A
Anoniem
Guest
Binnen onze kerkelijke gemeente hebben wij contact met een paar azielzoekers gezinnen. Met één (alleenstaande moeder met 2 kinderen) hebben wij vrij veel contact, ook omdat de kinderen in de leeftijd van die van ons zijn en omdat het leuk klikt. Kom ik vanmorgen bij school, heeft het jongste jongetje een traktatie bij zich, ze gaan verhuizen. (naar Ter Apel) Ze wonen al 5 jaar hier, vallen net buiten het generaal pardon en opeens is alles binnen 2 weken geregeld. Ik vond haar al zo gestresst de laatste week, maar ik kon er weinig hoogte van krijgen. Het doet zo'n pijn, omdat je weet dat hun land in principe helemaal niet veilig is. En al helemaal niet voor alleenstaande vrouwen. Voor ons als Nederlanders, als wij daar naar toe zouden willen, geldt in principe een negatief reisadvies en als je gaat mag je je alleen overdag, onder begeleiding van een goede gids in de hoofdstad begeven. Het gebied waar zij vandaan komt is nog erg onrustig. Maar ja, Nederland heeft een terugkeerafspraak met dat land.
Ik snap wel dat elk verhaal triest is, en dat niet iedereen kan blijven, maar als je goede contacten hebt met mensen doet het pijn, want het afscheid is definitief en je weet nooit hoe het daar verder gaat. Er zijn nog wel mensen bezig om haar in contact te brengen met 'betrouwbare' mensen daar, zodat ze in ieder geval opgevangen wordt, maar ja, als alles nu in ene zo snel gaat, weet ik het ook niet.
Een heel verhaal, maar ik moest het even kwijt!
Francien
Ik snap wel dat elk verhaal triest is, en dat niet iedereen kan blijven, maar als je goede contacten hebt met mensen doet het pijn, want het afscheid is definitief en je weet nooit hoe het daar verder gaat. Er zijn nog wel mensen bezig om haar in contact te brengen met 'betrouwbare' mensen daar, zodat ze in ieder geval opgevangen wordt, maar ja, als alles nu in ene zo snel gaat, weet ik het ook niet.
Een heel verhaal, maar ik moest het even kwijt!
Francien