Ik wil de mensen die op mijn vorige berichtje gereageerd hebben bedanken. Het helpt wel als mensen je "gewoon" aanhoren en je begrijpen. Afgelopen vrijdag ben ik gecurreteerd en zoals Cindy een paar oproepjes geleden ook al schreef, is het mij ook erg meegevallen. Lichamelijk dan, hè, want geestelijk zit ik absoluut niet goed. Ik ben hiervoor heel lang depressief geweest en ben zelfs opgenomen geweest in een kliniek. Het oppakken van "het leven" is best moeilijk en dit is nog weer een extra klap. Op m'n werk hebben ze ook belachelijk gereageerd: "Straks moeten we nog dweilen" (voor het geval de miskraam spontaan zou komen) en "Je neemt toch geen baan als je kinderen wilt." Ik weet echt niet meer wat ik moet doen. Ik voel pijn, verdriet, leegte en ik weet dan ook nog eens niet wat ik met m'n werk aan moet. Wat mij betreft kunnen ze de ^**^% inzakken, maar die woede hoort ook bij het rouwproces. Misschien moet ik eerste de komende week maar afwachten, maar ik denk dat ik maar wel (weer) hulp ga zoeken. Maar m'n nieuwe huisartsenpraktijk (ik ben verhuisd) is waardeloos. Hoe pak ik dit aan?