een nieuweling

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hoi Iedereen,

Ik zal me even voorstellen.   Mijn naam is Eva.   Vorig jaar in april ben ik bevallen van een flinke dochter, die dus ondertussen al 14 maanden is.
Op 14 december 2004 (de verjaardag van mijn man) kon ik hem met vreugde meedelen dat we terug een kindje verwachten.
Leuk nieuws, we waren dolgelukkig.
In februari kwam ik bij de gyn en die bracht ons het nieuws dat we best een punctie zouden laten doen, want de tripletest die we eerder hadden ondergaan( is allemaal standaardprocedure in België) was niet goed.   Dat was effe schrikken!!! Ik had een zalige zwangerschap, niet ziek, niet moe,enz..... Ik vloede me fantastisch.   Hoe was het in hemelsnaam mogelijk dat er misschien iets niet goed was.   Ik was al voorbij de 12 de week.
We gingen 4 dagen later voor een punctie, en na een weekend vol stress, waarin mijn moeder en schoonouders ons moed hadden ingepraat, kregen we te horen dat ons kindje overleden was in de baarmoeder.
Ik kan me niet juist meer herinneren wat er toen net door mijn hoofd ging, maar mijn wereld stortte in.   16 weken was ik zwanger en nu plots een dode baby in mijn lichaam.   Het voelde heel erg raar aan.   Ik was heel erg bang.   Bang om wat er nu verder moest gebeuren.   Gelukkig was mijn man bij mij en konden we samen verdrietig zijn.   De dokter legde ons haarfijn uit wat er ging gebeuren en dus een week later werd de 'bevalling' in gang gestoken.
Zo ben ik op 24 februari ll thuis bevallen van een zoontje dat de naam 'Maxim' zal dragen.   Onze Maxim was ongeveer 15 cm groot en had net hetzelfde snuitje als zijn grote zus.
Hij had het syndroom van Down en hat vermoedelijk zware hartafwijkingen.
Nu het grootste verdriet een beetje weggeëbd is, hebben we besloten te trouwen op de dag dat Maxim eigenlijk zou moeten geboren geworden zijn.   5 augustus zal voor ons altijd een speciale datum hebben en zo zullen we hem nooit vergeten.
Ondertussen hebben we alle resultaten van de testen die gedaan zijn en weten we zeker dat er niets ernstig genetisch aan de hand is en beginnen we stilaan te denken aan een nieuwe zwangerschap.   Toch wringt het een beetje.   Ik ben ontzettend bang.   Wat als dit nog eens gebeurt?   Zal ik dat wel aankunnen?   Misschien overlijdt het volgende niet en krijgen we een gehandicapt kindje.   Het zou natuurlijk welkom zijn en graag gezien, maar eerlijk gezegd vind ik niet dat we nog in een wereld leven waar gehandicapte kinderen gerespecteerd worden.   Je weet op voorhand al dat dat moeilijk is naar opvang toe als je zelf ouder wordt en wat zijn de consequenties naar het gezinsleven toe.   Ik weet niet of ik de moed zou hebben de zwangerschap af te breken als het weer mis loopt.   Ik zit compleet in de knoop.   Ik wil dolgraag nog een kind, maar momenteel verlam ik van angst al ik er begin over na te denken dat het weer kan misgaan.
Hopelijk brengt de tijd raad.
Bedankt voor het luisteren.

Eva
 
Hoi Eva,

Wat heb jij dit jaar al een verschrikkelijke tijd doorgemaakt. Zo gelukkig dat er een tweede kindje op komst is, en het dan al zo vroeg weer verliezen. Gelukkig geven jullie ook een mooie draai aan het verdriet, door te trouwen op de uitgerekende datum.

Ik kan jullie angst om een gehandicapt kindje goed begrijpen. Zeker omdat het al een keer gebeurd is. Ik weet al jaren dat ik erfelijk belast ben. Doordat ik een gehandicapte zus heb, hebben wij kans op een kindje met een neuraalbuisdefect. (open rug) Dat is bij ons al jaren geleden onderzocht. Toch zijn wij voor een kindje gegaan. De eerste keer eindigde dit in een miskraam, maar de tweede keer kregen we een gezonde zoon. Tenminste, dat dachten we. Inmiddels is hij 2, en hij heeft epilepsie. Iets dat totaal niet is onstaan door een erfelijke faktor. Maar het is een pracht kind. En als wij volgens een strak ritme leven is hij zo goed als aanvalsvrij. Gelukkig is het niet erfelijk. Dus inmiddels hebben we, na lang overleg, besloten dat we proberen een tweede kindje te krijgen. In april heb ik helaas weer een miskraam gehad. Onderzoek wees uit dat het waarschijnlijk al heel vroeg is misgegaan. Maar het heeft ons besluit niet aan het wankelen gebracht. We hebben al een mooi kind, en dat gaat vast nog een keer lukken!

Ik wens jullie heel veel sterkte met jullie verlies, en ben ervan overtuigd dat er echt wel een mooi kindje voor jullie is weggelegd. En je moet maar zo bedenken: het is al 1 keer goed gelukt. En hoewel jullie Maxim dan niet gezond was, ik weet zeker dat jullie hem een mooi kindje vinden. En ik denk dat de maatschappij nooit klaar zal zijn voor gehandicapte kinderen/ mensen. Misschien is het een troost dat jullie bij een volgende zwangerschap waarschijnlijk extra goed begeleid zullen worden. En ik hoop dat jullie dan een heel fijne zwangerschap zullen hebben!

Groetjes, Kat
 
Hoi Eva,

Welkom op dit forum (helaas..). Allereerst gecondoleerd met jullie grote verlies!
Ik kan me heel goed voorstellen dat je nu twijfelt aan alles. Dat is natuurlijk heel menselijk. Een zwangerschap is en blijft een wonder!
Ik denk dat elke vrouw tijdens haar zwangerschap wel haar tijwfels etc. heeft. Of het allemaal maar goed zal gaan,of het kindje gezond zal zijn.
Toch probeer ik zelf altijd te denken dat wanneer je een kindje 9 maanden bij je gedragen hebt je er al onvoorwaardelijk van houdt en dat he natuurlijk heel erg zal zijn wanneer er iets mis zou zijn maar dat je daar wel mee leert omgaan en nog steeds net zoveel van je kindje zal houden!
Klinkt makkelijk gezegd maar daar ben ik zelf wel van overtuigd!
Bij deze wens ik jullie alvast een fijne trouwdag ookal zal het ook een moeilijke dag worden.
Heel veel sterkte.

Groetjes Ineke
 
Hi Eva,

Hier word ik echt even stil van. Ik vind het verschrikkelijk knap hoe jullie zijn omgegaan met het verlies van Maxim. Het trouwen op 5 augustus vind ik ook zo ´n schitterende gedachte. Je hebt van dit grote verlies zoiets bijzonders gemaakt door dit zo te willen doen. Ik denk ook dat doordat jullie zo bewust met dit verlies en verdriet bezig zijn dat het straks vanzelf nog meer een plekje gaat krijgen en jullie steeds meer klaar raken voor de toekomst.

Praat er met een gyn over wat de mogelijkheden zijn bij een volgende zwangerschap. Ga ervoor als je denkt dat je het aan kunt en laat je niet tegenhouden door angst!! Angst is een heel slechte raadgever en als jullie het gevoel hebben dat jullie je gezinnetje willen uitbreiden laat je dan niet tegenhouden door die angst.  Ik begrijp heel goed waar je bang voor bent hoor, ik  bagatelliseer  je angst  niet hoor!  Maar straks ben je heus weer sterker en als je het heel graag wilt kun je het aan! Geloof alsjeblieft in jezelf en neem geen beslissingen waar je later spijt van krijgt.

Ik zou ook vreselijk bang zijn om een kindje te krijgen met een handicap maar ik zou er toch voor willen gaan. Je gaat zo van je kindje houden dat je de kracht vindt om er iets moois van te maken als blijkt dat het gehandicapt is. Maar het hoeft niet zo te zijn. Je moet deze beslissing zelf nemen en ik hoop dat je iets aan onze reacties hebt. Neem een beslissing waar je achter kunt staan.

Sterkte en ik wens je in ieder geval de mooiste dag van je leven op 5 augustus!!!!
En mocht het zover komen een hele goede en zorgeloze zwangerschap.

Liefs,
Daantje
 
Lieve meiden,

Hartelijk bedankt voor de reacties.
We zullen van 5 augustus een fantastische dag maken en ik beloof plechtig dat ik eens aan jullie zal denken.

