Lieve allemaal,
Ik heb er aardig lang op mogen wachten, maar nu heb ik toch eindelijk beter nieuws!
Het gaat al een beetje beter met mij, minder huilbuien, slapen gaat nu prima (eindelijk, eindelijk, na 2 maanden afzien!!!) en ik voel me al iets positiever. De kracht van een goede nachtrust, niet te onderschatten...
Ik ben nog wel met vlagen moe, af en toe somber, maar ik kan nu weer goed voor mijn kleintje zorgen, met veel plezier. Ik houd het nu eindelijk weer vol hem de hele dag om mij heen te hebben, zelfs op zijn jengeldagen. Echt een opluchting. Heb er toch weken veel moeite mee gehad en me er schuldig over gevoeld.
Gisteren moesten we weer naar CB (alles goed: 7300 gram en 67 cm!) en de verpleegkundige daar ging natuurlijk in op mijn gezondheid en de situatie thuis. Is prima, maar halverwege dacht ik echt: je hebt zeker net een nieuwe cursus communicatie ofzo gehad! "Tja, ik benoem het maar, het speelt allemaal mee.."
Voordat ik het wist begon ze te vragen naar mijn huishouden, mijn relatie, of alles wel goed ging met mijn man, "want relaties kunnen stuk gaan bij zulke spanningen". Nog even en ze gaat naar mijn seksleven vragen, dacht ik...
Toch heb ik het niet droog gehouden, terwijl ik aan het vertellen was. Ik kan er nog niet over praten zonder dat het me naar de keel grijpt. Dat was voor mij toch nog wel een teken dat ik er nog niet ben.
("Ik ben blij dat je het zo goed kunt benoemen, het is belangrijk om emoties te uiten! Ja, toe maar, huilen is goed voor je!" Doos...)
Ik ben vandaag weer op controle geweest en eindelijk waren ook de bloeduitslagen echt goed verbeterd! Zelfs zo goed dat ik "er doorheen ben" en niet meer hoef terug te komen . Mijn lever is weer (bijna) goed!! Ik heb dus nu ook eindelijk de verwijzing gekregen voor de chirurg om mijn galblaas te laten verwijderen. Volgende week op de poli, hopelijk hoor ik dan ook snel wanneer de operatie kan plaatsvinden. Hoe eerder, hoe beter, ik heb deze week weer 2 erg pijnlijke aanvallen gehad en ik wil nu echt alles achter de rug hebben.
Ik moet volgende week naar de bedrijfsarts en de huisarts, we zullen wel zien wanneer ik weer voorzichtig aan de slag ga en zo.
In ieder geval iedereen bedankt voor alle lieve, steunende reacties die ik de laatste maanden ontvangen heb, het maakt echt verschil!
Groetjes, Karin
Mama van Christian (19 weken)
Ik heb er aardig lang op mogen wachten, maar nu heb ik toch eindelijk beter nieuws!
Het gaat al een beetje beter met mij, minder huilbuien, slapen gaat nu prima (eindelijk, eindelijk, na 2 maanden afzien!!!) en ik voel me al iets positiever. De kracht van een goede nachtrust, niet te onderschatten...
Ik ben nog wel met vlagen moe, af en toe somber, maar ik kan nu weer goed voor mijn kleintje zorgen, met veel plezier. Ik houd het nu eindelijk weer vol hem de hele dag om mij heen te hebben, zelfs op zijn jengeldagen. Echt een opluchting. Heb er toch weken veel moeite mee gehad en me er schuldig over gevoeld.
Gisteren moesten we weer naar CB (alles goed: 7300 gram en 67 cm!) en de verpleegkundige daar ging natuurlijk in op mijn gezondheid en de situatie thuis. Is prima, maar halverwege dacht ik echt: je hebt zeker net een nieuwe cursus communicatie ofzo gehad! "Tja, ik benoem het maar, het speelt allemaal mee.."
Voordat ik het wist begon ze te vragen naar mijn huishouden, mijn relatie, of alles wel goed ging met mijn man, "want relaties kunnen stuk gaan bij zulke spanningen". Nog even en ze gaat naar mijn seksleven vragen, dacht ik...
Toch heb ik het niet droog gehouden, terwijl ik aan het vertellen was. Ik kan er nog niet over praten zonder dat het me naar de keel grijpt. Dat was voor mij toch nog wel een teken dat ik er nog niet ben.
("Ik ben blij dat je het zo goed kunt benoemen, het is belangrijk om emoties te uiten! Ja, toe maar, huilen is goed voor je!" Doos...)
Ik ben vandaag weer op controle geweest en eindelijk waren ook de bloeduitslagen echt goed verbeterd! Zelfs zo goed dat ik "er doorheen ben" en niet meer hoef terug te komen . Mijn lever is weer (bijna) goed!! Ik heb dus nu ook eindelijk de verwijzing gekregen voor de chirurg om mijn galblaas te laten verwijderen. Volgende week op de poli, hopelijk hoor ik dan ook snel wanneer de operatie kan plaatsvinden. Hoe eerder, hoe beter, ik heb deze week weer 2 erg pijnlijke aanvallen gehad en ik wil nu echt alles achter de rug hebben.
Ik moet volgende week naar de bedrijfsarts en de huisarts, we zullen wel zien wanneer ik weer voorzichtig aan de slag ga en zo.
In ieder geval iedereen bedankt voor alle lieve, steunende reacties die ik de laatste maanden ontvangen heb, het maakt echt verschil!
Groetjes, Karin
Mama van Christian (19 weken)