Laat ik bij het begin beginnen.
2.5 jaar geleden ben ik gestopt met de pil. Naast dat langer dacht om te stoppen met de pil omdat het eigenlijk troep is (persoonlijk) heb ik ook spanningshoofdpijn, migraine, gewichtstoename en ben ik altijd een rollercoaster geweest van emoties sinds ik aan de pil was. Samen met mijn vriend heb ik toen besloten dat ik ging stoppen met de pil. We wilden allebei heel graag kinderen dus als het dan al zou komen vonden we dat natuurlijk erg leuk. Echter bleef mijn menstruatie uit en ineens was het er. Uiteindelijk bleef het weer weg. Was ik dan al zwanger? Nee, de test was negatief. Lang verhaal kort. Sinds ongeveer 2 jaar de diagnose PCOS.
Buiten dat m’n wereld even instortte, mijn toekomstbeeld veranderde. Wat als het helemaal niet kon? De gedachte ontstond dat ik mijn vriend kinderloos zou maken, m’n ouders geen opa en oma zouden worden deed mij veel pijn. Echter na een tijd vol aan de slag gegaan om af te vallen en mn leven om te gooien. Pcos is natuurlijk niet meteen het einde. Afgesproken met de huisarts en mijn vriend dat we na de zomervakantie (dit jaar) ons zouden inschrijven bij de kliniek en kijken hoe en wat.
Ongeveer 5 weken geleden voelde ik me raar, opgeblazen, veel plassen en mn tepels waren voor mijn gevoel groter. Sinds ik PCOS heb, heb ik soms hyperfocus op zwanger zijn. Ik dacht dus; dit zal wel weer m’n hoofd zijn. Ik heb altijd testen thuis omdat wij regelmatig een festival pakken en je weet het nooit. Wat denk je ? POSITIEF.
Ik ben denk ik nog nooit zo gelukkig geweest. Ondertussen ben ik tussen de 8.6 en 9.1 weken zwanger. Buiten dat ik ontzettend blij bent, moest ik ineens stoppen met roken (wat zonder problemen lukte), ben ik gestopt met mijn ADHD medicatie. Of terwijl; ik ben een loslopend projectiel met een overlopende brein, die nu alleen maar denkt aan de zwangerschap.
Elk krampje, elke steek, elke keer dat m’n borsten minder gevoelig zijn draait m’n hoofd zoveel overuren.
Nu had ik gisteren ontzettende krampen, deden ook echt wel pijn.. VK zei; kan erbij horen bij bloedverlies bellen.
Maar hier zit ik dan de gehele dag als een idioot tegen m’n borsten aan te drukken of ze nog pijn doen, 300 keer naar de wc te gaan of er bloed is.
Ik merk dat ik me zoooo snel ongerust maak. Ik denk direct aan een miskraam terwijl de eerste echo goed was. Hoe gaan jullie om met die gedachte?
Sorry voor m’n lange verhaal ?
2.5 jaar geleden ben ik gestopt met de pil. Naast dat langer dacht om te stoppen met de pil omdat het eigenlijk troep is (persoonlijk) heb ik ook spanningshoofdpijn, migraine, gewichtstoename en ben ik altijd een rollercoaster geweest van emoties sinds ik aan de pil was. Samen met mijn vriend heb ik toen besloten dat ik ging stoppen met de pil. We wilden allebei heel graag kinderen dus als het dan al zou komen vonden we dat natuurlijk erg leuk. Echter bleef mijn menstruatie uit en ineens was het er. Uiteindelijk bleef het weer weg. Was ik dan al zwanger? Nee, de test was negatief. Lang verhaal kort. Sinds ongeveer 2 jaar de diagnose PCOS.
Buiten dat m’n wereld even instortte, mijn toekomstbeeld veranderde. Wat als het helemaal niet kon? De gedachte ontstond dat ik mijn vriend kinderloos zou maken, m’n ouders geen opa en oma zouden worden deed mij veel pijn. Echter na een tijd vol aan de slag gegaan om af te vallen en mn leven om te gooien. Pcos is natuurlijk niet meteen het einde. Afgesproken met de huisarts en mijn vriend dat we na de zomervakantie (dit jaar) ons zouden inschrijven bij de kliniek en kijken hoe en wat.
Ongeveer 5 weken geleden voelde ik me raar, opgeblazen, veel plassen en mn tepels waren voor mijn gevoel groter. Sinds ik PCOS heb, heb ik soms hyperfocus op zwanger zijn. Ik dacht dus; dit zal wel weer m’n hoofd zijn. Ik heb altijd testen thuis omdat wij regelmatig een festival pakken en je weet het nooit. Wat denk je ? POSITIEF.
Ik ben denk ik nog nooit zo gelukkig geweest. Ondertussen ben ik tussen de 8.6 en 9.1 weken zwanger. Buiten dat ik ontzettend blij bent, moest ik ineens stoppen met roken (wat zonder problemen lukte), ben ik gestopt met mijn ADHD medicatie. Of terwijl; ik ben een loslopend projectiel met een overlopende brein, die nu alleen maar denkt aan de zwangerschap.
Elk krampje, elke steek, elke keer dat m’n borsten minder gevoelig zijn draait m’n hoofd zoveel overuren.
Nu had ik gisteren ontzettende krampen, deden ook echt wel pijn.. VK zei; kan erbij horen bij bloedverlies bellen.
Maar hier zit ik dan de gehele dag als een idioot tegen m’n borsten aan te drukken of ze nog pijn doen, 300 keer naar de wc te gaan of er bloed is.
Ik merk dat ik me zoooo snel ongerust maak. Ik denk direct aan een miskraam terwijl de eerste echo goed was. Hoe gaan jullie om met die gedachte?
Sorry voor m’n lange verhaal ?
