Eerste zwangerschap! Emotionele achtbaan

[ANONYMOUS_USERNAME]

Hoiii iedereen,
Onze eerste zwangerschap! Deze week ben ik 15 weken zwanger en het lijkt allemaal zo snel te gaan, maar tegelijkertijd zo enorm traag.Het voelt als een hele grote lange emotionele achtbaan met momenten van gigapret en dan weer momenten van angst. Ik schiet heen en weer in mijn gevoelens en gedachtes.
Het ene moment ben ik in de wolken over de zwangerschap. Het andere moment ben ik hartstikke onzeker en vraag ik me af of ik wel mama kan zijn. Weet ik wel hoe dat moet? Ga ik het wel goed doen? Misschien kan ik het allemaal wel niet. Soms voel ik me ook zo naar door alle kwaaltjes dat ik denk: nou zo leuk is zijn zwanger zijn helemaal niet! En heel stiekem denk ik dan misschien hadden we nog even moeten wachten. Vervolgens voel ik me weer schuldig dat ik me zo voelde of zo dacht en al helemaal als ik mijn vriend zie. Die is namelijk helemaal in de wolken (en gelukkig maar).Kort daarna ben ik ook weer in de wolken en aan het dagdromen over hoe het straks gaat zijn als onze kleine prins of prinsesje er is.
Al die verschillende gedachtes maken me af en toe wel erg onzeker en verward. Het is natuurlijk allemaal nieuw en dat maakt het juist zo spannend en soms toch best eng. Ik weet dan niet of al die tegenstrijdige emoties wel normaal zijn. Al mijn vriendinnen met kinderen leken namelijk tijdens hun zwangerschap alleen maar op een roze wolk te leven. Iets wat ik dus niet doe. Af en toe donder ik er gewoon keihard af om er vervolgens weer op te zitten. Ik heb dan het gevoel dat ik de enige ben en me niet zo mag voelen.
Zijn er hier nog meer vrouwen die dit herkennen?

 

[supertje]

Volgens mij is dat heel normaal, maar wordt het nooit uitgesproken. Natuurlijk is het genieten, maar als je veel last van kwaaltjes hebt, mag je je echt wel klote voelen. En onzeker is logisch. Het is allemaal nieuw en eng. Maar als de kleineer eenmaal is gaat dat wel beter. En dan nog ttwijfel je of je het wel goed doet.

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Ook wanneer het een tweede of derde is is het eng en onzeker ik herken je verhaal iig wel

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Och, heel herkenbaar.

Ben nu in mijn 6de maand van de eerste en nog heb ik er soms last van.

Ik ben tot de conclusie gekomen dat je niet zomaar mama bent. Dat wordt je, door het te doen. Niet door jezelf gek te maken met adviezen (Hoe lief bedoeld ze ook zijn) of door heel de huis met bubble wrap in te pakken.

Ene moment ben ik 'beside myself' van geluk en de andere keer wil ik in een hoekje kruipen van angst. En dat is normaal. Je krijgt geen goudvis, je krijgt een mensje and you could f*ck it up.

Maar ook hier zal jouw kindje van leren, niets gaat vanzelf en fouten maken is normaal. Onzekerheden zijn normaal, je ondergaat iets nieuws en dan kan je nog 4 hebben rondlopen, de 5de zal niet hetzelfde zijn.

Adem in, adem uit en laat los. Het komt goed en anders probeer je het gewoon nog een keer de volgende dag.