Eigenlijk hoop ik nog steeds stilletjes dat ik op onze trouw kan meedelen dat we opnieuw een kindje verwachten, maar ik herinner me van mijn vorige zwangerschap dat ik begin augustus wist dat ik zwanger was en dus in juli bevrucht was, dat geeft ons dus niet veel tijd meer om de klus te klaren     , maar je weet maar nooit.   We zien wel.

Ik hoop inderdaad dat we zeer goed gaan begeleid worden bij onze volgende zwangerschap.   Ik zal er ook wel op staan dat dat gebeurt.   We gaan in ieder geval wel naar een andere gyn, want door de manier waarop de bevalling van Maxim verlopen is, is mijn man alle vertrouwen kwijt in de gyn die mijn eerste bevalling begeleid heeft.   En ik vind het belangrijk dat we ons allebei goed voelen gedurende die 9 maanden.   Waarschijnlijk gaan we naar de gyn die de punctie ging doen, die heeft ons fantastisch opgevangen en mijn toekomstige man vind hem wel een toffe pee.

Voor mezelf is het ook wel belangrijk, maar ik vond het vooral  belangrijk dat ik Maxim mocht zien.   En, ja, hij heeft ons aan ons lot overgelaten (ik ben het vruchtje kwijtgeraakt in ons toilet, terwijl ik eigenlijk al lang in het ziekenhuis moest zijn, maar de gyn vond dat niet nodig blijkbaar), maar zelf heb ik er minder moeite mee dan mijn toekomstige en mijn mama (die ziet nog steeds overal  foetussen ).Mijn mama was bij ons om voor ons dochtertje te zorgen toen het gebeurde.
Om de volgende keer zo'n miserie te voorkomen, denk ik dat het inderdaad beter is van naar een andere gyn te gaan.

Ondertussen genieten we van de truken die onze smurf (14 maanden) uithaalt en staan we elke dag weer versteld van hoe snel ze bijleert.
Je ziet, we laten de moed niet zakken.

Tot vlug,

Eva
 
Hoi Eva,

Wat een verhaal zeg was er stil van toen ik het las. Ik dacht zo iets kan toch niet waar zijn dat iemand zoiets moet mee maken. Maar het is jullie over komen en ik heb bewondering voor jullie hoe jullie hiermee om gaan. Echt neem mijn petje ervoor af.
Wat een mooie gedachten om Maxim op jullie trouwdag ter eren en bij jullie te houden in gedachten.
Maar geef de moed niet op en het blijft inderdaad moeilijk als de risico's er zijn voor gehandicapte kinderen maar denk dat jullie daar wel uit zullen komen als het zo zal zijn.
Ga gewoon op je  gevoel af en wie weet komt er weer wat moois in de toekomst!

Groetjes en een hele fijne trouwdag maak er een mooie dag van!

Astrid
 
Hoi!!

Dit is niet in woorden uit te drukken, tenminste ik weet niet hoe. Miep34 heeft hetzelfde meegemaakt.
Misschien kun je daar als je een stuk terug leest nog iets over vinden. Ik vind het heel mooi dat jullie je kindje een naam hebben gegeven. Dat zou ik ook gedaan hebben. En voor mijn gevoel zou het kindje zelfs volwaardig zijn. Dat het het down syndroom had en een ernstige hartafwijking is minder en ik denk dat jullie kindje een vechter is geweest al mocht het niet baten. Jullie zullen vast heel trots op hem zijn. Ik hoop dat jij en je man hier doorheen komen want zoiets verwerk je niet even....
Maar zoals ik je hoor kan je er goed over schrijven (praten) en dat is een heel goed teken. BLIJF er over schrijven en praten dat doet Miep34 ook en wij zijn er allemaal voor je!!!

Heel veel sterkte en ik duim voor jullie (ik heb weliswaar geen duimen meer over door al die meiden hier )



liefs Costa

 
Hoi eva bedankt voor je medeleven!!


o toen ik je verhaal leesde moest ik echt huilen,wat verschrikkelijk moet dat voor je zijn geweest.

ik begin aardig op te knappen en denk nu weet ik teminste na ruim een jaar dat ik zwanger kan worden,ik probeer het een plek te geven,maar als ik jou verhaal lees,jeetje das nog erger,,net wat je zei hoelang je bent doet er niet toe,,maar als je al zover bent is je verdriet nog groter...heel veel sterkte nog,,en hoop dat we allemaal hier een wolk van een baby krijgen..

het gedichtje was heel mooi en heel herkenbaar bedankt.

gr maantje
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan