Hoi Mama's,
Vanaf het moment dat ik zwanger was heb ik voor en na een dagboek bijgehouden. Ook nu dat kay geboren is schrijf ik hier regelmatig in. Dit verhaaltje wil ik graag met jullie delen. Ik denk dat er veel met mij dit zelfde voelen..
DE TIJD VLIEGT
Na wat "oude" filmpjes van Kay bekeken te hebben dringt het pas weer door hoe groot hij al is. Kay nét een paar dagen.. dan weer een paar weken oud met zijn ongecontroleerde armpjes in de lucht. Vertederd zwijmel ik weer terug naar die tijd. Wat was hij klein.. Ik kon hem met één hand vasthouden..
Raar dat die tijd zo enorm voorbij vliegt en je soms lijkt te vergeten hoe het toen eigenlijk allemaal was. Je weet het nog wel, maar na het zien van zijn filmpjes wordt je er weer helemaal naar terug "gezogen". Je kunt hem dan weer bijna aanraken, ruiken en alles weer herbeleven. Wat ben ik blij dat ik ze heb..
Dan kijk ik naar Kay die bij mij op schoot zit. Hij kijkt me aan met zijn geweldige mooie lach. Er zit een klein ventje bij me op schoot..
Gel in zijn haren, knuffel in zijn hand en in zijn mondje pronken al zijn eerste tandjes. Ik lach naar hem terug en druk hem stevig tegen me aan. Wat ben ik toch rijk!
Kay is alweer een half jaar oud...
Liefs,
Esmé mv Kay