Nog een krap weekje wachten tot de kijkoperatie van komende dinsdag. Gisteren gebeld voor de tijd en ik hoef pas om half 2 in het ziekenhuis te zijn. Ik had gehoopt op een vroege operatie ivm met nuchter zijn, maar goed, dit komt ook wel goed.
Gisteren samen nog even alle boekjes heel goed doorgelezen over hte hoe en wat voor, na en tijdens de operatie.
Ik merk dat we ons er allebei eigenlijk best wel druk om maken. Niet om de operatie zelf, ik heb 5 jaar terug een zware kaakoperatie gehad en daar had ik helemaal geen last van complicaties, de narcose en dat soort dingen. De operatie zelf zie ik toch wel met goede hoop tegemoet.
Het is meer datgene wat ze (hopelijk) gaan vinden... Tot nu toe steeds alles goed, alleen de bewerking van het zaad van mijn vriend ging niet goed.
Wat als ze niets vinden en het zaad is ook de tweede test niet goed? Wat kan het ziekenhuis dan nog doen voor ons? Wat als ze iets vinden en het kan niet verholpen worden? Of wat we heeeeel erg hopen: Hoe verder als ze iets vinden wat wel direct verholpen kan worden?
Allemaal vragen die ons nu heel erg bezig houden en die ik absoluut niet uit mijn hoofd krijg (mijn vriend heeft er ook moeite mee). Zelf hard sporten of een doodenge film kijken helpt niet, terwijl ik daar juist altijd mijn hoofd lekker leeg van krijg.
Ongeveer een week na de operatie krijgen we het vervolgplan voor ons te horen nav de operatie en de opzwemtest. Als ze zeggen dat we nu weer zoveel maanden moeten proberen, ga ik er wel op aan dringen of het allemaal sneller kan (indien mogelijk...) We zijn al 2 jaar bezig komende september en we zijn nog niets wijzer. In onze omgeving hebben we inmiddels al 11 vrienden/kennissen/familieleden zwanger zien worden en zien bevallen. (nou ja, zien.....) En bij ons is er nog geen enkele actie ondernomen. Tenminste zo voelt het... steeds krijgen we te horen van, je bent jong, jullie hebben geen haast nodig... Nee, maar als je jong bent en het lukt niet, is het dan niet juist een reden om er wat vaart achter te zetten??
Emotioneel gaat het nu echt wel tellen met al die kleine kindjes in onze omgeving. Ook daarom willen we graag dat er wat meer vaart in komt. Het is niet de bedoeling dat er straks iemand half overspannen thuis zit!! (Om heel eerlijk te zijn denk ik dat mijn vriend al aardig die kant op gaat, maar dat wil hij niet horen.)
Zo, dat is eruit... Ik moest even mijn frustraties uiten! Op dit moment wordt het ook mij allemaal toch even teveel spanning. Volgende keer ga ik ook niet meer akkoord met een bel afspraak voor een uitslag! (Zie berichtje eerder deze week) Dat heeft ons ook echt geen goed gedaan en nu zitten we al bijna 4 weken in de onzekerheid!!
Maar goed, mijn frustraties zijn er weer even uit. Straks lekker een uurtje paardrijden. Hoop op een beetje een mak paardje vandaag, haha, anders gaat het niet veel worden vrees ik!
Iedereen succes komende weken! Ik houd jullie op de hoogte na de operatie!
Liefs Daisy
Gisteren samen nog even alle boekjes heel goed doorgelezen over hte hoe en wat voor, na en tijdens de operatie.
Ik merk dat we ons er allebei eigenlijk best wel druk om maken. Niet om de operatie zelf, ik heb 5 jaar terug een zware kaakoperatie gehad en daar had ik helemaal geen last van complicaties, de narcose en dat soort dingen. De operatie zelf zie ik toch wel met goede hoop tegemoet.
Het is meer datgene wat ze (hopelijk) gaan vinden... Tot nu toe steeds alles goed, alleen de bewerking van het zaad van mijn vriend ging niet goed.
Wat als ze niets vinden en het zaad is ook de tweede test niet goed? Wat kan het ziekenhuis dan nog doen voor ons? Wat als ze iets vinden en het kan niet verholpen worden? Of wat we heeeeel erg hopen: Hoe verder als ze iets vinden wat wel direct verholpen kan worden?
Allemaal vragen die ons nu heel erg bezig houden en die ik absoluut niet uit mijn hoofd krijg (mijn vriend heeft er ook moeite mee). Zelf hard sporten of een doodenge film kijken helpt niet, terwijl ik daar juist altijd mijn hoofd lekker leeg van krijg.
Ongeveer een week na de operatie krijgen we het vervolgplan voor ons te horen nav de operatie en de opzwemtest. Als ze zeggen dat we nu weer zoveel maanden moeten proberen, ga ik er wel op aan dringen of het allemaal sneller kan (indien mogelijk...) We zijn al 2 jaar bezig komende september en we zijn nog niets wijzer. In onze omgeving hebben we inmiddels al 11 vrienden/kennissen/familieleden zwanger zien worden en zien bevallen. (nou ja, zien.....) En bij ons is er nog geen enkele actie ondernomen. Tenminste zo voelt het... steeds krijgen we te horen van, je bent jong, jullie hebben geen haast nodig... Nee, maar als je jong bent en het lukt niet, is het dan niet juist een reden om er wat vaart achter te zetten??
Emotioneel gaat het nu echt wel tellen met al die kleine kindjes in onze omgeving. Ook daarom willen we graag dat er wat meer vaart in komt. Het is niet de bedoeling dat er straks iemand half overspannen thuis zit!! (Om heel eerlijk te zijn denk ik dat mijn vriend al aardig die kant op gaat, maar dat wil hij niet horen.)
Zo, dat is eruit... Ik moest even mijn frustraties uiten! Op dit moment wordt het ook mij allemaal toch even teveel spanning. Volgende keer ga ik ook niet meer akkoord met een bel afspraak voor een uitslag! (Zie berichtje eerder deze week) Dat heeft ons ook echt geen goed gedaan en nu zitten we al bijna 4 weken in de onzekerheid!!
Maar goed, mijn frustraties zijn er weer even uit. Straks lekker een uurtje paardrijden. Hoop op een beetje een mak paardje vandaag, haha, anders gaat het niet veel worden vrees ik!
Iedereen succes komende weken! Ik houd jullie op de hoogte na de operatie!
Liefs Daisy