emoties na bevalling

A

ANONYMOUS_USERNAME

hallo meiden,
mijn kleintje is nu bijna 4 weken oud en doet het fantastisch, bevalling ging ook erg goed en snel en ik herstel ook goed. Eigenlijk heb ik niets om over te klagen maar voel me soms wel verdrietig. eigenlijk zonder dat ik weet waarom. Hormonen lijkt me. Het is niet dagleijks hoor - geen depressie want er zijn ook genoeg moementen dat ik me gelukkig en dankbaar voel. Maar mijn emoties zijn nu nog zo onstabiel - ik ben nog niet mijn nuchtere zelf van voor de zwangerschap. Ik voel me ok nog niet mezelf en voel me soms vreemd in mijn gewone kleding.

Ach ja grote veranderingen kosten tijd om te wennen - ik weet wel dat het allemaal normaal is en dat het vanzelf over gaat. Herkent iemand dit; vast wel. Hoe gaan jullie ermee om ?
 
Herkenbaar en het gaat voorbij! De eerste drie maanden vond ik zelf erg vermoeiend voor mezelf. Een grote emotionele achtbaan. Maar langzamerhand voelde ik me iedere dag weer een beetje meer mezelf en ging het beter. En nu (9 maanden later) is het al lang voorbij. Hou dus nog eventjes vol en geef het de tijd. Hou desnoods een emotiedagboekje bij voor jezelf. Kan je het van je afschrijven, dat helpt ook.

Succes!

Groetjes, Esk (mama van Thomas (9 maanden) en zwanger van nummertje 2)
 
heel herkenbaar... ik zat elke middag te huilen als mijn man thuis kwam. alles is zo anders. Je hele dag ziet er anders uit. Ineens heb je de volledige verantwoording en dagtaak voor je kindje en is je leven helemaal op hem/haar gericht. Heel vermoeiend die voedingen (ook nog 's nachts) en die huiltjes. Je kunt er niet onderuit... het gaat maar door. Ook als je even geen energie hebt.
9 maanden heb je je kindje gedragen en dan ineens is het er. je lichaam is anders en voelt nog anders, doodmoe soms nog van de bevalling en doorwaakte nachten.

Natuurlijk ben je onstabiel, huilerig en voel je je totaal niet jezelf. Maar geloof me.... het komt helemaal goed. Ik had het ook in de eerste 10 weken na de bevalling en daarna was ik meer gewend en ging het meer vanzelf en voelde het niet meer zo als een last. maar geloof me ook dat je daarna nog steeds momenten kan hebben dat het teveel is, te vermoeiend en dat je even terug verlangt naar de tijd dat alles nog onbezorgd was, dat je meer tijd voor jezelf had en dat je niet constant de zorg van je kind hebt. Het is gewoon heel intensief, vooral als je lichamelijk niet in orde bent. Daarom is de eerste periode zo zwaar.

Geef het lekker de tijd... huil het eruit... je mag het heftig vinden en soms van alles balen. Geef aan dat gevoel toe en voel je niet schuldig! Het is heel normaal en de balans gaat vanzelf weer eens doorslaan naar het positieve. Zeker als je momenten hebt dat je je heel gelukkig voelt, hoef je je geen zorgen te maken. het komt goed!
 
dank jullie wel meiden ! altijd fijn om te lezen dat je niet de enige bent - dat dacht ik trouwens niet.
Je kan dingen wel weten met je verstand maar soms is het heerlijk om het van een ander te horen. Super
 
O ja dit komt me ook zo bekend voor, nog bij mijn vorige zwangerschap. Je bent 9 maanden een soort middelpunt geweest en daarna heb je je kraamweken nog dat je veel aandacht krijg en ineens........gaat het leven verder en heb je een kind, en is je leven 180 graden omgedraaid. Wat voelde ik me soms ellendig die eerste periode en snapte ook niet waarom, want ik had echt alles wat ik maar wensen kon.

Gelukkig ging het na een tijdje een stuk beter, ik kreeg steeds meer mijn eigen lichaam terug, mijn dochter huilde s nachts niet meer waardoor ik een goede nachtrust had, en kreeg het ritme makkelijker te pakken.

Het fijne is dat je weet dat je niet enige bent en dat het ook maar tijdelijk is, en ik heb toen ook een schrift bijgehouden waar ik alles opschreef.

Succes ermee

Gr.
 
Ik miste vooral in de eerste 5 weken wel die extra ruggesteun van de familie. Alsof het doodnormaal is om te bevallen, dat je leven op zijn kop staat en dat je maar gewoon doorgaat alsof er niks gebeurd is. Ik had het erg prettig gevonden als mijn familie eens even wat hulp had aangeboden. Even mijn huisje had gepoetst of had gekookt. een kind krijgen is al heftig genoeg, maar als je daarnaast ook nog het idee krijgt dat je maar gewoon weer door moet gaan zonder klagen... ja dat kan je ook stress geven!

Dus bedenk dat het niet erg is om het huis en beetje te laten verslonzen, het komt straks allemaal weer en bel mensen om hulp als je er door heen zit!
 
Zooooooooo herkenbaar! Ik had dat toen mijn oudste geboren was ook. Was steeds blij als manlief thuis kwam uit het werk en het over kon nemen. Nu de 2e er is sinds 3,5 week heb ik hier (nog) geen last van!

Gr ingrid
 
Hey!

Mijn kleintje is nu 8 maanden en ik ben soms nog niet helemaal mezelf
Ik weet niet zeker of het uitmaakt mara ik geef ook nog steeds borstvoeding dus de hormonen dwarrelen nog rond.

Een tip± probeer er het beste van te maken.

Als ik moet huilen om niet geniet ik er maar meteen van en gooi alle dikke tranen er even lekker een kwartiertje uit.

Het gebeurt me wel steed minder hoor. Nu misschien nog 1 a 2 keer per maand.

succes
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan