Eenkennig na ziekenhuisopname

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hallo dames,

Mijn zoon Herald is van 7 tot 13 december 2008 opgenomen geweest met het RS virus en een zeer heftig buikgriepvirus. Hierdoor is hij 1 maand volledig op ons    ouders gefocusd geweest. In het ziekenhuis is het een en ander voorgevallen wat op ons ouders in elk geval wel slechte indruk gemaakt heeft (bijv. het niet goed hebben zitten van de neussonde waardoor de voeding door de neus naar buiten kwam; volgens verpleegkundige zat dit wel goed en was hij gewoon verkouden?!) Ik ga niet het hele verhaal hierover schrijven; dit lost de zaak niet op namelijk!  Gisteren ( 5 januari 2009) voor het eerst weer naar het kinderdagverblijf, oh wat voelde ik me naar om weg te gaan. Hij huilde niet zachtjes, nee hij krijste het gewoon uit. Vandaag naar een vriendin geweest en zelfs bij haar wilde hij niet op schoot (begon ook gelijk te huilen en krijsen).

Zal het kunnen dat onze zoon gewoon weer vertrouwen in andere mensen moet krijgen of kan dit niet dat hij nare herinneringen heeft gekregen aan "vreemden"?

Wat kan ik doen aan het eenkennig zijn en hoe lang kan dit duren?????

Alvast bedankt voor de reakties,

Rolanda
 

Hi Rolanda,

Wat een rot situatie zeg!

Ik wil je niet de put inpraten maar dat is wel goed mogelijk...
Mijn buurjongetje had zo'n framboosje op zijn voorhoofd dat is toen geknapt en moest  gehecht/geplakt worden. Veel volwassenen om zijn bed een hoop paniek en mensen die je in de houdgreep houden kortom een traumatische ervaring, hij was volgens mij net een jaar geweest ofzo.. Nu is hij net 4 en is er een boel verbeterd maar er is een héle tijd geweest, ik denk wel een jaar of 2, dat er geen anderen (behalve een select groepje dat hij zelf uitkoos) naar hem hoefde te wijzen of kijken, zonder dat hij begon te huilen of wegkroop achter mama.
Betekende ook dat ze niet kon schoenenpassen in de winkel met hem, de kapper was een drama, noem maar op! Nu zit het ook wel een beetje in de aard van het beestje maar een groot gedeelte is ook te wijten aan het gedoe in het ZH...
Misschien scheelt het dat het bij jullie denk ik geen panieksituatie is geweest, ik bedoel dat papa en mama ook in paniek waren in zijn bijzijn...maar dat hij het vertrouwen weer een beetje moet krijgen zou ik me goed voor kunnen stellen! Niemand kan zeggen hoe lang zoiets duurt lijkt me.

Langzaamaan opbouwen zou ik doen: een kwartiertje of half uurtje bij iemand die hij goed kent, jij een boodschapje doen en hem dan weer ophalen ofzo?
En dan steeds iets langer? Veel kiekeboe spelletjes, verstoppertje en dat soort dingen, zouden volgens de geleerden ook moeten helpen.

Is hij trouwens op het KDV verdrietig gebleven of was het alleen toen je wegging en was het over toen je echt  weg was? Want dat is ook bij veel kindjes, als mama in de buurt is dulden ze geen vreemden en is het drama, maar als ze dan echt weg is is alles over...Als dat het geval is kun je misschien tips toepassen die gebruikt worden bij verlatingsangst?
Heb ik zelf niet mee te maken gehad dus een gouden tip heb ik niet voor je daarin helaas!


Veel succes iig in deze moeilijke tijd!
Hoop voor je dat het gauw weer beter gaat met je kleine ventje en dat hij het gauw vergeten is!

Groetjes Saskia
 
Mijn zoon Herald is nog steeds erg verdrietig op het Kinderdagverblijf. Hij is onderweg nog vrolijk aan het oh- en ah- en; zodra ik het kinderdagverblijf binnenstap, krijgt hij een pruillipje en ontzettende tranen. Dan gaat hij idd weer krijsen. Maandag duurde dit ca. 1 uur (ttotdat hij fruithapje kreeg); woensdag weer krijsen, nu iets korter en vandaag weer hetzelfde liedje (weet niet hoe lang dit nu geduurd heeft; heb nog niet gebeld en zit nu nog op mijn werk). Het maakt niet uit of ik hem gelijk aan een leidster geef, "lekker" op de grond te spelen zet of er zelf bij blijf zitten.......   Ik word hier zelf zo wanhopig van!!!!

Ik hoop dat dit alles met 1-kennigheid te maken heeft. (bij mijn vriendin wil hij tegenwoordig ook niet meer op schoot). Alleen papa en mama kunnen het goed doen (zelfs oma niet, terwijl hij alle dagen wel 20 keer het woord oma zegt).

Tot zover.. Wordt vervolgd.....

Groetjes,

een toch wel wanhopige moeder. (Rolanda)
 
hoi allemaal,

Wat herkenbaar!!
Mijn dochter Charlotte (14 maand en 2 wk)  ligt sinds 13 januari in het ziekenhuis, en is de 14e naar isoleer gegaan omdat ze het rs virus had en dus niet op zaal mocht.

Dus toen waren pap en vooral ik er de heledag omhaar bezig te houden. Ze hebben op 9 januarie pas ondekt dat ze links geen heupkom heeft en ligt dus nu in tractie waardoor we haar natuurlijk ook bezig moeten houden.

Sinds dat ze vrijdag weer op zaal ligt huilt ze helemaal hysterisch als ik weg loop.
Dat is best wel moeilijk. en hoop ook dat het een fase is.

Maple
 
Hoi Maple en andere meiden,

Mijn zoon is 1 week van slag geweest op het Kinderdagverblijf. We hadden alles dus weer goed op de rit. Ben benieuwd hoe het nu weer gaat. Afgelopen weekend weer in het ziekenhuis gelegen, waardoor hij nu in elk geval weer 1 week dagverblijf mist...
Hoop niet dat we wat dat betreft weer terug bij af zijn.

Voor jou Maple is het denk ik nog erger dan voor mij geweest is, hoe lang moet jouw kindje in het ziekenhuis blijven of is hier nog geen zicht op?? Als ze langer in het ziekenhuis zijn, zijn ze eerst hun dag- en nachtritme kwijt, simpel omdat er altijd volk rond loopt en de kindjes constant wakker zijn. Ik hoop dat je binnenkort weer met de kleine thuis bent en alles een beetje meevalt wat betreft " eenkennigheid".

Heel veel sterkte en houd jullie taai!

Rolanda
 
Hoi Rolanda,
Volgens de specialist duurt normaal de tractie behandeling 5 weken. aangezien mijn dochter al "oud" is met bijna 15 maand gaan we dus maar uit van 6 weken. Alles wat het minder is is dan mooi meegenomen.

We hebben er nu 2 weken en 2 dagen opzitten.

Het slapen gaat goed. Een kleine mopper als we weggaan. Tot nu toe heeft ze of alleen gelegen, of met ouders die begrip hebben voor andere ritmes. En dan stil en slapen.

Ze mag nu wel naar de speelkamer die smorgens alleen voor de kinder is. en dat is minder. Als we haar bed de bocht omrijden is ze al brullerig. Niet omdat ze het niet leuk vindt maar omdat ze weet dat wij dan weggaan. dat maakt het wel moeilijk, maar als we 3 minuten later voorzichtig om het hoekje gluren is ze aan het spelen en dan ga je wel met een geruster hart weg.

We hebben dus   nog even te gaan voor dat we haar in gipsbroek weer mee naar huis mogen nemen.

groetjes
Maple (Marielle)
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan