vervolg..
Nadat ik in het ziekenhuis heb moeten slapen (zondag) bleek de volgende dag de eiwitten te zijn toegenomen en bloeddruk heel hoog, ze waren er bijna zeker van dat ik zwangerschapsvergiftiging had en ik moest dus ingeleid worden. ik mocht niet meer weg niks ophalen maar het moest meteen gebeuren.
ik liep al 2weken rond met 2cm ontsluiting, werd om 11uur ingeleid en kreeg een infuus met weeen opwekkers, de eerste weeen kon ik nog wegpuffen maar die daarop volgden waren zo heftig dat de verpleegsters ervan schrokken ik probeerde het alsnog zonder pijnstilling terwijl iedereen mij toch probeerde over te halen, de weeenstorm werd erger en ik had ook geen rustmomenten waardoor ik bijna geen adem meer kon halen. ik smeekte toen om pijnstilling en de anesthesist kwam veels te laat want ze was niet bereikbaar, gelukkig heb ik het nog wel gekregen, ik voelde de weeen nog sterk maar had iniedergvl rustmomenten, opeens werkte de pijnstilling niet meer en ik had zoveel pijn en de artsen waren zo verbaasd over hoe hoog de pijn van de weeen was en riepen er meer verloskundigen en gynaecologen bij om te helpen, ze voelden inwendig en ik had al 8cm ontsluiting. na 20 minuten schreeuwde ik het uit van de pijn die met kracht toenam(echt de hele ziekenhuis heeft me gehoord hoorde ik achteraf) toen bleek dat ik volledige ontsluiting had en ze konden zijn hoofdje al voelen,, ik had meteen ook persdrang dus ik mocht ook gaan persen maar ik had er bijna de kracht en energie niet meer voor. de baby draaide opeens tijdens het persen waardoor hij dwars lag en ze hem niet konden halen wat ze ook probeerden,, de pijn werd erger en erger en ik werd zo gek dat ik dingen riep als maak me dood of haal hem eruit ik met een keizersnee of wat dan ook!!! en sloeg om me heen er waren een stuk of 8mensen daar (gyn, verpl, verlosk, enz..) ze haalden er een specialist bij, geen idee van wat en die riep dat er drie mensen tegelijk iets moesten doen bij mij en hij haalde de baby er met een vacuumpomp eruit dit lukte pas na de derde keer en mijn allerlaatste beetje kracht en energie. ik voelde mijn zoon op mijn borst hij huilde en voelde zo warm aan en ik viel weg toen ik wakkerwerd na veel geroep van de mensen om me heen zag ik nog net hoe de navelstreng geknipt werd door mijn man en hoe iedereen aan het huilen was en bezig was ik voelde een harde steek in mn vagina en keek, ik hoorde mezelf vragen wat doet u en een vrouwenstem antwoorde terug dat ze aan het hechten was. ik was dus ingeknipt en niet zon beetje ook,, ik voelde de pijn gewoon maar lette er niet meer op want ik kon mijn zoon voelen alleen niet zien, mijn ogen en hele gezicht waren opgezet en bloeddoorlopen waardoor ik 2dagen niks kon zien. ik was opgelucht en uitgeput. ondertussen gebeurde er nog van alles en ik heb mezelf na 1dag kunnen zien in de spiegel en ik ben me doodgeschrokken net als iedereen die me zag,, iedereen vertelde me dat ik een van de zwaarste bevallingen heb meegemaakt en dat ze trots waren dat ik het zo goed deed, maar ik moest wel met een psycholoog praten omdat het zo zwaar was.
ondertussen wist ik dat mijn WONDER 1780 woog en 53 lang, vele fotos waren er gemaakt zodat ik niks kon missen, hij maakt het goed ondanks zijn hoofdpijn is hij een sterke jochie die goed drinkt en altijd bij zijn mama in de buurt wilt blijven, ik typ dit stiekem even want ik mag letterlijk niks doen en alleen slapen en bijkomen,, na veel gezeurd te hebben mocht ik vandaag toch na huis toe en daar verder rusten maar iedereen houd me wel in de gaten (kraamzorg en verlosk.) dus ik ga er weer vandoor. allemaal heel erg bedankt en degene die nog moeten alvast sterkte en gefeliciteerd, jullie gaan me een tijdje niet meer spreken. sorry voor het raar typen en de zinnen als ze niet kloppen ik kan nog steeds niet zo goed zien dit gaat nog 6weken duren vertelden ze
(gelukkig kan k blindtypen)
xxx
Nadat ik in het ziekenhuis heb moeten slapen (zondag) bleek de volgende dag de eiwitten te zijn toegenomen en bloeddruk heel hoog, ze waren er bijna zeker van dat ik zwangerschapsvergiftiging had en ik moest dus ingeleid worden. ik mocht niet meer weg niks ophalen maar het moest meteen gebeuren.
