<p>Hi!</p><p>Mijn beste vriendin vertelde korte tijd geleden dat ze aan het proberen zijn voor hun eerste kindje, heel leuk en spannend natuurlijk.</p><p>Nu hebben wij al 2 kleintjes en eigenlijk geen verdere kinderwens, maar ben ik onverwachts/ongepland toch zwanger van de derde.</p><p>Ik merk dat ik dit lastig vind omdat ik het haar eerder gegund had, en bang ben dat dit haar op de en of andere manier kwetst. </p><p>Wij zijn zelf bij beide kids vrij snel zwanger geraakt dus ik kan moeilijk inschatten hoe dit voelt als je al wel wat langer wacht en iemand anders 'overkomt' het dan zonder te proberen.</p><p>Naast mijn beste vriendin is nog een ander stel wat dicht bij ons staat al langere tijd bezig + een miskraam gehad, die durf ik helemaal niet onder ogen te komen met dit nieuws.</p><p>Ik ben heel blij met deze zwangerschap, begrijp me niet verkeerd, maar het voelt zo oneerlijk..</p><p>Wat is jullie ervaring met dit soort situaties?</p>
Installeer de app
How to install the app on iOS
Follow along with the video below to see how to install our site as a web app on your home screen.
Opmerking: This feature may not be available in some browsers.
Je gebruikt een verouderde webbrowser. Het kan mogelijk deze of andere websites niet correct weergeven.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Eerder zwanger dan goede vriendin
- Onderwerp starter ANONYMOUS_USERNAME
- Startdatum
Ik heb een vergelijkbare situatie gehad; goede vriendin waren al tijd bezig met medisch traject, wij in ronde 1 zwanger. We hebben het wel verteld, maar aan het einde van een bezoek, zonder poespas. Dus gewoon verteld, kwartiertje later gingen we weg, zodat zij even zelf met hun emoties konden zijn. Later gaven ze aan dat prettig te hebben gevonden, omdat ze zo niet nog een uur of wat ‘blij’ hoefden te doen, terwijl ze verdrietig waren van hun eigen situatie.
Ik heb lang over de eerste gedaan, 3,5 jaar. Ik vond het op den duur zo bizar hoe iedereen om me heen maar direct zwanger raakte, en baby na baby uitpoepte. Mijn lijf deed het niet. Ik kon van aankondigingen echt van slag, boos en verdrietig zijn. Maar tegelijk wilde ik het van de belangrijke mensen ook wel weten. Ik had het heel naar gevonden als ik achteraf via via wat gehoord had. Het zijn mijn eigen emoties geweest, en natuurlijk snapte ik wel dat het heel leuk nieuws voor hen was. En van belangrijke mensen wilde ik wel weten wat er in hun leven om ging. Ik vond het fijn als er tijdens de melding wel even stil gestaan werd bij dat het moeilijk voor mij was om te horen. Zo werd het geen roze olifant. En inderdaad ruimte voor emoties. Maar ik ben daarna altijd geinteresseerd gebleven.
Andersom was ik na 3 behandelingen zwanger van de tweede, en zat een goede vriendin al een tijdje in de mm. Die raakte vrijwel gelijk zwanger, maar had een bbz waarna haar enige goede eileider weggehaald werd. Ik heb mn best gedaan, maar die heb ik al weken niet gesproken. Dus ik snap wel hoe ongemakkelijk de andere kant kan voelen nu.
Andersom was ik na 3 behandelingen zwanger van de tweede, en zat een goede vriendin al een tijdje in de mm. Die raakte vrijwel gelijk zwanger, maar had een bbz waarna haar enige goede eileider weggehaald werd. Ik heb mn best gedaan, maar die heb ik al weken niet gesproken. Dus ik snap wel hoe ongemakkelijk de andere kant kan voelen nu.
Bij ons duurde het ook bijna vier jaar en vier miskramen voordat ik langer zwanger was (nu 21 weken) en alles goed gaat. Ik vond het zelf heel fijn als iedereen om me heen zich gewoon normaal gedroeg en me niet behandelde als een emotioneel kwetsbaar geval. Ik vond het juist niet leuk als mensen het me niet of pas veel later vertelden vanwege onze geschiedenis. Ik ben ook nooit verdrietig geweest dat het bij anderen wel lukte. Het is wel vaak een moment dat je kijkt naar je eigen situatie en dat je ervan baalt dat het zo lang moet duren, maar dat staat los van de blijdschap die ik altijd voor anderen voel(de).
Het is ook gewoon heftig, er komen heftige emoties bij kijken vaak, heel begrijpelijk. Elkaar de ruimte geven is belangrijk, de ander laten weten dat je begrijpt dat het misschien klote/ vervelend is om te horen, is denk ik ook heel goed. Dat scheelt al.
Ik hoorde een paar jaar terug (tijdens poging voor 1e) dat een goede vriendin (ongepland) én mijn schoonzusje (gepland) zwanger waren precies in de periode dat ik een missed abortion had, nou ja hoe veel ik het hen ook gunde, ik kon daar op dat moment even niet goed mee dealen, en dan zat ik niet eens in een traject. Dus heb het contact even afgehouden, en na enkele maanden weer opgepakt. Dat had ik zelf even nodig ? het is fijn als daar begrip voor is zonder verdere verwijten ofzo. Aan de andere kant ben ik nu na 9mnd bijna 19wk zwanger van de 2e, terwijl een collega van mij al 14 maanden bezig is voor de eerste en daarbij ook al 34 (en graag 2 kids wil), dus dat is gewoon toch een soort van ongemakkelijk soms. Ik vraag gewoon (met tussenpozen) hoe ze zich voelt en hoe het gaat, en ik geef ook altijd aan van als je t vervelend vindt dat ik het vraag snap ik het ook en zeg het dan vooral. Die emoties zou ik heel goed begrijpen. Het is gewoon allemaal niet eerlijk, daar komt het op neer. Daar kan niemand iets aan doen ? maar het kost soms even voor de ander (in de moeilijke situatie) zich dat ook beseft, en dat is logisch, soms komt dat besef nooit (maar dat ligt dan ook niet aan jou).
Ik hoorde een paar jaar terug (tijdens poging voor 1e) dat een goede vriendin (ongepland) én mijn schoonzusje (gepland) zwanger waren precies in de periode dat ik een missed abortion had, nou ja hoe veel ik het hen ook gunde, ik kon daar op dat moment even niet goed mee dealen, en dan zat ik niet eens in een traject. Dus heb het contact even afgehouden, en na enkele maanden weer opgepakt. Dat had ik zelf even nodig ? het is fijn als daar begrip voor is zonder verdere verwijten ofzo. Aan de andere kant ben ik nu na 9mnd bijna 19wk zwanger van de 2e, terwijl een collega van mij al 14 maanden bezig is voor de eerste en daarbij ook al 34 (en graag 2 kids wil), dus dat is gewoon toch een soort van ongemakkelijk soms. Ik vraag gewoon (met tussenpozen) hoe ze zich voelt en hoe het gaat, en ik geef ook altijd aan van als je t vervelend vindt dat ik het vraag snap ik het ook en zeg het dan vooral. Die emoties zou ik heel goed begrijpen. Het is gewoon allemaal niet eerlijk, daar komt het op neer. Daar kan niemand iets aan doen ? maar het kost soms even voor de ander (in de moeilijke situatie) zich dat ook beseft, en dat is logisch, soms komt dat besef nooit (maar dat ligt dan ook niet aan jou).
Ik heb voor deze zwangerschap (nu 32 weken) 3 miskramen gehad en mijn beste vriendin zit in de mmm. We hebben altijd de afspraak gehad dat als een van ons zwanger raakt dat we eerst een berichtje hierover sturen, zodat de ander zelf eerst rustig het nieuws kan verwerken.
Werkte hier heel fijn!
Werkte hier heel fijn!
Ik ben zelf iemand die nu één vroege miskraam, een flink medisch traject (van bijna 3 jaar) en een zwangerschapsbeeindiging met 18 weken omdat ons kindje niet levensvatbaar was achter de rug heeft. Ik heb altijd tegen mijn vriendinnen gezegd dat ze open naar mij moeten zijn dat doe ik ook naar hen over ons traject. Het is in zo'n situatie goed met elkaar te praten en je in elkaars situatie in te leven en elkaar daardoor beter te snappen en ook de emoties die daarbij komen kijken.
Heeft de een tijd en afstand nodig om het een en ander te verwerken probeer daar begrip voor te tonen. Vooral naar elkaar de gevoelens die er zijn ook uitspreken. Mis jij juist ook wat interesse in de zwangerschap kan je dat ook best aangeven dat je dat lastig vind. Of dat je het lastig vindt om juist dingen erover te delen. Ik heb vriendinnen waarbij ik hierdoor juist hechter door ben geworden, maar ik ben mede hierdoor ook een vriendin verloren (speelden ook nog andere dingen). Aller belangrijkste is denk ik toch echt praten en daarbij eerlijk zijn naar elkaar toe.
Heeft de een tijd en afstand nodig om het een en ander te verwerken probeer daar begrip voor te tonen. Vooral naar elkaar de gevoelens die er zijn ook uitspreken. Mis jij juist ook wat interesse in de zwangerschap kan je dat ook best aangeven dat je dat lastig vind. Of dat je het lastig vindt om juist dingen erover te delen. Ik heb vriendinnen waarbij ik hierdoor juist hechter door ben geworden, maar ik ben mede hierdoor ook een vriendin verloren (speelden ook nog andere dingen). Aller belangrijkste is denk ik toch echt praten en daarbij eerlijk zijn naar elkaar toe.
Gewoon eerlijk zijn tegen je vrienden en kennissen erover en ze steunen waar nodig en niet overladen met zwangerschap en kinder praatjes. Dat kan misschien wel storend of pijnlijk zijn, althans zo voelt het bij mij. Ik ben zelf de laatste van ons vriendinnen groepje van 3 die nog kinderloos is, ik voel mij soms echt nog een buitenbeentje. Want gesprekken gaan soms best vaak over de kinderen en de verandering van het lijf na een zwangerschap, ik kan dan niet goed meepraten en dat is best pijnlijk als je zelf je kinderwens nog niet hebt vervuld.