Emoties reguleren

[CFK]

Hoi allemaal.
Ik schrijf dit omdat ik enerzijds een stukje (h)erkenning zoek, maar ook eventuele tips.
Onze zoon van 5 is een vrolijke, maar ook gevoelige jongen. Hij gaat met plezier naar school. Nu zijn er echter in de afgelopen weken een paar situaties geweest waarbij hij ineens niet naar school wilt en halverwege de voetbaltraining niet meer wilt voetballen. Op zich kan dit gebeuren natuurlijk, alleen hij kan op 1 of andere manier zijn emoties niet de baas, wat resulteert in geschreeuw/gekrijs/wegrennen. Het is echt een soort jeckyll en hyde. Het maakt me zo verdrietig. Ook ben ik bang hoe hij zich op deze manier profileert richting zijn vriendjes. In zijn eerste jaar kleuterklas kon je zien dat veel dingen hem energie kostten. Nu sinds dit schooljaar gaat het eigenlijk super goed en heeft hij leuke vriendjes. Herkent iemand dit?? Ik vind het zo lastig in te schatten of dit normaal is op zijn leeftijd en een fase is, of dat we echt met een probleem te maken hebben. Dankjewel alvast!

 

[Lillibet]

Kan je praten met zoontje over zijn gevoelens? Ik heb geen kinderen en weet weinig over fases in ontwikkeling bij kinderen maar wat wel, denk ik, geldt voor ieder mens is dat abrupt uitspuien van emotie te maken heeft met opgekropte spanningen en gevoelens. Daarom lijkt me de nadruk op communicatie goed.
Als moeder of vader ben je het meest vertrouwd.
Misschien is het iets om dagelijks even de dag door te praten met hem. Hoe was het vandaag? Was je blij? Of ook niet zo blij?
En waarom?
Waar voelt het in je lijfje? In je buik?
Vaak presenteert frustratie/ spanning in de buik. Of borstkas.
Wellicht is het goed voor je zoontje om te leren praten over waar het voelt in zijn lijfje en hoe het voelt. Zo kan hij leren uiten, er woorden aan geven en misschien neemt dat wat weg in de opbouw van frustratie.

Hoe gaat het praten over het algemeen?
Hoe waren zijn emoties als baby en peutertje?

 

[Mariemamma]

Het is goed om op een rustig moment te achterhalen waarom hij zo ging schreeuwen. We proberen hier thuis altijd een grens aan te geven: boos of teleurgesteld zijn mag, maar je mag dan niet bijvoorbeeld een ander pijn doen of dingen door de kamer smijten. Dan weten ze dat je de emotie mag hebben, maar dat je die niet op elke manier mag uiten. Misschien staat hij open om samen te kijken wat hij dan wel kan doen op zo'n moment?

 

[CFK]

Ik probeer dit ook al een tijdje bij hem aan te geven idd. Op een rustig moment vraag ik waarom hij toen zo boos/verdrietig/teleurgesteld was. Hij weet het dan eigenlijk niet. Ik benoem regelmatig dat hij boos mag zijn, maar dat het niet oké is om te gaan schreeuwen en dat hij om hulp moet vragen als hij voelt dat hij dit wel gaat doen. Hij snapt het allemaal als ik het zeg, alleen uitvoeren blijkt toch behoorlijk lastig voor hem.
We hebben net oudergesprek gehad. Waar ik van schrok, is dat er een vermoeden is van een bepaalde begaafdheid. Hij schijnt er diverse kenmerken van te hebben. Ik kan me wel voorstellen waarom het dan lastig is voor hem om zijn emoties te reguleren.
Poeh, ik wist voorheen niet dat je zoveel zorgen kon hebben om een kind

 

[Essil]

Leg de focus op hoe hij zich wel mag uiten. Of bijvoorbeeld eerst tot tien tellen. Of een keer diep in en uit ademen. Of wat er ook werkt om eerst te kalmeren, alvorens te reageren.
Vergeet niet dat zijn emoties echt zijn. Hoe kinderachtig en buitenproportioneel het in de ogen van een volwassene ook lijkt.

Ik weet niet of dat voor anderen ook werkt, maar bij mijn dochter helpt het om gewoon terug te schreeuwen soms wanneer ze niet gewoon stopt. Dat helpt te haar te begrijpen wat er mis is met haar eigen gedrag.

 

[Lillibet]

Ik probeer dit ook al een tijdje bij hem aan te geven idd. Op een rustig moment vraag ik waarom hij toen zo boos/verdrietig/teleurgesteld was. Hij weet het dan eigenlijk niet. Ik benoem regelmatig dat hij boos mag zijn, maar dat het niet oké is om te gaan schreeuwen en dat hij om hulp moet vragen als hij voelt dat hij dit wel gaat doen. Hij snapt het allemaal als ik het zeg, alleen uitvoeren blijkt toch behoorlijk lastig voor hem.
We hebben net oudergesprek gehad. Waar ik van schrok, is dat er een vermoeden is van een bepaalde begaafdheid. Hij schijnt er diverse kenmerken van te hebben. Ik kan me wel voorstellen waarom het dan lastig is voor hem om zijn emoties te reguleren.
Poeh, ik wist voorheen niet dat je zoveel zorgen kon hebben om een kind

Als er bepaalde begaafdheid is heeft hij waarschjnlijk ook last van prikkelverwerking. Dan neemt hij gedurende de dag veel meer info op terwijl zijn vriendjes wellicht een filter hebben en dingen niet zo opmerken.
Ik denk daarom dat het juist goed zal zijn om naast ontprikkelen (na school wat drinken en even tijd voor zijn favoriete bezigheid) dageljks de dag met hem door te nemen, bijv na tanden poetsen, als je hem naar bed brengt of als hij nog even bij je zit. En ook te vragen hoe het voelt in zijn lijfje. Bij frustratie komt er zeker een lichamelijke sensatie en als hij meer kontakt maakt met de sensaties die hij voelt kan hij eerder herkennen wat er gebeurt.
Als je een lijfelijke moeder bent kun je zijn voeten misschien masseren. Dat kan erg helpen met rust, kalmte, je beter voelen in jezelf.