ik liep al 2weken rond met 2cm ontsluiting, werd om 11uur ingeleid en kreeg een infuus met weeen opwekkers, de eerste weeen kon ik nog wegpuffen maar die daarop volgden waren zo heftig dat de verpleegsters ervan schrokken ik probeerde het alsnog zonder pijnstilling terwijl iedereen mij toch probeerde over te halen, de weeenstorm werd erger en ik had ook geen rustmomenten waardoor ik bijna geen adem meer kon halen. ik smeekte toen om pijnstilling en de anesthesist kwam veels te laat want ze was niet bereikbaar, gelukkig heb ik het nog wel gekregen, ik voelde de weeen nog sterk maar had iniedergvl rustmomenten, opeens werkte de pijnstilling niet meer en ik had zoveel pijn en de artsen waren zo verbaasd over hoe hoog de pijn van de weeen was en riepen er meer verloskundigen en gynaecologen bij om te helpen, ze voelden inwendig en ik had al 8cm ontsluiting. na 20 minuten schreeuwde ik het uit van de pijn die met kracht toenam(echt de hele ziekenhuis heeft me gehoord hoorde ik achteraf) toen bleek dat ik volledige ontsluiting had en ze konden zijn hoofdje al voelen,, ik had meteen ook persdrang dus ik mocht ook gaan persen maar ik had er bijna de kracht en energie niet meer voor. de baby draaide opeens tijdens het persen waardoor hij dwars lag en ze hem niet konden halen wat ze ook probeerden,, de pijn werd erger en erger en ik werd zo gek dat ik dingen riep als maak me dood of haal hem eruit ik met een keizersnee of wat dan ook!!! en sloeg om me heen er waren een stuk of 8mensen daar (gyn, verpl, verlosk, enz..) ze haalden er een specialist bij, geen idee van wat en die riep dat er drie mensen tegelijk iets moesten doen bij mij en hij haalde de baby er met een vacuumpomp eruit dit lukte pas na de derde keer en mijn allerlaatste beetje kracht en energie. ik voelde mijn zoon op mijn borst hij huilde en voelde zo warm aan en ik viel weg toen ik wakkerwerd na veel geroep van de mensen om me heen zag ik nog net hoe de navelstreng geknipt werd door mijn man en hoe iedereen aan het huilen was en bezig was ik voelde een harde steek in mn vagina en keek, ik hoorde mezelf vragen wat doet u en een vrouwenstem antwoorde terug dat ze aan het hechten was. ik was dus ingeknipt en niet zon beetje ook,, ik voelde de pijn gewoon maar lette er niet meer op want ik kon mijn zoon voelen alleen niet zien, mijn ogen en hele gezicht waren opgezet en bloeddoorlopen waardoor ik 2dagen niks kon zien. ik was opgelucht en uitgeput. ondertussen gebeurde er nog van alles en ik heb mezelf na 1dag kunnen zien in de spiegel en ik ben me doodgeschrokken net als iedereen die me zag,, iedereen vertelde me dat ik een van de zwaarste bevallingen heb meegemaakt en dat ze trots waren dat ik het zo goed deed, maar ik moest wel met een psycholoog praten omdat het zo zwaar was.
ondertussen wist ik dat mijn WONDER 1780 woog en 53 lang, vele fotos waren er gemaakt zodat ik niks kon missen, hij maakt het goed ondanks zijn hoofdpijn is hij een sterke jochie die goed drinkt en altijd bij zijn mama in de buurt wilt blijven, ik typ dit stiekem even want ik mag letterlijk niks doen en alleen slapen en bijkomen,, na veel gezeurd te hebben mocht ik vandaag toch na huis toe en daar verder rusten maar iedereen houd me wel in de gaten (kraamzorg en verlosk.) dus ik ga er weer vandoor. allemaal heel erg bedankt en degene die nog moeten alvast sterkte en gefeliciteerd, jullie gaan me een tijdje niet meer spreken. sorry voor het raar typen en de zinnen als ze niet kloppen ik kan nog steeds niet zo goed zien dit gaat nog 6weken duren vertelden ze
(gelukkig kan k blindtypen)xxx