Een tweede?

A

ANONYMOUS_USERNAME

Misschien een hele gekke vraag, maar ben ik de enige die in haar hoofd al bezig is met een eventueel volgend kindje?
Ik scheel met mijn zusje nog geen 13 maanden en vond dat altijd geweldig. Mijn man scheelt met zijn broer nog geen 16 maanden en vond dat ook heel leuk. Dus hebben we altijd gezegd dat we ook graag onze kindjes snel na elkaar zouden krijgen. Toen ik zwanger werd dacht ik echter 'dit niet nog een keer', ik was zó misselijk. Maar de bevalling was voor mij juist weer een eitje. En de afgelopen weken waren wel pittig, toen kon ik me niet voorstellen hoe mensen het konden managen met meer dan één kind. Maar nu alles weer wat rustiger wordt, merk ik dat ik er toch weer meer mee bezig ben. Eerst nog maar even ontzwangeren en genieten van dit prachtige lieve kindje, maar het begint al wel weer te kriebelen. Juist omdat ze zo ontzettend lief is! Zijn er mensen die dit herkennen? Of moeten jullie er juist nog niet aan denken?
 
Ik heb het na een moeilijke eerste zwangerschap en bevalling pas na 3 jaar aangedurfd om aan een tweede te beginnen. In die zin herken ik je gevoelens niet. Ik had me er al bij neergelegd dat het bij 1 zou blijven. Maar binnen een week na de bevalling van de tweede hadden mijn man en ik allebei het gevoel dat er een derde mag komen,maar dan wel snel. Inmiddels zijn we 3 weken later en weet ik niet wat ik wil. Vooral omdat ik misselijk en depressief ben tijdens de zwangerschappen en met 2 kinderen om je heen is dat een hele opgave!
 
Hoi,
ik heb ook altijd gedacht een tweede graag snel na de eerste ivm het leeftijdsverschil. En misschien zelfs wel 3 of 4 kinderen. Eigenlijk denk ik er nog steeds zo over, maar mijn bevalling was echt superheftig. En tijdens de zwangerschap ben ik ontzettend veel ziek geweest. En dan echt dagen/weken achter elkaar. Dus tsja.... om nu te zeggen dat ik zit te springen... nee. Vooral weer een bevalling daar zie ik erg tegenop. Vond het echt zeer pijnlijk en het duurde ook lang. En daarna nog die hele nasleep, waar ik nog steeds niet echt vanaf ben. Vraag met trouwens ook af hoe dat zit als je bent ingeknipt. Volgens mij durf ik de volgende keer niet eens te persen, bang dat het litteken uitscheurd...
Mocht er een volgende keer komen dan gaan we zowiezo naar het ziekenhuis en ga ik echt kijken wat de mogelijkheden voor pijnbestrijding zijn. Weet iemand dat toevallig? Kun je er om vragen en zo ja, moeten ze je dat ook geven?
Groetjes Veerle
Mama van Quinn 22-01
 
helemaal niet gek!ik ben er al sinds dag 1 na de bevalling mee bezig.hoewel mn bevalling ook een eitje was(3 uurtjes,1 kwartier persen),was ik wel zodanig onder de indruk en geshockeerd door mn paniekreactie omdat ik zo bang was dat ik ging scheuren of geknipt moest worden,dat ik snachts heb liggen huilen omdat ik bang was dat ik dit nooit meer zou durven en zo graag 3 kinderen wou.2 dagen later had ik een gesprek met de verloskundige en die durfde mij te verzekeren dat het wel heel raar moest lopen wil het een volgende keer niet weer zo vlot gaan.dat heeft me wel gerustgesteld.en sindsdien zit ik ook te overpeinzen wanneer ik een tweede zou willen.mijn man vroeg al;wat als je nu per ongeluk meteen weer zwanger raakt?liever niet,ik ben wel blij dat ik niet meer zwanger ben.weer alles eten,mijn gewone  kleren weer aan,lekker sporten en werken.maar ik kom wel terug op mn uitspraak;pas een tweede als deze zindelijk is.ik denk dat ik over een jaartje,als ik lekker met boas getut heb en deze vermoeiende periode en de pijn van de bevalling een beetje vergeten ben,wel weer zwanger wil worden.dan moeten we wel de financien goed op orde hebben,want dan stop ik wel met werken.
groetjes kari
 
Veerle, ik had een zeer zware eerste bevalling. Ik heb zelfs kritiek gelegen nadat de placenta onder narcose was verwijderd. Mijn man was me bijna kwijt geraakt! Tijdens de 2e zwangerschap heb ik hier uitgebreid met de verloskundige over gepraat en hele duidelijke afspraken gemaakt. Ze heeft zich hier ook aan gehouden: de spuiten om de placenta te laten komen lagen klaar en heb ik gekregen, de anestesist was aanwezig in het ziekenhuis, er zou niet een uur gewacht worden voor ik naar de OK zou moeten voor de placenta, maar na een kwartier zou er al actie worden ondernomen deze keer. Dat gaf een heel rustgevend gevoel. En.. de placenta kwam binnen 5 minuten spontaan :-D     Overleggen met de verloskundige kan dus veel angst wegnemen!

 
ik zelf moet er echt nog niet aan denken en zoals ik er nu over voel kan het  goed zijn dat het er bij eentje blijft!!!
Als ik het weer aandurf om over een tweede kindje te denken zal ik ook eerst eens een goed gesprek met de verloskundige / arts willen hebben.

Maar goed, jij wil wel snel graag een tweede en ook dat hoor je vaker. Mijn moeder schijnt op haar kraambed al uitgeroepen te hebben dat ze niet kon wachten op de volgende kinderen....(raar mens )

groetjes,
Janneke
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan