekende datum > niets. De dag daarna zijn ze begonnen met gel-behandeling om de baarmoedermond week te maken en de boel aan de gang te krijgen. Op woensdag zelfs 2x een behandeling omdat die van dinsdag geen effect had gehad. Op woensdagavond zaten mijn man en ik lekker naar de Cosby-show te kijken toen ik om half 9 ineens een plop in mijn buik voelde, mijn vliezen waren gebroken. Ik durfde meteen niet meer te bewegen, dus ik belde de verpleegster. Of het helder was? Nou, geen idee dus, ik lag stijf van schrik in bed. Ze hielp mee de boel op te ruimen en er werd een beetje vloeistof onderzocht. Het was inderdaad mooi helder, al zag het wat roestbruin door het bloed wat door de gel-behandeling was vrijgekomen. Een kwartier daarna begon ik krampen te krijgen, achteraf gezien weeen, hoewel ze op de afdeling dachten dat het niet zo was, want weeen zaten nooit zo laag. Na een aantal uren werd de dienstdoende gyn. erbij gehaald en mocht ik naar de verloskamer. Nou, dat bracht geen verlossing. De boel was nog hartstikke gesloten. Dus ik mocht terug naar mijn bedje en mijn man kon naar huis. De donderdag kreeg ik een rustdag om te kijken of de boel vanzelf aan de gang wilde. Ik heb bijna de hele dag liggen slapen.
Op vrijdagochtend 9 uur kwam er een verpleegster zeggen dat ik vandaag ging bevallen. Nou, leuk dat ik dat dus ook even wist. Dus weer naar de verloskamer. Nog steeds geen ontsluiting, dus ik kreeg een infuus om de weeen op te wekken. Toen begon dus mijn tour-de-France. Vraag me niet hoeveel bergen ik heb beklommen, waarbij iedere wee dus een berg was. De weeen zaten helemaal onderin, zo ongeveer onder het schaamhaar zal ik maar zeggen en waren moeilijk weg te puffen. Maar ik deed het goed zeiden ze. Om half 2 had ik amper 2 cm ontsluiting en werd het steeds zwaarder en eigenlijk moesten de weeen nog vaker komen om de ontsluiting goed door te kunnen laten zetten. Daarom mocht ik naar de OK voor een ruggeprik. Een hele ervaring. Vooral als je je rug zo bol mogelijk moet maken, want de buik zit natuurlijk nog steeds in de weg. Helaas werkte die niet waar hij moest werken (wel verloor ik het gevoel in mijn achterwerk en binnenin mijn vagina). Dus het bleef zwaar. Om 4 uur nog steeds 2 cm ontsluiting. Ik kreeg morfine en de weeenopwekker werd iets teruggezet. Tussen de weeen door viel ik in slaap, maar de weeen zelf waren niet meer weg te puffen. Om 6 uur 3 cm ontsluiting. Toen vond de gyn het welletjes, immers was het ook al bijna 48 uur geleden dat de vliezen waren gebroken, en mocht ik naar de OK voor de keizersnede, ook weer met ruggeprik, die nu gelukkig wel werkte. Om 3 minuten voor 7 op vrijdag 30 juli is Amy geboren. Een schitterende dochter met grote ogen. Papa is vervolgens met haar naar de kinderafdeling gegaan waar ze verzorgd werd, inmiddels werd ik gehecht. Een keurige wond is het gevolg, precies in een buikplooi. Alle verpleegkundigen riepen er over dat het zo ontzettend mooi gedaan was. Dus als je ooit een keizersnede moet ondergaan kan ik aanraden dat dit gedaan wordt door Dr. van Oirschot in het Elisabeth ziekenhuis in Tilburg. Tja, een vrouwenhand..... .
Helaas had Amy tijdens de operatie bloed binnengekregen en de dagen daarna werd ze misselijk. Balen dus. Ze moest toch op de kinderafdeling blijven ivm mijn diabetes, ze moesten haar immers regelmatig controleren maar dit hadden we niet verwacht.
Inmiddels ben ik, na 4 dagen, ontslagen uit het ziekenhuis, maar Amy is nog daar. Balen dus. Heeeel misschien mag ze vandaag wel mee naar huis. Dus allemaal duimen!!!
Groetjes
Audrey
Wat een toestand allemaal. Op 23 juli ben ik opgenomen in het ziekenhuis omdat de gynaecoloog geen risico's meer wilde nemen ivm mijn diabetes, mijn uitgerekende datum was 26/7.
Dus mocht ik daar gaan wachten. Iedere dag CTG, dus wel lekker iedere dag de hartslag van de baby gehoord en gezien. En ja, dan is het wachten, wachten en wachten. Op de uitgerekende datum > niets. De dag daarna zijn ze begonnen met gel-behandeling om de baarmoedermond week te maken en de boel aan de gang te krijgen. Op woensdag zelfs 2x een behandeling omdat die van dinsdag geen effect had gehad. Op woensdagavond zaten mijn man en ik lekker naar de Cosby-show te kijken toen ik om half 9 ineens een plop in mijn buik voelde, mijn vliezen waren gebroken. Ik durfde meteen niet meer te bewegen, dus ik belde de verpleegster. Of het helder was? Nou, geen idee dus, ik lag stijf van schrik in bed. Ze hielp mee de boel op te ruimen en er werd een beetje vloeistof onderzocht. Het was inderdaad mooi helder, al zag het wat roestbruin door het bloed wat door de gel-behandeling was vrijgekomen. Een kwartier daarna begon ik krampen te krijgen, achteraf gezien weeen, hoewel ze op de afdeling dachten dat het niet zo was, want weeen zaten nooit zo laag. Na een aantal uren werd de dienstdoende gyn. erbij gehaald en mocht ik naar de verloskamer. Nou, dat bracht geen verlossing. De boel was nog hartstikke gesloten. Dus ik mocht terug naar mijn bedje en mijn man kon naar huis. De donderdag kreeg ik een rustdag om te kijken of de boel vanzelf aan de gang wilde. Ik heb bijna de hele dag liggen slapen.
Op vrijdagochtend 9 uur kwam er een verpleegster zeggen dat ik vandaag ging bevallen. Nou, leuk dat ik dat dus ook even wist. Dus weer naar de verloskamer. Nog steeds geen ontsluiting, dus ik kreeg een infuus om de weeen op te wekken. Toen begon dus mijn tour-de-France. Vraag me niet hoeveel bergen ik heb beklommen, waarbij iedere wee dus een berg was. De weeen zaten helemaal onderin, zo ongeveer onder het schaamhaar zal ik maar zeggen en waren moeilijk weg te puffen. Maar ik deed het goed zeiden ze. Om half 2 had ik amper 2 cm ontsluiting en werd het steeds zwaarder en eigenlijk moesten de weeen nog vaker komen om de ontsluiting goed door te kunnen laten zetten. Daarom mocht ik naar de OK voor een ruggeprik. Een hele ervaring. Vooral als je je rug zo bol mogelijk moet maken, want de buik zit natuurlijk nog steeds in de weg. Helaas werkte die niet waar hij moest werken (wel verloor ik het gevoel in mijn achterwerk en binnenin mijn vagina). Dus het bleef zwaar. Om 4 uur nog steeds 2 cm ontsluiting. Ik kreeg morfine en de weeenopwekker werd iets teruggezet. Tussen de weeen door viel ik in slaap, maar de weeen zelf waren niet meer weg te puffen. Om 6 uur 3 cm ontsluiting. Toen vond de gyn het welletjes, immers was het ook al bijna 48 uur geleden dat de vliezen waren gebroken, en mocht ik naar de OK voor de keizersnede, ook weer met ruggeprik, die nu gelukkig wel werkte. Om 3 minuten voor 7 op vrijdag 30 juli is Amy geboren. Een schitterende dochter met grote ogen. Papa is vervolgens met haar naar de kinderafdeling gegaan waar ze verzorgd werd, inmiddels werd ik gehecht. Een keurige wond is het gevolg, precies in een buikplooi. Alle verpleegkundigen riepen er over dat het zo ontzettend mooi gedaan was. Dus als je ooit een keizersnede moet ondergaan kan ik aanraden dat dit gedaan wordt door Dr. van Oirschot in het Elisabeth ziekenhuis in Tilburg. Tja, een vrouwenhand..... .
Helaas had Amy tijdens de operatie bloed binnengekregen en de dagen daarna werd ze misselijk. Balen dus. Ze moest toch op de kinderafdeling blijven ivm mijn diabetes, ze moesten haar immers regelmatig controleren maar dit hadden we niet verwacht.
Inmiddels ben ik, na 4 dagen, ontslagen uit het ziekenhuis, maar Amy is nog daar. Balen dus. Heeeel misschien mag ze vandaag wel mee naar huis. Dus allemaal duimen!!!
Groetjes
Audrey