effe vraagje

FF een vraagje? Goed maar wel een lang antwoord.
Bijna 3 jaar geleden is mijn 1e dochter geboren. Na 2 weken sliep ik nauwelijks nog en zag ik het helemaal niet meer zitten. Ik zat echt in een groot zwart gat en zag geen uitkomst. Het vreemde was dat ik dacht dat het erbij hoorde. Voor mijn gevoel had mijn man precies hetzelfde. Ik kreeg ook flinke paniekaanvallen waarbij ik of het huis uitvluchtte en wat later verlamd in bed bleef liggen. Dit is zo not een paar weken door gegaan. Toen waren we een keer bij mijn vader aan het eten en moest mijn man lachen om een grapje en ik snapte echt niet waarom hij moest/kon lachen. Er was toch helemaal niets leuks.
Toen kreeg mijn familie ook door dat het helemaal niet goed ging. Op hun aandringen ben ik naar de huisarts gegaan. Daar kreeg ik antidepressiva voorgeschreven en het advies om na te denken over psychologische hulp. De medicijnen sloegen snel aan en na 2 weken merkte ik al verschil. Die 2 weken was ik trouwens niet in staat om voor onze dochter te zorgen. Er moest steeds iemand bij ons zijn, omdat ik echt in paniek was.
Na 3 weken was ik mezelf weer. De psychologische hulp heb ik ook nooit meer nodig gehad. Het waren geen vaardigheden die moest aanleren om met het leven met een kind om te gaan, het was echt hormonaal. Ik heb de medicijnen 4 maanden geslikt, toen heb ik het afgebouwd en daarna nergens meer last van gehad.
Nu heb ik inmiddels nog een dochter van 6 maanden. Het is 5 weken goed gegaan, al merkte ik wel dat ik weer heel weinig sliep, een uur of 4 per nacht. Maar na 5 weken kreeg ik weer paniekaanvallen, dus gelijk naar de huisarts, weer aan de medicijnen. Nu wist ik dat de vorige keer het snel weer beter ging, maar toch dacht ik weer dat het nooit goed zou komen.
Maar na 3 weken was ik weer helemaal mezelf en kon ik het gewoon weer aan. Volgens de huisarts heb ik door de grote hormoonschommelingen na de bevalling zeer acute postnatale depressies, de hormonen veranderen de chemische samenstelling van mijn hersenen.
Op dit moment ben ik aan het afbouwen met de antidepressiva die ik nu gebruik. Deze keer geen bijwerkingen, vorige keer had ik wel gewichtstoename.
Het zijn hele heftige periodes geweest. Vooral de 1e keer, de 2e keer heb ik niet afgewacht, toen is het veel korter geweest.
Maar de 1e keer was heel heftig. Als ik foto's zie uit die periode dan voel ik weer hoe diep ik zat.
Toch wil ik heel graag een 3e kindje.................. Maar dan ga ik wel flesvoeding geven zodat ik niet heel moeilijk de afweging moet maken tussen medicijnen of borstvoeding, dat vond ik afgelopen twee keer heel moeilijk. En zodat ik dan gelijk kan beginnen met medicijnen als het nodig is en niet eerst nog moet afbouwen.
En dan eerst langs de huisarts voor preventieve maatregelen.
 
Inderdaad een korte vraag, maar geen kort antwoord..
Hier is het begonnen, twee weken na de bevalling, dochter thuis uit ziekenhuis. Veel huilen, kramp, moeilijk drinken. Ik oververmoeid, sliep slechter, vermoeider, enz.. De bekende vicieuze cirkel. Ben gestopt met borstvoeding, aan de medicijnen gekomen. Daarna werd het wel iets beter maar langzaam.
Wat waren bij mij de kenmerken, paniek aanvallen, woedeaanvallen, enorme huilbuien. Heb mijn man en moeder een aantal keer opgebeld dat ze moesten komen omdat ik haar of mezelf wat aan zou doen. Niet dat ik dat echt zou doen, maar was er wel ontzettend bang voor. Heb naar haar  staan schreeuwen...  Ben een controlfreak, maar ja, als je iets niet kan controleren, is het een baby... Ook ging iedereen heeel gemakkelijk over mijn grenzen heen, die ik nauwelijks had. Tel de hormoonschommelingen erbij op en je hebt een goede mix voor een pnd. Kwam onder behandeling bij een psych. voor medicatie. Maar therapie hielp niet omdat ik precies wist wàt er was, maar niet wat ik ermee moest!
Dus overgestapt naar psychomotorische therapie, waardoor ik dmv oefeningen, letterlijk voelde wanneer mijn lichaam spanning opbouwt, of iemand over mijn grenzen heen ging. Dit helpt mij in ieder geval ontzettend goed.
Af en toe heb ik nog een dip, vooral wanneer ik slordig ben met mijn medicatie of wanneer ik ongesteld moet worden.
Als je niet lekker in je vel zit, geef het aan... Want je familie schrikt zich rot als ze hierdoor overvallen worden. Ik heb op tijd aan de bel getrokken omdat ik voelde dat het niet goed ging en daardoor ging het vrij vlot weer beter.. Bij een tweede kindje zal ik dan ook extra alert zijn.
Weet niet waarom je het vraagt, maar iig sterkte!
Liefs,
Karlien
 
Ik heb een dochter van nnu 7 mnd en ik voel me geweldig ! Maar na de geboorte van mijn 1e dochter totaal niet! Ze is nu 6 1/2.

Na een moeizame zwangerschap (8 mnd misselijk/spugen, rug/bekkenklachten, druk op werk) kreeg ik ook nog een hoge bloeddruk een paar wkn voor de uitgerekende datum en  moest ik in bed. Na 2 weken heen en weer naar verloskundige en ziekenhuis (toch steeds bloedlaten prikken etc) hield ik ook nog eens onwijs veel vocht vast. (28 kilo totaal aangekomen) en 1 week voor de uitgerekende datum lag ik ook nog met nierproblemen in het ziekenhuis.
Terwijl ik nog daarvoor in ziekenhuis lag kreeg ik weeen dus ik kon meteen blijven (nierklachten zouden na bevalling over zijn)
Maar zo vlot als de weeen kwamen zo langszaam gingen de laatste 3 cm ontsluiting. Eindelijk mocht ik persen maar er gebeurde niks, ze lag nog te hoog, waardoor na 1,5 uur persen ik een keizersnee kreeg. Maar vanwege de drukte moest ik nog ruim een uur wachten (met weeen die gewoon heftig doorgingen, terwijl je weet het heeft toch geen nut meer)
Door de ruggeprik kreeg ik erge hyperventilatie, dus ik had het wel helemaal gehad. Eindelijk was mijn dochter er dan en dan zou alles wel goed komen dacht ik.
Nou, na een paar uur begon ze al vreselijk te huilen (darmkrampjes) en dat heeft de eerste 4 a 5 mnd ongeveer zo geduurd. Ze sliep ook nog eens erg slecht en heel onregelmatig, en ze huilde en huilde maar. En ik op een gegeven moment dus ook ! Ik was echt helemaal op, had nergens meer zin in, voelde me een totaal wrak en als ze weer ging huilen oh, dan werd ik zo boos. Godzijdank heb ik haar nooit wat aan gedaan, alleen mezelf! Heb soms echt uit pure frustratie mijn armen open gekrabbeld en toen werd het tijd om naar de dokter te gaan.
Ik heb met veel praten en hulp van man en ouders het zonder medicijnen gered, want dit wou ik liever niet. En met een maand of 8 ging het steeds wat beter.
Er waren ook zat momenten dat ik naar haar keek en gewoon echt niks voelde voor haar, dat vond ik nog het ergste. Tot ze een keer heel erg ziek was, toen raakte ik toch wel in paniek en merkte ik dat ik wel degelijk iets voor haar voelde. Maar tot op de dag van vandaag voel ik me daar nog schuldig over.
Huilen, vermoeidheid en hormonen doen heeeeel veel met je. Ik was ook van plan het bij een 2e niet zover te laten komen. Mijn ouders zouden veel oppassen en ik ben ook echt steeds tussendoor gaan slapen als het kon.
Gelukkig hebben we ook een schat van een baby, altijd vrolijk, slaapt goed, huilt amper, en dat scheelt dus ook enorm.

Veel succes met alles ! Groetjes Bianca
 
hoi meiden,

bedankt voor jullie verhalen, wat enorm   heftig van jullie!e
Ik ben inmiddels vanmorgen zelf naar de huisarts geweest en en blijk ook een postnatale depressie te hebben.
Ik heb er medicijnen (anti- depressiva) voor gehad.
Zo heftig als in de verhalen heb ik het gelukkig niet, voel me alleen dood ongelukkig, zit als een sombie op de bank en er komt weinig uit mn handen,
en de huilbuien zijn niet meer bij te houden.
Ik hoop dat de medicijnen dus werken, en dat mn leventje er wat rooskleuriger uit komt te zien.
in ieder geval heel erg bedankt voor jullie verhalen,
zo heb ik het idee dat ik ieder geval niet de enige ben.
Vonden jullie het ook moeilijk om dit te tonen aan de buitenwereld?
ergens, ondanks dat ik er niets aan kan doen, schaam ik me er toch een beetje voor.

liefs marina
 
Hoi,

Vervelend dat je een postnataledepressie hebt, maar goed dat je hulp hebt gezocht.
Hoe er wel rekening mee dat het al gauw een week of 3 a 4 duurt voordat je pas wat gaat merken met die medicijnen hoor !

Ik vond het ook wel moeilijk om aan mijn omgeving te melden, je "hoort" tenslotte toch blij te zijn met die wolk van een baby. Daar kwam bij dat in mijn omgeving (vrienden en werk) een hoop mensen moeilijk of niet zwanger konden raken en tja, daardoor voelde ik me helemaal schuldig dat ik niet blij was. Gelukkig was iedereen erg begripvol. Ben ook eerst halve dagen gaan werken, en zo langzaam gaan opbouwen, dat vond ik wel fijn.

Heel veel succes met alles ! Groetjes Bianca
 
Ik vond het ook heel moeilijk om te zeggen hoor. De 2e keer weer!!! Alleen tegen familie en verder tegen niemand. Ik schaamde me heel erg. Voelde me echt falen en wilde het ook wegstoppen. Toen de medicijnen gingen werken veranderde dat. Toen kwam het besef dat ik er niets aan kan doen. Behalve dan hulp zoeken. En dat heb ik gedaan, 2 keer zelfs. De 2e keer makkelijker hoor, alleen niet om te vertellen tegen de buitenwereld.
Echt toen mijn medicijnen gingen werken merkte ik hoe vertroebeld mijn gedachten waren.
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan