Wat gebeurt er nu toch allemaal. Vorig jaar te horen gekregen dat we op de natuurlijke wijze niet meer zwanger kunnen raken (we hebben gelukkig al een zoon); dan in november/december toch zwanger raken (niet geweten). Op 12 januari met spoed geopereerd aan een buitenbaarmoederlijke zwangerschap.
Vervolgens in februari/maart te horen gekregen dat het zaad van mijn man nagenoeg niet meer aanwezig is en wat nu!!!!???
Ik werd niet ongesteld; en hoewel het nog maar amper een halve week na de verwachte menstruatiedatum was en ik voor de bbz niet heel erg regelmatig ongesteld was hebben we toch een test gedaan en wat blijkt: WE ZIJN ZWANGER!!
Nu de angst; ik heb gistermorgen direct de huisarts gebeld met de vraag om voor diezelfde dag nog een echo te regelen bij de gynaecoloog; ik ben namelijk heel erg bang dat ook dit vruchtje niet in de baarmoeder zit, maar in de enige overgebleven eileider. Als dat zo is en ik ben te laat, dan kan ik ook die kwijtraken en heb ik helemaal niets meer over.
Helaas, de eerstkomende mogelijkheid voor een echo is 22 juni a.s. Dan zijn we ongeveer 6 weken zwanger en dat is de eerste mogelijkheid om het vruchtje te kunnen zien met een echo. Dat worden dus twee weken vol spanning.
Ondertussen begin ik toch steeds meer te geloven dat ik inderdaad zwanger ben. Ik ben er wel een beetje bang voor, want als het niet goed zit, dan raak ik het weer kwijt.
Daarnaast ben ik heel erg in de war, want we zouden niet meer zwanger kunnen worden en in een half jaar tijd is dat dus twee keer gebeurd.
Afwachten dus nu en duimen dat het goed is.
Zodra ik weet of het goed is zal ik het jullie laten weten.
Laat dit in ieder geval een riem onder jullie hart zijn; al zeggen medici dat het niet kan; wonderen bestaan dus. Pin je er niet op vast, want dat is wat ik heb gedaan en nu ik mijn kinderwens los liet en blij was met ons gezin zoals het is, ben ik dus toch zwanger geraakt. (wij hebben overigens altijd het gevoel gehad dat het goed zou komen; nu heb ik toch zoiets van: volg altijd je gevoel!)
Sterkte allemaal.
liefs Mary.
Vervolgens in februari/maart te horen gekregen dat het zaad van mijn man nagenoeg niet meer aanwezig is en wat nu!!!!???
Ik werd niet ongesteld; en hoewel het nog maar amper een halve week na de verwachte menstruatiedatum was en ik voor de bbz niet heel erg regelmatig ongesteld was hebben we toch een test gedaan en wat blijkt: WE ZIJN ZWANGER!!
Nu de angst; ik heb gistermorgen direct de huisarts gebeld met de vraag om voor diezelfde dag nog een echo te regelen bij de gynaecoloog; ik ben namelijk heel erg bang dat ook dit vruchtje niet in de baarmoeder zit, maar in de enige overgebleven eileider. Als dat zo is en ik ben te laat, dan kan ik ook die kwijtraken en heb ik helemaal niets meer over.
Helaas, de eerstkomende mogelijkheid voor een echo is 22 juni a.s. Dan zijn we ongeveer 6 weken zwanger en dat is de eerste mogelijkheid om het vruchtje te kunnen zien met een echo. Dat worden dus twee weken vol spanning.
Ondertussen begin ik toch steeds meer te geloven dat ik inderdaad zwanger ben. Ik ben er wel een beetje bang voor, want als het niet goed zit, dan raak ik het weer kwijt.
Daarnaast ben ik heel erg in de war, want we zouden niet meer zwanger kunnen worden en in een half jaar tijd is dat dus twee keer gebeurd.
Afwachten dus nu en duimen dat het goed is.
Zodra ik weet of het goed is zal ik het jullie laten weten.
Laat dit in ieder geval een riem onder jullie hart zijn; al zeggen medici dat het niet kan; wonderen bestaan dus. Pin je er niet op vast, want dat is wat ik heb gedaan en nu ik mijn kinderwens los liet en blij was met ons gezin zoals het is, ben ik dus toch zwanger geraakt. (wij hebben overigens altijd het gevoel gehad dat het goed zou komen; nu heb ik toch zoiets van: volg altijd je gevoel!)
Sterkte allemaal.
liefs Mary.