Hoi meiden,
Ik zit met een klein dillema. Mijn man wil héél graag na de bruiloft (april) beginnen voor een tweede. Het zwanger worden van Noah duurde 1,5 jaar, maar goed, stel dat ik nu direct zwanger raak zou Noah ongeveer 2 zijn als zijn broertje of zusje geboren wordt. (maar waarschijnlijk duurt het wel weer een tijdje ivm mijn PCOS, dus zal het eerder 2,5 / 3 jaar zijn, Maar ja, daar kan je nooit van uit gaan natuurlijk)
Mijn man is 38 (ik ben 26) en wil ook graag een (relatief) groot gezin met in ieder geval 2, maar misschien zelfs 3 of 4 kinderen. Voor zijn gevoel moet hij dus een beetje "opschieten" met een volgend kind, maar bovenal wil hij het gewoon heel graag.
Ik denk daar zelf eigenlijk anders over; zie meer voordelen in een groter leeftijdsverschil van een jaar of 4/5. Eigenijk, als ik heel eerlijk ben, zie ik vooral heel veel nadelen in een klein leeftijdsverschil.
Voordat jullie denken dat alle clichéé's hier opgaan van een man die een groot gezin wil en de vrouw die overal voor opdraait; mijn man doet echt héél veel met de kleine, is ook iedere vrijdag thuis bij hem en gaat er bijna altijd 's-nachts uit, dus ik weet dat ik op hem zou kunnen bouwen als er een tweede komt, maar toch kan ik me niet over dat negatieve gevoel heen zetten dat een tweede alles op z'n kop zal zetten. Dat we dan echt nòòit meer slapen en ik altijd aan het worstelen zal zijn om m'n aandacht te verdelen tussen twee kindjes.
Uiteindelijk zullen we natuurlijk pas voor een tweede gaan als we er allebei een goed gevoel over hebben, maar mijn man denkt wel dat ik het een beetje tè negatief inzie allemaal. Dus daarom ben ik benieuwd naar de ervaringen van andere moeders hier, Is het echt zo zwaar, een tweede erbij met een (relatief) klein leeftijdsverschil, of is het best te doen? En wat vonden jullie heftiger, de overgang van 0 naar 1 kind, of van 1 naar 2?
Ik ben benieuwd naar jullie (eerlijke!) mening en ervaringen!
Liefs, 10e
Ik zit met een klein dillema. Mijn man wil héél graag na de bruiloft (april) beginnen voor een tweede. Het zwanger worden van Noah duurde 1,5 jaar, maar goed, stel dat ik nu direct zwanger raak zou Noah ongeveer 2 zijn als zijn broertje of zusje geboren wordt. (maar waarschijnlijk duurt het wel weer een tijdje ivm mijn PCOS, dus zal het eerder 2,5 / 3 jaar zijn, Maar ja, daar kan je nooit van uit gaan natuurlijk)
Mijn man is 38 (ik ben 26) en wil ook graag een (relatief) groot gezin met in ieder geval 2, maar misschien zelfs 3 of 4 kinderen. Voor zijn gevoel moet hij dus een beetje "opschieten" met een volgend kind, maar bovenal wil hij het gewoon heel graag.
Ik denk daar zelf eigenlijk anders over; zie meer voordelen in een groter leeftijdsverschil van een jaar of 4/5. Eigenijk, als ik heel eerlijk ben, zie ik vooral heel veel nadelen in een klein leeftijdsverschil.
Voordat jullie denken dat alle clichéé's hier opgaan van een man die een groot gezin wil en de vrouw die overal voor opdraait; mijn man doet echt héél veel met de kleine, is ook iedere vrijdag thuis bij hem en gaat er bijna altijd 's-nachts uit, dus ik weet dat ik op hem zou kunnen bouwen als er een tweede komt, maar toch kan ik me niet over dat negatieve gevoel heen zetten dat een tweede alles op z'n kop zal zetten. Dat we dan echt nòòit meer slapen en ik altijd aan het worstelen zal zijn om m'n aandacht te verdelen tussen twee kindjes.
Uiteindelijk zullen we natuurlijk pas voor een tweede gaan als we er allebei een goed gevoel over hebben, maar mijn man denkt wel dat ik het een beetje tè negatief inzie allemaal. Dus daarom ben ik benieuwd naar de ervaringen van andere moeders hier, Is het echt zo zwaar, een tweede erbij met een (relatief) klein leeftijdsverschil, of is het best te doen? En wat vonden jullie heftiger, de overgang van 0 naar 1 kind, of van 1 naar 2?
Ik ben benieuwd naar jullie (eerlijke!) mening en ervaringen!
Liefs, 10e
