Hey meiden.
Ik ben nu 12 weken en 2 dagen zwanger van de eerste.
Ik word gek van mezelf.
Ik herken mezelf soms niet.
Ik weet dat ik veel emoties aan mijn zwangerschap kan wijden, maar ik kan met mijn verstand die gevoelens niet aan....
En soms vind ik dat ik gewoon HELEMAAL gelijk heb!
Ik begin een hekel te krijgen aan mensen die ik normaal altijd SUPERLIEF vond!
Ik denk dat ik heel erg bezitterig word over mijn man, vooral emotioneel, ik ben jaloers als hij te enthousiast over andere mensen praat (ja die normaal dus SUPERLIEF vind)
Ik wil dingen met hem ALLEEN doen, ik heb geen zin in anderen, die houden namelijk geen rekening met mij en vinden mij niet leuk, en ze hebben ook niet genoeg interesse voor mijn baby.
Een tijdje geleden kreeg ik een "preek" van een paar vriendinnen die heel erg lief en belangrijk voor me zijn.
Ze voelen zich rot, want ik deed zo rot, ze hadden het gevoel dat ze bij mij op hun tenen moesten lopen en heel erg op hun woorden moesten passen, want ik kon weleens zomaar heel boos worden dachten ze blijkbaar.
Ik heb vreselijk gejankt, ik herkende me daar niet in!
Mijn man snapte het ook niet echt, en mijn zus waar ik het later aan vertelde ook niet.
Ze hebben me enorm gekwetst en ik kan het gewoon niet loslaten.
Ik vind dat ze niet genoeg rekening hebben gehouden met mijn gevoelens, ik ben zwanger, dan ben je emotioneel heel erg kwestbaar, dat hadden ze toch kunnen weten?!?!
Nu heb ik dus heel vaak een rotbui, de gedachte aan hun maakt me boos en verdrietig en ik ga eigelijk even liever niet met ze om.
Maar mijn man lijkt dat niet te snappen of alweer vergeten te zijn, dus we spreken met ze af.
Nu wil hij ze zelfs uitnodigen om met ons mee te gaan naar een concert, maar ik wil liever met z'n tweeën gaan!
Hij snapt dat niet...
Wat moet ik nou?!?! Ik wil geen zeurderige moeilijke zwangere echtgenote zijn, ik ben bang dat al die negatieve ideeën over mij erger worden als ik mijn mond open doe, maar ik kan wel janken (en hoe!) als ik er alleen al aan denk!
Help.....
Ik ben nu 12 weken en 2 dagen zwanger van de eerste.
Ik word gek van mezelf.
Ik herken mezelf soms niet.
Ik weet dat ik veel emoties aan mijn zwangerschap kan wijden, maar ik kan met mijn verstand die gevoelens niet aan....
En soms vind ik dat ik gewoon HELEMAAL gelijk heb!
Ik begin een hekel te krijgen aan mensen die ik normaal altijd SUPERLIEF vond!
Ik denk dat ik heel erg bezitterig word over mijn man, vooral emotioneel, ik ben jaloers als hij te enthousiast over andere mensen praat (ja die normaal dus SUPERLIEF vind)
Ik wil dingen met hem ALLEEN doen, ik heb geen zin in anderen, die houden namelijk geen rekening met mij en vinden mij niet leuk, en ze hebben ook niet genoeg interesse voor mijn baby.
Een tijdje geleden kreeg ik een "preek" van een paar vriendinnen die heel erg lief en belangrijk voor me zijn.
Ze voelen zich rot, want ik deed zo rot, ze hadden het gevoel dat ze bij mij op hun tenen moesten lopen en heel erg op hun woorden moesten passen, want ik kon weleens zomaar heel boos worden dachten ze blijkbaar.
Ik heb vreselijk gejankt, ik herkende me daar niet in!
Mijn man snapte het ook niet echt, en mijn zus waar ik het later aan vertelde ook niet.
Ze hebben me enorm gekwetst en ik kan het gewoon niet loslaten.
Ik vind dat ze niet genoeg rekening hebben gehouden met mijn gevoelens, ik ben zwanger, dan ben je emotioneel heel erg kwestbaar, dat hadden ze toch kunnen weten?!?!
Nu heb ik dus heel vaak een rotbui, de gedachte aan hun maakt me boos en verdrietig en ik ga eigelijk even liever niet met ze om.
Maar mijn man lijkt dat niet te snappen of alweer vergeten te zijn, dus we spreken met ze af.
Nu wil hij ze zelfs uitnodigen om met ons mee te gaan naar een concert, maar ik wil liever met z'n tweeën gaan!
Hij snapt dat niet...
Wat moet ik nou?!?! Ik wil geen zeurderige moeilijke zwangere echtgenote zijn, ik ben bang dat al die negatieve ideeën over mij erger worden als ik mijn mond open doe, maar ik kan wel janken (en hoe!) als ik er alleen al aan denk!
Help.....