Een tweede?

A

Anoniem

Guest
Hallo   meiden,
Tijdens mijn zwangerschap heb ik veel op het forum gezeten maar sinds mijn zoon Perre is geboren (1-8-2006) en ik mijn werk heb hervat is het druk druk druk.
Perre is een heerlijk kind. En ik voel mij dan ook echt een oermoeder sinds hij er is.
Ik tel mijn zegeningen want zowel mijn zwangerschap als mijn kraamtijd waren heerlijk. Ik heb heel veel moeite gehad met het oppakken van mijn werk. Ik breng Perre drie dagen naar het kinderdagverblijf en hij is om de week bij mijn moeder. In noodsituaties past de moeder van mijn moeder op. Verder breng ik Perre heel weinig weg. Mijn partner werkt 80 tot 90 uur in de week (eigen transportonderneming) dus de opvoeding komt voor een zeer groot gedeelte op mijn schouders.

Perre is inmiddels 14 maanden en om mij heen raken mijn vriendinnen zwanger van de tweede. Hoewel ik het heerlijk voor hen vind en het bij mijzelf ook wel af en toe kriebelt heb ik ook zoveel angsten:
- Is een tweede kindje net zo leuk als Perre
- Is een zwangerschap niet te zwaar naast een dreumes
- Is Perre niet te jong voor een broertje of zusje
- Hoe gaat dat straks als ik pas bevallen ben, hechtingen, borstvoeding en Perre
- Kan ik mijn aandacht wel verdelen?
- Red ik dat met de weinige ondersteuning van mijn partner.  
Ik was altijd voornemens niet te lange tijd te laten tussen mijn eerste en tweede kind maar ik merk dat ik de beslissing om een tweede kindje te krijgen voor mij uitschuif. Mijn partner geeft inmiddels steeds vaker aan dat hij wel graag een kindje erbij wil maar ik twijfel.
Hoe beleven jullie dit????? Zijn er meiden die al een tweede erbij hebben en wat waren de overwegingen? Zijn er meiden die ook veel alleen moeten doen en wat adviseren zij?   Wat zouden reacties van Perre kunnen zijn op een tweede kindje?
Ik realiseer mij veel vragen maar dit houdt mij zo bezig.



 
Hoi,

Wat een vragen kun je dan hebben. Weet je deze vragen die je je nu stelt zou je ook stellen als je pas over 2 jaar een kleine erbij zou krijgen.
Toen mijn oudste was geboren riep ik van alle daken dat het maar bij 1 kindje zou blijven. Toen stelde ik me op een dag de vraag, wat zou je doen als jij enigst kind was en dat er iets met je ouders zou gebeuren. Zou je het dan prettig vinden om dit te bespreken met je zus/broer ? En toen kwam ik tot de conclusie dat ik niet wilde dat mijn zoontje alleen zou zijn. De vragen die jij je nu stelt heb ik ook vaak voorbij zien flitsen
Ik kon me ook niet voorstellen dat ik net zo veel van Milan zou houden dan toen van Jorick. Maar tijdens de zwangerschap merkte ik al dat ik net zo veel van de beeb in mijn buik hield als van Jorick.
Borstvoeding geven leek mij wel heel moeilijk, want er loopt natuurlijk een peuter rond. Maar dat viel mij 100 % mee. Jorick ging dan even lezen of tv kijken. En daarna sliep Milan en dan had ik weer tijd voor Jorick.

Weet je de beslissing ligt bij jou en je partner. Het zijn echt eerst tropen jaren. Je loopt jezelf af entoe voorbij. Maar dat heb je nu soms ook wel. Alles draait om je kinderen en dat wij als ouders een stapje terug doen lijkt mij meer dan logisch. Als jij altijd hebt gezegd dat je er niet zo lang mee wilt wachten, en dat gevoel is er toch nog, dan wist ik het wel.... Lekker voor de 2e gaan. Maar echt dit is juillie beslissing.

Jolanda
 
Hier nog een mama met 2 kleine boeven.

Totdat mijn oudste ruim 1 was, heb ik geroepen dat dit het wel was. Ik vond het zó heftig en bijzonder om een kindje te hebben. Hij zal een maand of 15, 16 zijn geweest en opeens wist ik het zeker: ik wil er tóch nog heel graag een kleintje bij. En dat wilde mijn man ook heel graag.

Toen Gijs 2,5 was werd zijn zusje geboren en dat gaat allemaal buiten verwachting geweldig. Mijn mama-mannetje is volstrekt niet jaloers geweest en was vanaf dag 1 helemaal verliefd op Sophie. En nu nog steeds.......... En wat heb ik me druk gemaakt zeg, over dat jaloers zijn van te voren.

En verder: ik vind 2 kinderen zoveel leuker dan 1tje alleen, en lang niet zo zwaar als ik gedacht had (ik heb de heftigste shock denk ik gehad bij de eerste haha). Al die vragen die jij stelt,stel je over een tijd ook. Volg je gevoel, praat met je man en mijn advies:
Doen!!  die tweede

Groetjes
Susan
 
bij mij izt er tussen de oudste en de tweede 2 jaar en twee maanden

ik heb geen problemen ervaren en wat de vorige ook zegt de eerste doet de meeste inbreuk op je leven de tweede hobbelt gewoon mee

en zelfs nu wij een derde hebben hobbelt alles gewoon   door

groetjes saskia
 
Hallo,
Ja die vragen zul je blijven hebben. Wij gaan nu voor nr 3 en ik vraag me bijna dezelfde dingen af. Maar denk aan de andere kant ook dat het wel los zal lopen. Je past je aan aan de situatie en vind oplossing voor problemen waar je tegenaan loopt.
Mijn zoon van 2jr en 3maanden toen hij grote broer werd. Tijdens de zwangerschap en vooral op het einde werden de regels wat minder streng voor hem, hij mocht wat vaker voor de tv enzo....als hij me maar ff rust gunde dat idee. Hij sliep namelijk met 1 jaar al niet meer smiddags. Tja dat zijn dingen waar je tegenaan kan lopen maar er is altijd een oplossing en ach die regels komen daarna vanzelf weer. En een kind is denk ik nooit te jong voor een broertje of zusje. Het enige wat kan zijn is dat hij er niet veel van begrijpt, maar hij hoeft er verder ook niet veel mee. Alleen accepteren dat mama de aandacht zal moeten verdelen. Als je hem er goed bij betrekt zal dat echt geen probleem zijn. En hoe je er lichamelijk aan toe bent weet je natuurlijk nooit, maar ga gewoon van het positieve uit. Anders kun je daarna alsnog gaan zoeken naar hulp om te 2 kinderen te verzorgen. Er is echt wel een mouw aan te passen. Mijn man moest ook vrij snel weer aan het werk en hij werkt veel en tot laat. ( hij heeft een eigen bedrijf en is daardoor van 4.30 tot 19.15 weg iedere dag savonds soms ook nog vergaderingen en dan pas om 23.30 thuis )Tuurlijk tis niet altijd leuk maar je vind je manieren. Het is echt te doen!
 
Hoi,

Ik kan je eigenlijk niet echt adviseren, aangezien ik nu 4,5 maand zwanger ben van de tweede en nog niet bevallen ben. Er zullen vast momenten komen dat ik met twee kinderen met m'n handen in het haar zit.
Skip is namelijk ziek geweest en heeft twee weken lopen spoken 's nachts.... daarnaast werk ik 4 dagen, erg vermoeiend. Dan denk ik wel eens, hoe moet dit met 2 kinderen...
Maar die gedachte heb ik nooit langer dan 5 minuten, ik zie het dan allemaal wel. Komt tijd komt raad.
Ik moet wel zeggen dat mijn vriend en ik over alle vragen die jij hebt, niet hebben nagedacht. Misschien onverstandig, maar zo leven wij nu eenmaal.
Ons lijkt een tweede kindje heeeel erg leuk, en alle rampscenario's die daar misschien (maar misschien ook niet) bij komen, ach ja, dat zien we dan wel weer.
En ik denk dat je op je vragen pas een antwoord kunt krijgen als de situatie zich daadwerkelijk voordoet, dus als je tweede inderdaad geboren is.
De bevalling van Skip was superzwaar (totaalruptuur), maar als ik zie hoe snel ik daar van herstelde, dan heeft me dat ook heel veel kracht gegeven. Mijn lichaam kan dit!
Ik vind Skip zo supergeweldig, ontroerend, fantastisch en mooi dat ik heel erg uitkijk naar de dag dat onze tweede trots geboren wordt.
Daarbij vind ik zwanger zijn van de tweede minder zwaar (tot nu toe) dan van de eerste, toen vond ik het allemaal veeeel spannender. Nu ken ik alle pijntjes en maak ik me veel minder snel druk. Wel geniet ik nu juist meer van de baby in mijn buik, ik weet nu beter hoe bijzonder het is dat er een kindje van  ons samen in  mijn buik groeit. Dat besef drong pas echt tot mij door toen Skip geboren was.
Wat ik wel een klein beetje jammer vind is dat Skip helemaal niets weet van de baby in mijn buik. Hij is daar nog echt te klein voor. Maar ach, wie kan zich, als eerste kindje, later nog herinneren dat hun moeder zwanger was van een broertje of zusje. Dan moet je echt wachten tot een kind 7 jaar is of zo.
Ik ben er van overtuigd dat je niets overhaast moet beslissen, voelt het niet goed, wacht dan nog even. Misschien voelt het over 2 maanden wel heel anders.
Succes!
Groetjes, Noortje mv Skip, bijna 20 weken zwanger van de tweede.


 
Dag meiden,
Ontzettend bedankt voor alle fijne reacties.   Wat een opluchting dat er meer meiden zijn die dezelfde vragen hebben maar er toch gewoon voor gaan.   Met Perre stond ik er meer onbevangen in en nu heb ik zoveel vragen en voorwaarden dat ik me afvraag of de kern niet gewoon is dat ik er nog niet zo aan toe ben. Heerlijk om een paar vrouwen te hebben om dit mee te delen.

 
Misschien dat die onzekerheid bij een 2e pas komt omdat je dan pas echt realiseert wat een kind hebben voor verantwoordelijkheid is. Nu weet je waar je aan begint en wat dat in kan houden. Bij een 1e kan je nog heel "naief" denk ach leuk een baby, we maken een kamertje vrij gaan minder werken........dat komt helemaal goed! Maar bij een 2e denk je pff ja nou tis meer dan een kamertje en geld. Verantwoording naar het kindje, naar jullie zelf naar het kind dat jullie al hebben. En dan nog de emotionele kant.
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan