Eetstoornis

A

ANONYMOUS_USERNAME

Beste allemaal
Ik heb een eetstoornis gehad, waar ik min of meer van af ben gekomen tijdens mijn eerste zwangerschap. Het is een a-typische eetstoornis, dus geen anorexia of boulimia, maar iets daar tussen in. Het wil een beetje zeggen dat ik geen stoornis heb gekregen doordat ik slank wilde zijn, het had te maken met een 'straf' die ik mijzelf wilde geven na een aantal erg vervelende ervaringen. Ik at gewoon maar gaf over na elke maaltijd en als ik dat niet kon omdat er mensen bij waren dan at ik (met een smoesje) gewoon niet. Het had alles te maken met controle over mijn lijf wat ik door die vervelende gebeurtenissen gevoelsmatig niet meer had. Toen ik zwanger was van de eerste moest ik aan een infuus en kreeg ik sondevoeding om aan te sterken, en na de eerste echo was mijn liefde voor dat wurmpje zo groot dat het me langzaam maar zeker lukte om zelf te gaan eten. Daarna bleef het moeilijk, maar ik wilde een goede moeder zijn en dat hield me zogezegd uit de toiletpot. Nu heb ik de afgelopen 3 jaar best weleens gezondigd, maar nooit erg omdat ik op mijn gewicht bleef, maar nu ben ik weer zwanger (16wkn)
en merk ik dat ik "geniet" van het overgeven, ik bedoel dat het me hetzelfde bevrijdende gevoel geeft als vroeger, en dat is fout. Ik ben al behoorlijk aangekomen (10, 4 kilo)
en ik merk dat ik me overdag als ik alleen ben beperk tot het minimale wat ik nodig heb om te functioneren en s'avonds als mijn man thuis is ben ik 'te misselijk' om te eten. Wat doe ik mijn kind aan? Ik voel me schuldig dat het dit keer minder goed lukt dan de vorige keer, al doe ik er echt alles aan om het te stoppen. Ik huil als ik dit typ, want mijn kindje kan er nix aan doen en ik ben bang dat hij/zij eronder zal lijden. Wie heeft advies, een goed woordje , anything..
Sorry voor het lange verhaal en alvast bedankt voor jullie (hopelijk niet al te harde) reacties.
M.
 
Lieve M. zoek hulp!
Ik denk dat je echt iemand nodig hebt die je hierbij helpt! Praat erover met je man, en ga samen hulp zoeken.

Ik wens je veel sterkte, denk in het belang van je kindje...
 
Ik heb een vriendin die met hetzelfde probleem heeft gekampt tijdens haar eerste zwangerschap. Ook zij gaf over en at veel te weinig (volgens de richtlijnen dan). Zij is bevallen van een kerngezonde zoon, maar heeft nauwelijks kunnen genieten van de zwangerschap en de eerste maanden, zo bang was ze dat er iets mis zou gaan. Bij de tweede zwangerschap heeft ze hulp gezocht. Ze is hier tot op de dag van vandaagt blij mee, hoe hoog de drempel misschien ook mag lijken. Doe het niet alleen voor je kindje, maar ook, en vooral, voor jezelf. Al was het alleen maar maar om je schuldgevoel te verminderen... Zoek iemand die je vertrouwt, waar je je pretiig bij voelt en schroom aljeblieft niet om hulp te vragen. Je bent niet de eerste, zeker niet de laatste en er zijn mensen die er op getraind zijn je te helpen. Maak daar gebruik van!
ZOals ik het nu lees ben je al ruim tien kilo aangekomen, dat is een reserve die je kindje nu zal aanspreken, dus het is nog niet te laat!
Ik kan uit je verhaal niet opmaken of je man op de hoogte is van je probleem, maar ik zou je in elk geval willen aanraden om hem in te lichten. zodat ook hij je bij kan staan.

Heel veel succes gewenst en eh... Vergeet niet te genieten van het wondertje in je buik!
 
Lieve M.

Wat een ontzettend herkenbaar verhaal.
Kzit zowaar te huilen als ik dit allemaal lees.
Ik voel zo met je mee.

Zelf heb ik al 5 jaar anorexia. En een jaar geleden heb ik een gigantische terugval gehad. Werd niet meer ongesteld en toen opeens...was ik zwanger...
Dat was voor mij echt een omkeerpunt.
Ik moest eten en dat deed ik dan ook en ja..ik kwam ook veel aan...
Ik heb 2 maand in een kliniek gezeten maar door de zwangerschap en mijn reuma kon ik dat niet volhouden, nu wordt ik gewoon individueel begeleid.
Het is zwaar, maar mijn kindje staat nu op de eerste plaats.

Ik kan me zo goed voorstellen dat het fijn voelt om over te geven. En hoe rot het is om opeens zoveel aan te komen.
Maar dat je daarbij wel heel erg veel aan je kindje denkt is een goed teken.
Je hebt niet meer de verantwoordelijkheid over je eigen lichaam, maar ook het leventje van je kindje hangt van jou af.
Je kunt dan wel een reserve hebben, maar door het overgeven (als je dit al heel lang doet) krijg je bepaalde kallium-tekorten, en dat heeft je kindje nodig om het hartje op te bouwen.

Je moet echt proberen hulp te zoeken, want een eetstoornis zet je niet zomaar aan de kant.
Ik heb wel heel veel adressen voor je, maar je mag mij natuurlijk ook altijd aanspreken of mailen.

Zelf ben ik er ook nog lang niet vanaf, op het moment gaat het supergoed en ik hoop dit vol te kunnen houden ook na de bevalling.
Maar ik vind het nog steeds wel moeilijk.

Wat een lang verhaal is dit geworden zeg...sorry daarvoor.
Heel veel sterkte meid...

liefs petra
 
Allereerst iedereen bedankt voor de reacties!
Lieve Petra,
ik ben erg blij met je lange verhaal! Het is echt een opluchting om te lezen dat er meer mensen zijn met dit afschuwelijke dilemma, want dat is het. Ik weet over het tekort door overgeven, maar dat het het hartje kan belemmeren in ontwikkeling wist ik niet. Ik ben er wel even stil van geweest. Nog eigenlijk. Ik heb hulp gehad en ik sta onder behandeling van een psychotherapeut, maar zoals je zelf ook wel zult weten is het erg makkelijk om 'wenselijk ' over te komen, mijn psych denkt zelfs dat ik juist vooruit ben gegaan door mijn zwangerschap, want dat was de vorige keer immers ook zo. En ik heb hem gemakshalve in die waan gelaten. Oh, als ik dit lees krijg ik het helemaal warm van schaamte, maar ik realiseer me dat degene die echt voor de gek wordt gehouden ik zelf ben. Dat is ook het probleem niet, ik WEET waar ik mee bezig ben. Mijn man weet alles en is de eerste geweest die aan de bel trok voor hulp (ik leerde hem kennen toen ik al maanden niet meer normaal menstrueerde en mijn haar begon uit te vallen, just in time.), hij heeft ook al eerder zijn zorgen uitgesproken, maar ook hij kijkt naar mijn gewicht, en dat is momenteel dus gewoon normaal. Hij kan er nix aan doen, hij vertrouwt me er op dat ik echt wel wat zal zeggen als het misgaat, in het verleden heeft dat zich weleens voorgedaan. Maar dat hartje zit me dwars...
Het klinkt vreemd, maar ergens achter in mijn hoofd ging er iets "knak" toen ik het las.
Wat dapper van je om je op te laten nemen, ik heb het nooit aangedurft, maar met deze info is het misschien wel wijsheid om mijn psych te bellen. Ik weet het even niet meer..
Ik durf niet zoals jij mijn naam hierbij te zetten, maar ik wil je virtueel omhelzen, gevoelsmatig heb ik even iemand nodig die het echt begrijpt. Dankjewel.
Laat alsjeblieft meer van je horen!
M.
 
Ik ben heel blij dat je wat aan mijn verhaal hebt gehad.
Je hebt zo vaak het gevoel dat je de enigste bent in zo'n situatie, maar dat is dus niet zo.
Ik herken wat je zegt over die psychotherapeuten. Het is idd heel makkelijk om te zeggen wat ze van je verlangen ipv je echte gedachtes en gevoelens te uitten.
Op de een of andere manier wil je nog zo graag je eetstoornis beschermen omdat het toch nog wat oplevert.. (wat voor iedereen weer wat anders kan zijn)
Het beroerde is dat je er alleen jezelf en je kindje maar mee hebt..
Maar wat zou er met je gebeuren als je niet meer zou overgeven en normaal zou gaan eten?

Gelukkig heb ik ook een onwijs lieve man die me ontzettend steunt en precies weet wanneer ik een schop onder mijn kont nodig ben of juist een schouder om op te huilen.
Vertel maar zo snel mogelijk aan je vriend dat het ff niet meer zo lekker gaat en dat je het moeilijk vind.
Het is zo belangrijk om er over te praten en misschien zo een uitlaatklep te kunnen vinden.

Ik hoop echt dat je eruit komt meid, ik denk aan je..

Liefs petra
p.holland@gmx.net
 
Lieve Petra,
het is niet zomaar iets als je zo je e-mail adres geeft, maar ik ben bang dat ik geen gebruik kan maken van je aanbod, hoe lief ook. Ik heb geen toegang tot een eigen computer en dit is al een uitzondering. Maar even goed heb ik je wat te vertellen.
Ik heb mijn man gebeld. Ik moest het zo doen, omdat ik niet zijn gezicht wilde zien als er alleen maar teleurstelling of zelfs woede op zou zijn te lezen, laf ik weet het.
Ik heb heel simpel gezegd: "het gaat weer mis" En dat was genoeg. Hij was even stil en toen zei hij dat hij het al vermoedde omdat ik in het weekend overdag nogal krampachtig had gereageerd op zijn idee om buiten de deur te gaan lunchen. Ik kan niet zeggen dat hij helemaal happy klonk, maar dat is ook logisch. Hij zei dat we maar even moesten praten en ook dat hij zou proberen eerder thuis te komen als dat kon.
Je zou verwachten dat ik opgelucht ben, maar dat valt vies tegen. Ik weet nu dat ik weer een poosje onder curatele sta, zeker nu. Maar ik weet dat het goed is dat ik heb gebeld, hij zal me echt niet laten vallen.
Ik voel me er erg vervelend onder dat ik je niet persoonlijk kan mailen, omdat je me erg aardig lijkt en ook erg begripvol en ik geen overvloed aan vriendinnen heb. Maar ik ben een paar keer in de week in staat om op dit forum te schrijven dus laat af en toe een berichtje voor me achter, dan doe ik dat ook, ik zal steeds alles teruglezen! Ik moet nu naar huis, ik verwacht dat mijn man wel eerder thuis komt. Ik laat je weten hoe het is gegaan!
Bedankt lieve Petra!
x M.
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan