emoties???

[Anoniem]

Ben nu in mijn  tiende week...en vraag me elke dag af wanneer de leuke tijd gaat beginnen. Ben ik net een klein beetje van de misselijkheid en de vermoeidheid af, spelen de emoties enorm op.
Van depresseieve hangbuien op de bank tot geen zin uit bed te komen. Lijkt net alsof alles en iedereen om me heen het af laat weten....onzin natuur lijk maar zo voelt het wel.
Mensen reageren minder enthousiast als ik denk (of voel) en vragen amper hoe het met me gaat. Misschien omdat het met mijn vorige zwangerschap niet goed ging.....maar zie overal beren op de weg.
Voel ik me de ene dag super en kan de hele wereld aan, volgende moment mis ik een goede vriendin waar ik deze dingen mee kan delen........
Wat kan een vrouw toch klem zitten in de emoties!!!
Ben ik de enige die hier last van heeft?

Jennifer

 

[Anoniem]

hi Jennifer,
De eerste paar maanden is het gewoon lastig met al die nieuwe hormonen die door je lijf gieren. Het lijkt mij heel normaal wat je voelt, ook al is dat heel vervelend. Ik had zelf dat ik niet meer van de bank te slaan was en voelde me heel raar. Gelukkig veranderde dat met een week of 13, 14 en had ik ineens weer het gevoel dat ik mezelf begon te worden. Toen zijn volgens het boekje ook echt drie hele energieke maanden aangebroken. Nu ben ik 30 weken en zijn er weer nieuwe hormonen geloof ik. Mijn reacties zijn heel primair. Normaal sta ik te boek als lief en aardig, maar nu komen er soms heel snel hele felle reacties uit waar ik zelf verbaasd over ben. Het schijnt er allemaal bij te horen omdat je hele systeem op scherp komt te staan. Dus daar hou ik mij maar aan vast. Goed dat je je gevoel op dit forum hebt geplaatst. Dat luchtte misschien al een beetje op? Ik wens je heel veel sterkte ermee!!! Het gaat deze keer vast allemaal goed!
Monika.

 

[Anoniem]

Hallo Jennifer,
 
Het hoort er helaas een beetje bij. Ik heb me ook erg naar gevoeld af en toe. En dat het bij mij (net als bij jou) al eerder niet goed was gegaan hielp me ook niet: naast de emotionele buien was ik ook echt bang dat het weer mis zou gaan. Het schijnt na drie maanden beter te worden, ik ben nu vier maanden en ik moet zeggen het gaat wel vooruit, maar de huilbuien en dips blijven bij mij nog niet weg. Ach, da's ook een beetje de aard van het beestje, ik was zonder de hormonen al een huilebalk : ). Wat enorm scheelt is dat ik sinds een halve week het kindje kan voelen, af en toe schopt het, heel gezellig en geruststellend.

Bij ons reageert iedereen juist extra lief lijkt het wel, omdat ze weten dat dit een heel heel heel gewenste zwangerschap is. Ik weet het niet, misschien kun je mensen uitleggen dat je je niet zo lekker voelt maar wel heel blij bent, maar ook wel wat extra aandacht kunt gebruiken? Ik heb zelf ook gemerkt dat mensen soms gewoon niet zo goed weten wat ze moeten doen, en dan kan uitleggen nog weleens helpen. Ach, en sommige mensen reageren gewoon een beetje dom,   meestal uit onwetendheid. Ze schrikken dan  onwijs als ze het hele verhaal kennen, en daarna heb je geen kind meer aan ze.

Oja, wat bij mij ook helpt: gewoon lekker doorhuilen, even niet te hoge eisen aan mezelf stellen, goed zorgen voor mezelf. Dus ook voor jou: zorg goed voor jezelf!

Liefs,

Zeeuws Meisje