<p style="text-align: left;">Hi allen,</p><p>Ik heb nog nooit een topic geopend hier, maar heb iets waar ik liever anoniem over schrijf. Ik ben 8 weken geleden bevallen van een prachtige dochter, ons eerste kindje. Nu hoor je natuurlijk voor je kindje geboren is verhalen over hoe het zal zijn als hij/zij er eenmaal is, en hoe bijzonder dat is. Dat is eigenlijk waar mijn topic over gaat, want ik moet eerlijk toegeven dat ik dit dus zelf niet zo heb ervaren. </p><p>In het begin vond ik het vooral heel hectisch. Heel bijzonder, ja natuurlijk, maar vooral ook heel heftig. Een gevoel dat ik voor haar moest zorgen, ook dat was er zeker, maar het ‘houden van’ - om het maar even zo te zeggen - moest voor mijn gevoel nog groeien. Ik kende haar nog helemaal niet, dat gevoel had ik ook. Natuurlijk houd je van je eigen kind in die zin dat je ervoor zorgt en voor door het vuur zou gaan, maar écht dat houden van zoals ik het kende had ik nog niet. </p><p>Ik durf dit niet goed te delen met mensen in mijn omgeving. Iedereen is zo lyrisch over de eerste dagen en het eerste moment (‘ik was meteen verliefd op haar’ en ‘bizar hoeveel je kunt houden van zoiets kleins zo snel’), ik had dit dus niet en ik ga hierdoor twijfelen of het wel normaal is. Vandaar ook dat ik dit hier post is er iemand die dit herkent? </p><p>Overigens is het nu, 8 weken later, wel heel anders. We zijn een beetje aan elkaar gewend allemaal en het is steeds leuker, mijn dochter lacht en ik word gelukkig als ik naar haar kijk. Wel nog beetje wennen aan mijn nieuwe rol en nieuwe leven, maar dat valt vanzelf wel op z’n plek. Het gaat dus echt vooral om dat eerste moment. Gewoon benieuwd hoe anderen dit ervaren hebben.</p>