Eenkennig

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hoi,
De laatste dagen is Katie erg eenkennig, als oma komt dan en die praat tegen haar dan komt er eerst een pruillipje en daarna raakt ze helemaal overstuur. Niet alleen bij oma natuurlijk ook bij anderen. Maar in het ziekenhuis had ze dit weer niet.... Dit is trouwens gewoon thuis bij ons... raar he!?
Alleen ik krijg haar dan tot bedaren en dan moet ze daarna ook meteen weer lachen. Niet echt leuk voor oma dus. Zeker niet omdat ze elke vrijdag gaat oppassen, dit is gelukkig pas over een paar weken. Maar morgen gaat ze weer naar het kdv en ik hoop toch echt dat ze daar niet overstuur raakt.
Herkent iemand dit?

GRoetjes Mickey en Katie (14-01-07)
 
Jaaaa, ik herken het helemaal. Niet bij Liv, gelukkig (nog) niet. Maar Max heeft het ongeveer anderhalf jaar gehad. Aan de ene kant streelde het mijn ego, aan de andere kant vond ik het heel vervelend voor anderen. Het hele extreme heeft gelukkig maar kort geduurd.
En, wat heel belangrijk is, Max had het niet als ik niet in de buurt was. Dus: als ik ging werken en Max was bij mijn zus, dan was alles goed. Maar zodra ik hem kwam halen was het weer bingo. Max heeft het zelfs zo erg gehad, dat hij niets van zijn eigen papa wilde weten. Dat brak mij heel erg op, want doordat Max Frans niet in zijn buurt wilde stond ik overal alleen voor. Het advies van het CB, maar ook van de zwemjuf, was om er toch aan toe te geven. Hoe meer je je kindje het vertrouwen geeft dat jij wel terug komt, hoe eerder hij (in jullie geval natuurlijk zij) er over heen is.
Alle kindjes krijgen vroeg of laat een eenkennige fase. Tegen mij werd gezegd dat dat pas met 8 maanden zou zijn of zo, dat het zo vroeg geen eenkennigheid was. Nou, wel dus. Maar ze komen er idd overheen. Oma zal best begrijpen dat katie het niet persoonlijk bedoelt (haha, hoe kan zo'n klein meisje nou iets persoonlijks tegen iemand hebben).
Wij hebben het met Frans en Max als volgt aangepakt: Ik ging met voeden naast Frans zitten. Als Max dan klaar was en als hij dan lekker rustig was, dan gaf ik hem over aan Frans, maar ik bleef tegen hem praten. Als hij dreigde te gaan huilen, gingen we hem samen over zijn bolletje aaien. Ook had ik een liedje wat ik vaak tegen Max zong. Dat gingen we dan ook samen zingen. Na verloop van tijd kon ik bij hen weglopen, wel bleef ik laten merken dat ik in de buurt was. Het heeft even geduurd, maar nu is Max ook een echt papa's-kindje. Als je die twee samen ziet, zou je niet geloven dat Max een jaar geleden nog begon te krijsen als Frans in de buurt kwam.
Volgens mij is het een beetje een warrig verhaal geworden, maar ik hoop dat je het toch kunt volgen. En ik hoop dat je er iets aan hebt.
Oh ja, voor oma: misschien kun je zodra Katie een potlood vast kan houden, een mooie tekening voor oma maken. Ik weet uit ervaring dat grootouders, maar ook ooms en tantes, smelten van baby-werkstukken!!
Patricia
 
Hugo had er een week of twee geleden last van, maar dit heeft maar een weekje geduurd. Als hij zijn vader of mij  zag, was het prima, maar bij ieder ander ging hij huilen.

Groetjes,
 
Ik had dit berichtje gisteren ook al gelezen en ik herkende Lynn er totaal niet in.....tot vanochtend!
Ik moest even weg voor een afspraak en mijn moeder paste op. Toen ik de deur uitliep, zat ze me toch verontwaardigd aan te kijken!  Ook toen mijn vader net even langskwam en ik haar op zijn schoot plantte, keek ze me met diezelfde blik aan, zo van: hoe durf je mij dit aan te doen!
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan